Ξες, εκείνο το καζάνι που βράζει, τους μάζεψε φαίνεται από τα κάγκελα και τα κεραμίδια που ήταν όλον αυτόν τον καιρό, ξέρεις, εκείνους που ένιωσαν σαν πόρνες την πρώτη τους φορά αλλά τώρα είναι βετεράνοι, εκείνους βρε που δεν ήξεραν τι ψήφιζαν, αλλά αυτή είναι κουβέντα για μια άλλη φορά.
Μεταξύ άλλων μίλησε για "αυτούς που καλλιεργούν το μίσος", αυτούς που μιλούν για κρεμάλες, για Γουδή, για μίσος και διχασμό και που σπρώχνουν στα άκρα και στην αστάθεια την κοινωνία.
Νωρίτερα είχε συναντηθεί με μερικούς μεγαλοεκδότες, προφανώς σε μια προσπάθεια να μειώσει ανάλογες αναφορές στα ΜΜΕ, ενώ και στην συνάντησή του με τον Α Σαμαρά του ζήτησε να καταδικάσει τις ανάλογες αναφορές.
Φαίνεται πως το θέμα τον απασχολεί ιδιαίτερα και όχι αδίκως, όντως υπάρχουν κάποιοι που έχουν εξαγριωθεί, υπάρχει κόσμος που ζητάει ακραίες αντιδράσεις, κόσμος που ζητάει ακόμα και αίμα.
Κατ αρχήν δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει.
Ποιός θέλει να επιστρέψουμε σε εποχές χωρίς δικαιοσύνη, ή με συνοπτικές δίκες, σε εποχές με βία, όπου ο όχλος εκδικείται άκριτα;
Ποιός θα ήθελε έναν νέο εθνικό διχασμό, αναταραχή, κοινωνική έκρηξη, ανομία και αναρχία;
Κανείς σκεπτόμενος, κανένας λογικός άνθρωπος, κανένας συνειδητός πολίτης φυσικά.
Το ερώτημα όμως δεν είναι τι ελπίζει ή τι εύχεται ο πρωθυπουργός, το θέμα είναι τι κάνει γι αυτό.
Η κοινωνική κρίση που παίρνει όλο και μεγαλύτερη έκταση δεν είναι θέμα επικοινωνιακό να την σβήσουν τα ΜΜΕ, ούτε μπορούν οι νουθεσίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης του 30% στην καλύτερη περίπτωση να εξουδετερώσουν.
Ο πρωθυπουργός για άλλη μια φορά αρνείται να αναφερθεί στις δικές του ευθύνες για αυτή τη πόλωση και σαν να είναι παρατηρητής σχολιάζει την κατάσταση.
Λες και ο άνθρωπος αυτός ζει σε μια άλλη χώρα.
Αυτό τον λόγο άνετα θα μπορούσε να τον έχει εκφωνήσει κάποιος άλλος πρωθυπουργός κάποιας άλλης χώρας ως επισκέπτης στην βουλή των Ελλήνων.
Θα μπορούσε να είναι άρθρο σε κάποιο περιοδικό ενός διανοούμενου ή ενός δημοσιογράφου, αλλά όχι ενός εν ενεργεία πρωθυπουργού.
Ο κύριος Παπανδρέου εδώ και καιρό παρακολουθεί την ελληνική κοινωνία να βράζει πάνω στη φωτιά που εκείνος όχι μόνο έχει ανάψει αλλά συνεχώς συντηρεί και δυναμώνει και μετά απορεί γιατί ετοιμάζεται να εκραγεί.
Ο κύριος Παπανδρέου είχε πολλές ευκαιρίες να προκαλέσει εξελίξεις που θα οδηγούσαν σε μια αποκλιμάκωση των εντάσεων αλλά κάθε φορά επέλεξε να τις αγνοήσει.
Από το να προκαλέσει εκλογές που ειδικά τον πρώτο καιρό είχε αρκετές πιθανότητες να κερδίσει μέχρι το να αναζητήσει ευρύτερη συναίνεση στη βουλή, ή μια πολυκομματική κυβέρνηση, οι επιλογές ήταν πολλές, αλλά ο κύριος Παπανδρέου τις απέρριψε όλες.
Ένας λαός που συμπιέζεται όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά, και μια κοινωνία που χάνει την εμπιστοσύνη της στην πολιτειακή ηγεσία θα αντιδράσει.
Η αντίδραση αυτή στην αρχή ήταν πολύ ήπια, σε σημείο που πολλοί ξαφνιάστηκαν από την υπομονή των Ελλήνων.
Ακόμα και ο Πρωθυπουργός εξήρε αυτή την υπομονή, τις θυσίες του Ελληνικού λαού.
Όμως στη συνέχεια η μια αποτυχία της κυβέρνησης ερχόταν μετά την άλλη, νέα μέτρα ανακοινώνονται ακόμα και μέσα στην ίδια ημέρα, μέτρα που είχαν αποκλειστεί χθες σήμερα θεωρούνται απαραίτητα, και είναι φυσικό οι αντιδράσεις να αυξάνονται.
Κάθε φορά ο κύριος Παπανδρέου περίμενε η κατάσταση να φτάσει στα άκρα για να περάσει τα νέα μέτρα του με έναν νέο εκβιασμό, μπροστά στην απειλή να μη δοθεί η επομένη δόση.
Αντί να εκμεταλλευτεί την σχετική νηνεμία των περιόδων μεταξύ των δόσεων για να αποκλιμακώσει την αυξανόμενη κοινωνική ένταση, περίμενε να προκληθεί η επόμενη πολιτική/οικονομική κρίση για να κάνει τον καπετάνιο στη φουρτούνα και να τρομοκρατήσει πολίτες βουλευτές και ΜΜΕ.
