Φαντάζομαι ο Γεώργιος Παπανδρέου να σταμάτησε έστω για ένα λεπτό το βαρύ του πρόγραμμα μετακινήσεων μεταξύ Βρυξελών και προεδρικού μεγάρου για να χύσει ένα δάκρυ για τον παλιό οικογενειακό του φίλο. Και ελπίζω να σκέφτηκε λίγο την πορεία του.
Ένας άνθρωπος σίγουρα ικανός, που κατάφερε να αρπάξει την εξουσία της χώρας του από έναν αδύναμο και διεφθαρμένο βασιλιά κήρυξε τον σοσιαλισμό για να αναδειχτεί σε έναν κοινό δικτάτορα.
Ο παντοδύναμος κάποτε Καντάφι κατέληξε να έχει έναν ατιμωτικό, φρικτό θάνατο στα χέρια των διωκτών του αφού οδήγησε τη χώρα του σε έναν αιματηρό εμφύλιο.
Δεν είναι όμως ο μοναδικός "σοσιαλιστής" της βόρειας Αφρικής που κατέληξε κυνηγημένος.
Παρόμοια τύχη είχε και ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου αλλά και ο Μπεν Άλι της Τυνησίας.
Η διαφορά είναι πως ο Μπέν Άλι είδε το τέλος να έρχεται και αντέδρασε πιο έξυπνα.
Πιστεύω πως και αυτός, όπως ο Καντάφι ή ο Μουμπάρακ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις όποιες δυνάμεις καταστολής έλεγχε ακόμα και να κηρύξει υπέρ πάντων αγώνα ενάντια στους επαναστάτες.
Θα μπορούσε και εκείνος να προκαλέσει αιματοχυσία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία με κάθε τίμημα.
Δεν το έκανε, υπέστη την ατίμωση να είναι τώρα εξόριστος και ανεπιθύμητος στη χώρα του αλλά γλύτωσε με τη ζωή και την ελευθερία του.
Το ίδιο και η γυναίκα του και τα παιδιά του που θα έχουν την ελπίδα να συνεχίσουν την ζωή τους.
Ακόμα και αν χρειάστηκε να φύγει σαν κλέφτης, να δραπετεύσει χάνοντας μεγάλο μέρος της περιουσίας του, κάποια χρήματα στο εξωτερικό ή σε μερικές βαλίτσες θα του επιτρέψουν, πιθανότατα, σε αυτόν και την οικογένειά του να ζήσουν μια άνετη ζωή.
Ακόμα και αν τελικά συλληφθεί και φυλακιστεί για εγκλήματα που έκανε κατά τη διάρκεια της θητείας του το πιο πιθανό είναι πως τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του θα τη γλυτώσουν.
Από την άλλη μεριά, Μουμπάρακ και Καντάφι δεν δέχτηκαν το τέλος.
Πίστεψαν πως θα μπορούσαν να αντισταθούν στις αλλαγές που έρχονται, έριξαν όλες τους τις δυνάμεις στην καταστολή της επανάστασης και προσπάθησαν να κρατηθούν στην εξουσία "με κάθε τίμημα".
Το τίμημα αυτό στη Λιβύη ήταν πολύ υψηλότερο, αλλά και στην Αίγυπτο, και νεκροί υπήρξαν και η χώρα βυθίστηκε στο χάος για αρκετό καιρό.
Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες, αυτό είναι δουλειά των ιστορικών αλλά το αποτέλεσμα είναι ο μεν Μουμπάρακ και οι γιοί του να σέρνονται από τον στρατό στο δικαστήριο με προοπτική να περάσουν πολλά χρόνια στη φυλακή, ο δε Καντάφι αφού είδε μερικά από τα παιδιά του να σκοτώνονται να λυντσαριστεί και να εκτελεστεί.
Οι χώρες και των δύο δεν είναι σε καθόλου καλύτερη κατάσταση από εκείνη στην οποία ήταν πριν.
Οι οικονομίες τους υπέστησαν σοβαρότατο πλήγμα.
Στην Αίγυπτο την εξουσία πια έχει ο στρατός και αν και υπάρχει ελπίδα για μια πιο ουσιαστική δημοκρατία αυτή κάθε άλλο παρά σίγουρη δεν είναι.
Η δε Λιβύη μετά από πολλούς μήνες εμφυλίου ρημαγμένη μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες ημέρες αλά έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να αποφύγει τη διάλυσή της σε φατρίες και να ανακάμψει οικονομικά και πολιτικά.
Και οι δύο αυτοί ηγέτες είχαν πολλές ευκαιρίες να εξέλθουν από αυτή την κρίση ακόμα και διατηρώντας κάποια από τα προνόμιά τους.
Αν με δικές τους πρωτοβουλίες είχαν προκαλέσει τέτοιες πολιτικές εξελίξεις ώστε να έρθει μια ομαλή μετάβαση της εξουσίας θα μπορούσαν ίσως ακόμα και να μπορούν να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους ήρεμοι τις πατρίδες τους.
Οι οικογένειές τους θα ήταν ασφαλείς, ποιός ξέρει, ίσως ακόμα και τα παιδιά τους να έπαιζαν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας τους ως πολιτικοί.
Δεν το επέλεξαν.
Προτίμησαν την καταστροφή τους αλλά και της χώρας τους παρά τον συμβιβασμό.
Και το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό όπως και αν το δει κανείς.
Εμείς εδώ απέχουμε πολύ ακόμα από τέτοιες εξελίξεις.
Έχουμε σίγουρα μια πιο ώριμη δημοκρατία, λιγότερα προβλήματα, λιγότερη καταστολή και λιγότερη οργή απέναντι στην εξουσία.
Όμως έχουμε και έλλειμμα δημοκρατίας και σοβαρότατα προβλήματα και καταστολή και οργή.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου κρατιέται με νύχια και με δόντια στην εξουσία και ας καταλαβαίνει πως δεν έχει πια ούτε την ουσιαστική νομιμοποίηση να κυβερνάει ούτε την δύναμη που χρειάζεται μια κυβέρνηση σε καιρούς κρίσης για να τραβήξει την χώρα μπροστά.
Ο κόσμος είναι οργισμένος, και όλοι συμφωνούν πως οι διαδηλώσεις που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό είναι οι μεγαλύτερες της μεταπολίτευσης.
Την ίδια στιγμή η οικονομική κατάσταση αντί να βελτιώνεται συνεχώς επιδεινώνεται και αυτό αυξάνει την οργή του κόσμου που δεν βλέπει διέξοδο.
Στις αντιδράσεις του κόσμου η κυβέρνηση απαντάει με όλο και πιο έντονη καταστολή.
Από την εκκένωση της πλατείας συντάγματος το καλοκαίρι πλέον ουσιαστικά έχει προχωρήσει στην απαγόρευση συνάθροισης στην πλατεία συντάγματος αφού όλες οι συγκεντρώσεις τελευταία έχουν καταλήξει στην εκδίωξη των πολιτών από την πλατεία με διάφορες προφάσεις.
Από τη μεριά των διαδηλωτών οι φωνές που επικροτούν την βία αλλά και οι απλοί πολίτες που πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ αυξάνονται σε κάθε νέα πορεία.
Είδαμε ακόμα και ομάδες πολιτών με ή χωρίς εισαγωγικά να προσπαθούν να αλληλοσκοτωθούν.
Και ο Παπανδρέου τηρούμενων των αναλογιών ακολουθεί όχι το παράδειγμα του Μπεν Άλι, αλλά αυτό του Καντάφι και του Μουμπάρακ.
Προσλαμβάνει αστυνομικούς και συναντιέται με καναλάρχες σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσει την εξουσία.
Δεν μπορεί παρά να ξέρει πως είναι πολιτικά τελειωμένος και αυτός όπως και το κόμμα του.
Είναι πρακτικά αδύνατο μέχρι να έρθουν οι επόμενες εκλογές να ελπίζει πως η οικονομία θα ανακάμψει και πως η οργή του κόσμου θα έχει υποχωρήσει, ακόμα και αν καταφέρει να εξαντλήσει την τετραετία.
Ακόμα και την κοινοβουλευτική του ομάδα την διατηρεί στην πειθαρχία μόνο με τον εκβιασμό της επόμενης δόσης και της ευθύνης της οικονομικής καταστροφής της χώρας.
Φαίνεται πως μέχρι αύριο θα ξέρουμε τι θα γίνει με την επόμενη δόση και τα εκβιαστικά αυτά διλήμματα θα υποχωρήσουν για λίγο καιρό, μέχρι την επόμενη κρίση, την επόμενη δόση.
Το τίμημα φυσικά θα είναι και πάλι βαρύ, νέα μέτρα και νέα εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, αλλά θα ακολουθήσει μια μικρή περίοδος σχετικής ηρεμίας.
Ο Γ Παπανδρέου και η κυβέρνησή του θα έχουν άλλη μια ευκαιρία να προκαλέσουν εξελίξεις που μπορούν ίσως να μειώσουν τις κοινωνικές εντάσεις.
Ακόμα και αν δεν καταφέρει να κάνει κάτι καλύτερο για την οικονομία έχει άλλη μια ευκαιρία να σώσει ότι μένει από το κύρος του κοινοβουλευτικού συστήματος στο οποίο στηρίζεται η δημοκρατία στη χώρα μας.
Έχει ήδη χάσει πολλές παρόμοιες ευκαιρίες.
Κάθε φορά επιστρέφοντας με τη δόση στο χέρι μετά από τον τελευταίο εκβιασμό αρκούταν στα χειροκροτήματα της ανακουφισμένης κοινοβουλευτικής του ομάδας και άφηνε τον καιρό να περάσει μέχρι την επόμενη κρίση, μέχρι τον επόμενο εκβιασμό.
Κάθε φορά τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο δύσκολα, οι εντάσεις μεγαλύτερες και το αδιέξοδο πιο ανυπέρβλητο.
Κάθε φορά περιφρονεί τον λαό, το σύνταγμα την δημοκρατία και τη χώρα ολόκληρη.
Κάθε φορά οι πιθανότητές του να διατηρήσει την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες απομακρύνεται και όμως δεν φαίνεται να τον νοιάζει αυτό.
Τι έχει στο μυαλό του;
Ποιό σχέδιο θα εφαρμόσει προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία μετά από ακόμα μια κρίση;
Αφού δεν φαίνεται διατεθειμένος ή ικανός να απαλύνει τις κοινωνικές εντάσεις και να προσφύγει σε δημοκρατικές διαδικασίες μήπως θα καταφύγει σε άλλες λύσεις;
Ήδη κάποιοι από το κόμμα του ζητάνε κυβέρνηση "έκτακτης ανάγκης" χωρίς εκλογές, από εξωκοινοβουλευτικούς δηλαδή επίσημη πια συνταγματική εκτροπή.
Ποιά η διαφορά δηλαδή αν κάποιοι από τους "εξωκοινοβουλευτικούς" που λένε είναι στρατιωτικοί;
Φαίνεται πως ο Γ Παπανδρέου δεν μπορεί να φανταστεί την επόμενη ημέρα της Ελλάδας χωρίς αυτόν και την παρέα του στην εξουσία, με κάθε τίμημα!
Ελπίζω λοιπόν να σταθεί μια στιγμή να σκεφτεί την κατάληξη του Μουμπάρακ και του φίλου του Καντάφι.
Ελπίζω να μην συνεχίσει την, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, παρόμοια πορεία του.
Γιατί τότε θα έχει και παρόμοιο τέλος.
Τηρουμένων πάντα των αναλογιών...
Διάβασε επίσης:
Δικά μου:
Και άλλων:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου