Προτάσεις ενός γερογκρινιάρη για την κρίση

Εικόνα απο το Terra Computerata

Από τις 19/5 παρακολουθώ όσα γίνονται στην Ισπανία, και μετά εδώ.
Από πολύ νωρίτερα φυσικά σε αυτό το blog έχω γράψει τις προσωπικές μου απόψεις για την οικονομική κρίση, αλλά κυρίως για την πολιτειακή κρίση στη χώρα.

Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε πολιτικός, ούτε κάποιος σοφός σε αυτά τα θέματα, αλλά προσπαθώ με τις λίγες γνώσεις που έχω, να ενημερώνομαι όσο γίνεται για να έχω την δική μου άποψη.
Όποιος πει πως δεν επηρεάζεται από τον βομβαρδισμό συγκεκαλυμμένης προπαγάνδας από τα ΜΜΕ λέει ψέμματα, αλλά προσπαθώ διαβάζοντας από ποικιλία πηγών να λαμβάνω υπ' όψη μου όλες τις απόψεις και έτσι να διαμορφώνω μια όσο μπορώ σφαιρική άποψη.
Έχω λοιπόν πειστεί για κάποια πράγματα.

Δεν πρόκειται να βγούμε από τη δίνη της φτώχειας και την απειλή της ολικής χρεωκοπίας για πολύ καιρό.
Ότι και να γίνει τις επόμενες ημέρες, ή τους επόμενους μήνες, η Ελλάδα και σημαντικότερο, οι Έλληνες δεν πρόκειται να αρχίσουν να παράγουν αρκετά για να ζήσουν χωρίς εισαγωγές.
Αυτές θα συνεχίσουν να είναι πανάκριβες, ο δημόσιος τομέας θα συνεχίσει να είναι βαρίδι και τα οικονομικά προβλήματα των νοικοκυριών θα συνεχίσουν να ταλανίζουν τις οικογένειες.
Καμιά αμεσοδημοκρατική κίνηση, καμιά έξοδος από το μνημόνιο ή το ΔΝΤ, κανένας Καζάκης δε θα μας σώσει από την εξαθλίωση.

Εκτός και αν κάποιος θέλει να γίνουμε "αυτάρκεις" σαν την Αλβανία του Χότζα, μόνη μας ελπίδα άμεσα είναι η διατήρηση της εξωτερικής βοήθειας ώστε να μην πέσουμε ακόμα πιο χαμηλά, με ακόμα πιο ταχύ ρυθμό.

Μόνη μας ελπίδα, όταν έρθουμε κάποτε ξανά σε μια ισορροπία να έχουμε ένα καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης, ένα πολιτικό προσωπικό που θα φοβάται και θα σέβεται τους νόμους, ένα κράτος με θεσμούς που θα απομακρύνουν τα λαμόγια και θα επιβραβεύουν τους σοβαρούς.

Μόνη μας ηθική αποζημίωση η ηθική αλλά και ουσιαστική καταδίκη όλων αυτών που πρωταγωνίστησαν στην καταστροφική αυτή πορεία της χώρας. Λέω τους πρωταγωνιστές, γιατί αν βάλουμε και τους δευτερεύοντες ρόλους (δε συζητώ για τους κομπάρσους) θα πρέπει να ξανανοίξουν τα ξερονήσια για να χωρέσουν. Αν και δεν ακούγεται άσχημα, θα είχε προβλήματα μια τέτοια λύση...

Οικονομικά είμαστε αυτή τη στιγμή απολύτως εξαρτημένοι από την βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
Κάθε προσπάθεια αναδιάρθρωσης του χρέους προσκρούει στην κάθετη άρνηση των τελευταίων. Ο λόγος φαίνεται να είναι κυρίως οι απειλές των μεγάλων οικονομικών οργανισμών πως κάθε προσπάθεια αλλαγής των όρων αποπληρωμής των Ελληνικών ομολόγων θα χαρακτηριστεί "πιστωτικό συμβάν" (credit event) που αυτομάτως θα πυροδοτήσει την ενεργοποίηση πληρωμών των CDS. Με άλλα λόγια, οι κερδοσκόποι που έβγαλαν πακτωλό χρημάτων πουλώντας ασφάλειες κατά της Ελληνικής χρεωκοπίας, οι ίδιοι που έκαναν τα πάντα ώστε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού ώστε να βρουν αγοραστές για αυτές σε υψηλές τιμές, σε περίπτωση τελικής χρεωκοπίας της Ελλάδας θα χρειαστεί να πληρώσουν τους πελάτες τους... Το ΔΝΤ, ως απρόσωπος οργανισμός είναι επόμενο να σπεύδει να στηρίξει τις τράπεζες και τους διεθνείς κερδοσκόπους, η ΕΕ όμως που υποτίθεται πως είναι ένωση των λαών της Ευρώπης γιατί; (ρητορική ερώτηση)

Ναι, με μια αναδιάρθρωση θα πληγούν και αρκετές Ευρωπαϊκές και Ελληνικές τράπεζες, αλλά και ασφαλιστικοί οργανισμοί σαν το ΙΚΑ, αλλά μετά είναι θέμα πολιτικής, αν κάποια χώρα επιλέξει να επιβαρυνθεί για τη στήριξη των συντάξεων και της δημόσιας υγείας, ή θα βάλει πλάτη να μην καταρρεύσουν κάποιες τράπεζες που στο κάτω κάτω είναι ιδιωτικές εταιρείες.
Όσο και αν αυτό είναι ανήθικο τελικά, η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να υποκύψει σε αυτό τον εκβιασμό τουλάχιστον άμεσα ώστε να αποφύγει την κατάρρευση το αμέσως επόμενο διάστημα.
Άρα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε άρνηση χρέους, ούτε αποβολή της Τρόικας όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.

Όμως θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν κάποιες επιλογές αναφορικά με το πως θα αντλήσει αυτά τα κεφάλαια η χώρα. Αν δηλαδή θα πουλήσει τη ΔΕΗ, ή θα δώσει δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης ορυκτών, ή θα συγχωνεύσει δημόσιους οργανισμούς και θα φορολογήσει τις μεγάλες περιουσίες είναι ανοικτές επιλογές.

Πέρα όμως από την οικονομική κρίση υπάρχει και η κρίση των πολιτειακών θεσμών.
Κανείς δεν εμπιστεύεται πια το πολιτικό προσωπικό της χώρας, από τον πρόεδρο της δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο αντιπολιτευόμενο βουλευτή.

Ο κόσμος απαιτεί ριζικές αλλαγές που αυτοί που σήμερα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχουν χάσει κάθε νομιμοποίηση αφού δείχνουν επιεικώς ανίκανοι να προχωρήσουν σε σοβαρές αλλαγές.
Άλλωστε ενώ ξεστομίζουν μεγάλα λόγια, κανένα κόμμα δεν έχει προχωρήσει σε ουσιαστικές αλλαγές στο εσωτερικό του. Και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν "δημοκρατικά" εκλεγμένους γραμματείς που έλαβαν το 80%+ των ψήφων με αντίπαλο... το λευκό και το άκυρο.
Κανένα κόμμα δεν έχει προωθήσει το θέμα της χρηματοδότησής του με διαφάνεια, τα περισσότερα χρωστάνε στις τράπεζες τεράστια ποσά, οι εσωτερικοί τους μηχανισμοί παραμένουν ακέραιοι.
Όσο για το επιχείρημα των νεοεκλεχθέντων βουλευτών, αυτοί συντάχθηκαν πριν από λίγους μήνες είτε με το λεφτά υπάρχουν είτε με τους άλλους που ισχυρίζονταν πως το έλλειμμα θα είναι 7%...

Το σημερινό πολιτικό σύστημα λοιπόν είναι τελειωμένο στα μάτια των πολιτών.
Κρύβεται όμως πίσω από τον οικονομικό εκβιασμό από ΕΕ και ΔΝΤ και αρνείται να αντικρίσει την πραγματικότητα. Απαντάει με τεχνάσματα σαν τις μαραθώνιες συνεδριάσεις και τα κωμικοτραγικά βίντεο του ΠΑΣΟΚ, ή το εξίσου κωμικοτραγικό Ζάππειο ΙΙ της ΝΔ.
Η παραίτηση λένε άλλωστε θα ισοδυναμούσε με καταστροφή, οι εκλογές χρεοκοπία.

Ας κάνουν λοιπόν μια φορά το πατριωτικό καθήκον τους!
Ας ψηφίσουν με αυξημένη πλειοψηφία κάποιο πρόγραμμα που θα αποδεχόταν ΕΕ και ΔΝΤ και που εφόσον διαθέτει την αυξημένη πλειοψηφία δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση και να παραιτηθούν!
Είναι η μοναδική τους επιλογή αν θέλουν να διατηρήσουν όποιο ψήγμα αξιοπιστίας διαθέτουν ακόμα, είναι η μοναδική επιλογή τους αν θέλουν να υπάρχει ακόμα πατρίδα να κυβερνήσουν όσοι εξ αυτών έχουν την ψευδαίσθηση πως θα μπορούν ακόμα σε λίγο καιρό να πολιτεύονται.

Μόνο τότε θα μπορούσε μια συντακτική εθνοσυνέλευση να ανοίξει τη συζήτηση για τη δημιουργία ενός νέου συντάγματος που θα είχε ίσως ελπίδες να διασώσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Η οικονομία ή ότι έχει απομείνει από αυτή θα εξακολουθούσε να λειτουργεί με την εξωτερική βοήθεια, έστω αποδυναμωμένη και στο χείλος του γκρεμού με υπηρεσιακό υπουργό οικονομίας.
Οι αντιδράσεις πιστεύω θα μειώνονταν όταν ο κόσμος έβλεπε πως υπάρχει ελπίδα, αν όχι για την οικονομική του σωτηρία, τουλάχιστον για ένα νέο μακρινό έστω μέλλον.
Ακόμα και την έξοδο από τη δραχμή, την άρνηση χρέους ή τη σωτηρία από τα ελοχίμ θα μπορούσε να προετοιμάσει μια τέτοια κυβέρνηση, και να την αναλάβει η επόμενη, εκλεγμένη με νέο σύνταγμα, όσο γίνεται γρηγορότερα.
Πρέπει να πω εδώ πως είναι άλλο να μιλάμε για το γνωστό "κούρεμα" που προκύπτει από μία χρεωκοπία και άλλο για τη συνολική άρνηση του χρέους. Στη δεύτερη περίπτωση δεν νομίζω πως οι δανειστές μας θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Οφείλουν αυτοί που στηρίζουν την άποψη αυτή να μη λησμονούν πως υπάρχουν διεθνείς οργανισμοί με τη δυνατότητα επιβολής σοβαρών κυρώσεων.

Το όποιο νέο σύνταγμα φυσικά θα έπρεπε να αποτελεί αποτέλεσμα ευρύτερης όχι πολιτικής αλλά κοινωνικής συναίνεσης και συζήτησης.

Θα πρέπει να απαντάει στο αίτημα του κόσμου για περισσότερη δημοκρατία με την ενσωμάτωση ενός εκλογικού νόμου με απλή αναλογική που δεν θα μπορεί ο καθένας να αλλάζει κατά το δοκούν και ίσως με την θεσμοθέτηση ενιαίου ψηφοδελτίου χωρίς κόμματα.
Με την συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος του λαού να παρεμβαίνει ουσιαστικά μέσω δημοψηφισμάτων και που θα μπορούν να ενεργοποιηθούν με συλλογή υπογραφών.
Προσωπικά και ελπίζω πως και άλλοι θα το ήθελαν αυτό θα ήθελα να δω κάποιου είδους εκπροσώπηση της αποχής-λευκού με τη μορφή ας πούμε άδειων εδράνων στη βουλή, ώστε να υπάρχει ένα επιπλέον κίνητρο για τα κόμματα και τους πολιτευόμενους να κινητοποιήσουν τους απέχοντες, όπως έχω γράψει παλιότερα.
Διαφωνώ όμως με την ολοκληρωτική κατάργηση των κομμάτων, αφού αντί αυτών με βεβαιότητα θα δημιουργηθούν λέσχες, κλαμπ, ενώσεις, ακόμα και κρυφές αδελφότητες που ουσιαστικά θα κάνουν το ίδιο χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου.
Θα μπορούσε να κατοχυρωθεί συνταγματικά οι καταστατικές δεσμεύσεις των κομμάτων να είναι δεσμευτικές για τα στελέχη τους. Έτσι αν κάποιος σοσιαλιστής ας πούμε το γύριζε σε φιλελεύθερη πολιτική το συνταγματικό δικαστήριο θα τον έστελνε σπίτι του!

Θα πρέπει να απαντάει στο αίτημα του κόσμου για δικαιοσύνη με την απόλυτη ακύρωση κάθε τύπου βουλευτικής ή υπουργικής ασυλίας και με την κάθετη διάκριση δικαστικής από τις άλλες εξουσίες με αυτονομία των δικαστικών και τη δυνατότητα αυστηρού ελέγχου των πολιτικών και των κομμάτων από ανεξάρτητες δικαστικές αρχές, αλλά και την κατάργηση της παραγραφής των εγκλημάτων που τελούνται από πολιτικούς κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Τέτοια εγκλήματα συχνά αποκαλύπτονται αρκετά χρόνια μετά και δεν θα πρέπει να παραγράφονται ποτέ.
Θα πρέπει να απαντάει στο αίτημα των πολιτών για αυστηρή τιμωρία της απιστίας των δημοσίων λειτουργών συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών και για αυστηρό έλεγχο της λειτουργίας των μονοπωλίων, των τραπεζών και των ΜΜΕ.

Και θα πρέπει τέλος να περιλαμβάνει κάποιες διατάξεις για ελάχιστο βοιωτικό επίπεδο των χαμηλών στρωμάτων, την ουσιαστική επικύρωση του δικαιώματος του πολίτη για δικαιοσύνη, ασφάλεια, παιδεία, υγεία και γενικά κοινωνικό κράτος.

Και φυσικά αυτό το νέο σύνταγμα θα πρέπει να τεθεί στην κρίση του λαού με δημοψήφισμα.

Τότε μόνο μπορεί να προκύψει μία κυβέρνηση που θα είναι σε θέση πραγματικά με την στήριξη του συνόλου της κοινωνίας να προχωρήσει σε ουσιαστική διαπραγμάτευση για το χρέος, και φυσικά θα πρέπει να αναλάβει και τη διερεύνηση του ρόλου των πολιτικών που οδήγησαν σε αυτό.

Φοβάμαι πως το πολιτικό κατεστημένο αυτής της χώρας συμπεριλαμβανόμενου του προέδρου της δημοκρατίας δεν διαθέτει τη γενναιότητα ούτε τον πατριωτισμό για να προχωρήσει σε τόσο γενναίες αλλαγές.
Φοβάμαι πως θα εξακολουθήσουν να παίζουν το σημερινό παιχνίδι, ελπίζοντας να αναστρέψουν μια κατάσταση που φαίνεται μη αναστρέψιμη.

Αν γίνει αυτό, με την οικονομική κατάσταση να επιδεινώνεται, μπροστά στην προοπτική της εξαθλίωσης και χωρίς ορατή ελπίδα βελτίωσης, οι αγανακτισμένοι πολίτες, όχι αυτοί που είναι στην πλατεία το πρωί, αλλά οι 500.000 που μαζεύτηκαν σε κάποια στιγμή, μπορεί να γίνουν 1.000.000 εξαγριωμένοι, αδιάφοροι για τις συνέπειες και τότε, ναι και το μπουρδέλο η βουλή θα καεί, και οι εξελίξεις θα είναι απολύτως απρόβλεπτες.
Ήδη αυξάνονται οι φωνές για βίαιη αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι και πολλοί δεν θα ζυγίσουν τις συνέπειες.
Τότε αυτοί που παίζουν με τη φωτιά σήμερα φτιάχνοντας βιντεάκια στο youtube θα θυμηθούν πως δεν υπάρχει ελικοδρόμιο στη βουλή.

Πλησιάζουμε σε εκείνο το κομβικό σημείο που η η ικανότητα των πολιτικών να πάρουν ριζοσπαστικές αποφάσεις είναι η μοναδική σωτηρία, όχι μόνο της χώρας και των πολιτών, αλλά πιθανότατα και η δική τους. Δεν ελπίζω στον πατριωτισμό ούτε στην ευφυΐα τους, αλλά θέλω να ελπίζω στο αίσθημα αυτοσυντήρησής τους.

Update 2/11/2011: Με αφορμή ένα ενδιαφέρον σχόλιο του pchatzi θέλω να προσθέσω κάτι ακόμα.
Μια πραγματική δημοκρατία δεν μπορεί να περιμένει από τον πολίτη να αποφασίζει μόνο κάθε 4 χρόνια με γνώμονα τις ψεύτικες υποσχέσεις των πολιτικών αλλά οφείλει να δίνει πολύ περισσότερες εξουσίες στον πολίτη. Η τεχνολογία πλέον δίνει την δυνατότητα της εφαρμογής στην πράξη της άμεσης δημοκρατίας. Θα μπορούσε για παράδειγμα ο πολίτης να καλείται να ψηφίσει για κρίσιμα ζητήματα μέσω του διαδικτύου ή των ATM ή ακόμα και των πρακτορείων του ΟΠΑΠ.


Δες και αυτά:
Συμφωνία Ε.Ε με την χώρα μας για χρεοκοπία σε 3-4 χρόνια (Το βρήκα λίγα λεπτά αφού ανέβασα αυτή την ανάρτηση...)
Κότες και μάλιστα επικίνδυνες
Στους πολίτες της στράφηκε η Ισλανδία για την συνταγματική αναθεώρηση
ΜΝΗΜΟΝΙΟ – ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Nα ξέρουμε τι θέλουμε