Κάθε φορά η οργή αυξάνεται, κάθε φορά φέρνει την κοινωνία πιο κοντά στην έκρηξη.
Επιπλέον ο κύριος Παπανδρέου είχε την ευκαιρία από την αρχή της θητείας του να κάνει πραγματικότητα την κάθαρση, να καταμερίσει ευθύνες για την κατάσταση αυτή.
Θα πονέσουμε είχε πει αλλά θα βγούμε δυνατότεροι, οι εξεταστικές στήθηκαν, και αποτέλεσμα μηδέν.
Τσουκάτος Μαντέλης Τσοχατζόπουλος και τόσοι άλλοι και των δύο κομμάτων είναι ελεύθεροι να γελάνε με εκείνους που πίστεψαν πως έστω και την τελευταία στιγμή μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα.
Τώρα όλοι ξέρουν πως ο κύριος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ τους κορόιδεψε και σε αυτό και το χειρότερο είναι πως κανείς δεν πιστεύει πια πως η δικαιοσύνη μπορεί να δώσει τη λύση σε αυτή τη χώρα.
Τα ΜΜΕ επιστρατεύτηκαν από την αρχή για να στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση, αλλά μετά από τις τόσες κυβερνητικές αποτυχίες κανείς δεν πιστεύει πια αυτά που του λένε οι έμμισθοι προπαγανδιστές.
Η δράση φέρνει αντίδραση κύριε Παπανδρέου, και η οργή κάποτε θα βρει τον τρόπο της να εκτονωθεί.
Δίκαια ή άδικα, επί δικαίων ή αδίκων.
Όταν η κοινωνία βράζει δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να καταφεύγει σε νουθεσίες, ειδικά όταν έχει καταντήσει να απορρίπτεται από το 73% του πληθυσμού.
Όταν είχε την εκτίμηση του 80% δεν δρομολόγησε εξελίξεις και αρκέστηκε να παρακολουθεί τη δημοτικότητά του να καταρρέει.
Τώρα πια με 23% δημοτικότητα και 73% αρνητικές κρίσεις, ποιός θα τον ακούσει;
Όταν μαζεύονταν 100.000 στο σύνταγμα αντί να τους ακούσει και να προσπαθήσει να κατευνάσει τις αντιδράσεις έστειλε τα ΜΑΤ να ρίξουν 2500 χημικά, να ανοίξουν κεφάλια και να κυνηγήσουν τον κόσμο σε όλο το κέντρο και τώρα ζητάει από τον ίδιο κόσμο αυτοσυγκράτηση.
Ακόμα χειρότερα από τότε η κλιμάκωση της έντασης έχει την υπογραφή της κυβέρνησης που με τα ΜΑΤ έχει ουσιαστικά απαγορεύσει τις όποιες ειρηνικέςδιαμαρτυρίες χτυπώντας ακόμα και δημοσιογράφους!
Έγραψα μερικές ημέρες πριν ότι μπροστά στην κρεμάλα η φυλακή είναι ευλογία.
Οι ευκαιρίες χάνονται η μία μετά την άλλη με αποκλειστική ευθύνη του Παπανδρέου και της συμμορίας του και δεν φαίνονται να λαμβάνουν κανένα μήνυμα από τον λαό.
Ακόμα και σήμερα με το ΚΚΕ να καλεί σε περικύκλωση της βουλής, με γενική απεργία που προβλέπεται να γεμίσει το κέντρο με εξαγριωμένους και αγανακτισμένους πολίτες η κυβέρνηση Παπανδρέου απαντάει με αστυνομικά μέτρα!
Κλείνει την πρόσβαση στο κέντρο, στήνει φράκτες και μαζεύει τα ΜΑΤ.
Το σκηνικό του αδιεξόδου στήνεται και ποιός μπορεί να αποκλείσει το "ατύχημα";
Ο κόσμος εξοργίζεται όλο και περισσότερο και κανένας δεν του προσφέρει διέξοδο.
Η κυβέρνηση αυτή κρατιέται στην εξουσία πια μόνο αμυνόμενη και με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής.
Ας αφήσει λοιπόν ο κύριος Παπανδρέου τις νουθεσίες και αφού δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να αλλάξει πορεία ας μην κάνει τον έκπληκτο που οι φωνές για Γουδή και κρεμάλες θα αυξηθούν.
Από εκείνον πια δεν περιμένω τίποτε, οι βουλευτές που τον στηρίζουν άραγε έχουν καταλάβει τις ευθύνες τους;
Αν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας θα πρέπει να δράσουν σύντομα προκειμένου να προλάβουν τις εξελίξεις.
Αλλιώς να ξέρουν πως αν στηθούν κρεμάλες δεν θα είναι μόνο για τον Παπανδρέου και δυο τρεις συνεργάτες τους, η οργή και η απόγνωση δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν ποιός έφταιξε πολύ και ποιός λίγο.
Διάβασε επίσης
Δικά μου:
- Νομοσχέδια
- Ας μάθουμε από τα σφάλματά μας
- Συνθήκες "ατυχήματος"
- Μπροστά στην κρεμάλα η φυλακή είναι ευλογία
- It's the democracy stupid!
- Η δύναμη της δημοκρατίας...
- Πατριωτικό καθήκον...
- Προτάσεις ενός γερογκρινιάρη για την κρίση
- Αλλάζουμε;
- Παρατήρησες κάτι;
Και άλλων:
Όπως πάντα τα links θα ανανεώνονται συνεχώς όσο βρίσκω σχετικά κείμενα στο διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου