Δεν είναι μόνο η οικονομία ηλίθιε!

Δεν ξέρω φυσικά πότε ακριβώς θα γίνουν εκλογές αλλά φαίνεται ότι πλησιάζει αυτή η μέρα σιγά σιγά.
Αν και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να επιθυμεί να τις αποφύγει για όσο γίνεται περισσότερο αλλά και η Νέα Δημοκρατία "δεν κοιμάται με το ημερολόγιο αγκαλιά", αργά η γρήγορα θα αναγκαστούν να πιούν το πικρό ποτήρι της λαϊκής κρίσης.
Ήδη κόμματα μεγάλα και μικρά, πολιτικοί και πολιτικάντηδες έχουν αρχίσει να προβάλλουν τις θέσεις με τις οποίες θα προσπαθήσουν να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους.
Και το παιχνίδι όλο γίνεται στην οικονομία.
Από το μεγαλύτερο κόμμα μέχρι τον τελευταίο πολιτικό φορέα της γειτονιάς υπάρχει ένας ανταγωνισμός ποιός έχει την καλύτερη ιδέα για το πως θα βγούμε από την οικονομική κρίση.
Άλλος βλέπει ως μονόδρομο το μνημόνιο και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας και άλλος την στάση πληρωμών και την αυτονόμηση μιας φτωχής αλλά εθνικά υπερήφανης χώρας με όλα τα ενδιάμεσα σενάρια να παίζουν επίσης.
Χρεοκοπία, επιλεκτική χρεοκοπία, εντός ή εκτός ευρώ, εντός ή εκτός ευρωπαϊκής ένωσης και πάει λέγοντας.

Όλες αυτές οι προτάσεις όμως έχουν δύο κοινά.
Είναι κοντόφθαλμες και εξαιρετικά αβέβαιες.
Όλοι που ισχυρίζονται πως έχουν την πιο σωστή ιδέα για την έξοδο από την κρίση μιλάνε για ορίζοντα ενός-δύο ετών που θα εξαρτηθεί και από την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας.
Από εκεί και πέρα βλέπουμε και κάνουμε.
Ακόμα και η μνημονιακή λύση της κυβέρνησης μπορεί να προβλέπει οικονομικά μεγέθη μέχρι και για το 2043 αλλά κανείς δεν τολμάει στα σοβαρά να ισχυριστεί πως μπορεί να προβλέψει ποιά θα είναι η πραγματική πορεία της χώρας μετά από τον πρώτο, το πολύ δεύτερο χρόνο.
Μιλάνε γενικά για πρωτογενές πλεόνασμα και μια αναιμική πιθανολογούμενη μελλοντική ανάπτυξη που όμως θα χρειαστούν σχεδόν σίγουρα νέα μέτρα που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι, αν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν τελικά και αν θα κάνουν το χρέος βιώσιμο.
Και μετά;
Οι δε "αντιμνημονιακοί" είναι ακόμα χειρότεροι.
Μιλάνε γενικά και αόριστα για μια ανάπτυξη που θα έρθει μετά από μια υποτίμηση εθνικού νομίσματος αλλά κανείς δεν τολμάει να ισχυριστεί στα σοβαρά πως μπορεί να υπολογίσει πόση θα είναι είτε η υποτίμηση που θα χρειαστεί είτε η ανάπτυξη που υποτίθεται θα έρθει, και αν έρθει πότε θα συμβεί κάτι τέτοιο και όλα αυτά παρά το γεγονός πως η σημερινή κυβέρνηση μέχρι να γίνουν εκλογές θα έχει δέσει την χώρα με διεθνείς συμβάσεις που θα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν.
Ασκήσεις επί χάρτου με ένα σωρό παραδοχές που αν πετύχουν ίσως κάποτε να έχουμε ένα καλύτερο μακρινό μέλλον.
Το μόνο σταθερό επιχείρημα και των δύο πλευρών είναι πως η λύση της άλλης πλευράς είναι χειρότερη.
Όμως αφού δεν μπορούν να προβλέψουν τα μεσομακροπρόθεσμα αποτελέσματα ούτε της δικής τους λύσης, ούτε εκείνης των "αντιπάλων" τους πως ξέρουν ποιά είναι η καλύτερη;
Με άλλα λόγια, οι αναβάτες είναι έτοιμοι στην εκκίνηση της κούρσας και όλοι μας ζητάνε να ποντάρουμε στο δικό τους άλογο τη στιγμή που ούτε η διαδρομή, ούτε το μήκος της κούρσας είναι γνωστό.
Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει κάποιους να υποστηρίζουν πως με ένα γερό αρχικό σπριντ η νίκη είναι εξασφαλισμένη ούτε άλλους να επιμένουν πως το κλειδί βρίσκεται στην συντήρηση δυνάμεων με σκοπό την αντοχή.
Και η συζήτηση για την οικονομία με όλες αυτές τις ασάφειες σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον.
Όμως όπως έχω ξαναπεί αν και το οικονομικό μας πρόβλημα είναι αυτό που μας καίει άμεσα είναι σαφώς υποσύνολο του γενικότερου προβλήματός μας.
Όλοι συμφωνούν πως η κατάσταση της οικονομίας είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης της οικονομίας από ένα διεφθαρμένο ή/και ανίκανο πολιτικό προσωπικό.
Ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές των μνημονίων λένε πλέον ξεκάθαρα πως το 1ο απέτυχε και το 2ο λίγες πιθανότητες έχει να πετύχει αν δεν "αλλάξουμε".
Ακόμα και οι "μαζί τα φάγαμε" καταλαβαίνουν πως το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος δεν ήρθαν από τον ουρανό, αλλά έχουν τις υπογραφές συγκεκριμένων πολιτικών με την συνδρομή ενός ολόκληρου σάπιου συστήματος.
Η δε άλλη πλευρά, οι αντιμνημονιακοί με την ελπίδα πως τα δύο (πρώην;) μεγάλα κόμματα θα συντριβούν αφήνοντας χώρο σε εκείνους για να διεκδικήσουν την εξουσία, είναι ακόμα πιο επιθετικοί.
Όλοι τελικά συμφωνούν πως αυτό το πολιτικό σύστημα εξουσίας απέτυχε.
Ακόμα και όσοι βρίσκουν "ελαφρυντικά" είναι αναγκασμένοι να παραδεχτούν πως αν δεν υπήρξε εγκληματική και δόλια συμπεριφορά υπήρξε τουλάχιστον τραγική αμέλεια και ανεπάρκεια.
Παρ όλα αυτά, η συζήτηση για το πως θα αλλάξει αυτό το πολιτικό σύστημα που φέρει βαρύτατες ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Η συζήτηση μονοπωλείται από κοντόφθαλμες και ασαφείς "λύσεις" της επόμενης ημέρας της οικονομίας και κανείς δεν συζητάει για την επόμενη μέρα της πολιτικής.
Ποιά λύση προτείνει ο "μαζί τα φάγαμε" ώστε να αποφύγουμε στο μέλλον να τα ξαναφάμε μαζί;
Μπορεί προς το παρόν οι υπουργοί να δυσκολεύονται να βολέψουν τα δικά τους παιδιά κάτω από τον αυστηρό έλεγχο της τρόικας αλλά όταν αυτός θα ατονήσει κάποτε ποιός εγγυάται πως οι τότε υπουργοί δεν θα ξαναστήσουν την φάμπρικα ρουσφετιών μέσα στην οποία γαλουχήθηκαν;
Πως θα διαμορφώσει ο "για όλα φταίει το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο" τις συνθήκες αλλαγής του;
Ή μήπως πιστεύει πως αφού το καταγγέλλει αυτό αρκεί για να του δώσουμε λευκή επιταγή να το αλλάξει (αν το αλλάξει) όπως νομίζει;
Ίσως να είμαι λίγο άδικος εδώ με τα δύο μεγάλα κόμματα, αυτά έχουν πρόταση για την επόμενη μέρα στην πολιτική και ας μην το λένε ξεκάθαρα.
Αν καταφέρουν να διατηρήσουν έστω και συνεργαζόμενα την εξουσία θα κάνουν ότι είναι δυνατόν να διατηρηθεί το υπάρχον σύστημα.
Άλλωστε είναι γέννημα του και η επιβίωσή τους εξαρτάται άμεσα από την διατήρησή του, είναι σάρκα του.
Αν θέλεις να μείνουν όλα ίδια, αν επιθυμείς να σε κυβερνάει το ίδιο σύστημα με τον ίδιο τρόπο και φυσικά με τα ίδια αποτελέσματα δεν υπάρχει πρόβλημα, ψηφίζεις Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ.
Δεν έχει καν σημασία ποιόν από τους δύο θα ψηφίσεις, πιθανότατα θα συνεργαστούν μετά τις εκλογές με πρόσχημα την κοινή τους οικονομική πολιτική αλλά στην ουσία για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.
Ξέρεις ακριβώς τι να περιμένεις με αυτούς τους δύο.
Πέραν αυτών, πλην του ΚΚΕ που ονειρεύεται ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης κανένας δεν προβάλει μια ξεκάθαρη πρόταση.
Ακόμα και αυτό όμως, δεδομένου πως το να αποκτήσει αυτοδυναμία με οποιαδήποτε επόμενη εκλογική διαδικασία ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και εφόσον απορρίπτει τις μετεκλογικές συνεργασίες δεν εκφράζει καμία ρεαλιστική πρόταση για κάποια αλλαγή του συστήματος εξουσίας.
Αυτοί που μιλάνε για την λαστιχοποίηση του συντάγματος δεν μας λένε τι προτείνουν ώστε αυτό να θωρακιστεί από μελλοντικές χειρότερες στρεβλώσεις.
Αυτοί που καταγγέλλουν τον εκλογικό νόμο για χάλκευση της λαϊκής εντολής δεν μας λένε με σαφήνεια τι θα κάνουν για να τον αλλάξουν.
Μιλάνε βέβαια γενικώς για απλή αναλογική, αλλά πως θα την εξασφαλίσουν όταν κάθε κόμμα που έχει την εξουσία μπορεί να αλλάζει τον εκλογικό νόμο;
Άλλοι που καταγγέλλουν την εγκληματική συμπεριφορά των πολιτικών και την διαπλοκή φοβούνται να μιλήσουν για ανεξάρτητη δικαιοσύνη και πως αυτή θα πρέπει να λειτουργεί για να βελτιωθεί η κατάσταση στο μέλλον.
Ας μας πούνε τελικά πως βλέπουν το πολιτικό μέλλον στην χώρα;
Θέλουν περισσότερη συμμετοχή των πολιτών, την ίδια ή μικρότερη;
Το σύνταγμα τους κάνει, ή μήπως θα πρέπει να προωθηθούν κάποιες αλλαγές και ποιές θα πρέπει να είναι αυτές;
Οι ευθύνες των πολιτικών μέχρι τώρα θα πρέπει να ξεχαστούν;
Περασμένα ξεχασμένα ή έχουν σκοπό να επιδιώξουν την διερεύνησή τους;
Των επόμενων;
Θα είναι κάποτε σε αυτή τη χώρα υπόλογοι για τις πράξεις τους αυτοί που καθορίζουν την πορεία μιας ολόκληρης χώρας ή θα συνεχίσουν να είναι υπέρ άνω νόμων και ηθικής;
Πως θα διασφαλίσουν πως οι επόμενοι δεν θα κάνουν τα ίδια;
Τα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας, η διαπλοκή ΜΜΕ πολιτικών, τα οικονομικά των κομμάτων θα ελεγχθούν ποτέ, από κάποιους και πως;
Η κουβέντα φαίνεται να έχει κολλήσει στην οικονομία και για όλα αυτά τα θέματα δεν μιλάει με σαφήνεια κανείς.
Και μένουμε εμείς οι πολίτες να πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε κοντόφθαλμες και αβέβαιες οικονομικές προτάσεις σχεδόν στηριζόμενοι στο ένστικτο και σε μια ασαφή ελπίδα για καλύτερο μέλλον.
Πολίτες οργισμένοι που απορρίπτουν το υπάρχον σύστημα αλλά δεν βλέπουν κανέναν να προτείνει ουσιαστικές αλλαγές.
Οι επόμενες εκλογές όποτε γίνουν θα φέρουν σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Για το μεν ΠΑΣΟΚ προβλέπεται συντριβή, η δε Νέα Δημοκρατία φαίνεται απίθανο να καταφέρει να έχει την αυτοδυναμία, και ελπίζω να υποστεί και αυτή την ήττα που αναλογεί στις ευθύνες της.
Αυτό σημαίνει πως θα υπάρξει μια χρυσή ευκαιρία για σημαντικές αλλαγές όλου του πολιτικού σκηνικού αφού θα είναι πιθανότατα απαραίτητος ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας.
Σε μία τέτοια, ακόμα και μικρότερα κόμματα θα έχουν την ευκαιρία να προωθήσουν τα δικά τους αιτήματα και να προκαλέσουν κάποιες εξελίξεις.
Είναι πλέον απαραίτητο να πάψουν να κρύβονται σε μισόλογα και γενικότητες και να παρουσιάσουν μία σοβαρή ολοκληρωμένη πρόταση για το πως βλέπουν την επόμενη μέρα της πολιτικής σε αυτή τη χώρα, όχι μόνο της οικονομίας.
Μια πρόταση λεπτομερή και σαφή όμως που θα τους δεσμεύει.
Από γενικόλογα που μετά τις εκλογές είτε ξεχάστηκαν είτε διαστρεβλώθηκαν κατά το δοκούν χορτάσαμε!
Φυσικά όσοι θα διεκδικήσουν την ψήφο μας θα προβάλουν την λύση που προτείνουν για την οικονομία, αλλά έχει έρθει καιρός να μας πούνε και για τα υπόλοιπα.
Λευκή επιταγή με πρόσχημα μια αβέβαιη και προσωρινή οικονομική σωτηρία ή ακόμα χειρότερα με εκβιαστικά διλλήματα υπό τον μπαμπούλα της κατάρρευσης δεν πρέπει να πάρει κανείς.

Δεν ελπίζω πως με τις εκλογές θα έρθουν και ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Τέτοιες αυταπάτες δεν έχω. Είναι όμως ίσως η μοναδική περίπτωση που υπάρχει κάποια ελπίδα έστω και λίγο έστω και κάποια πράγματα να αλλάξουν. Δεν ψάχνω επομένως  αυτόν που θα μου τάξει πως θα ανατρέψει το σύστημα από μέσα, αλλά απαιτώ από αυτούς που διεκδικούν την ψήφο μου να μου πει με σαφήνεια, να δεσμευτεί προς ποιά κατεύθυνση θα επιδιώξει να είναι οι όποιες αλλαγές θα επιδιώξει βασισμένοι σε αυτήν.

Φτάνει με τους σωτήρες, η χώρα χρειάζεται και μεταρρυθμιστές.
Δεν είναι μόνο η οικονομία ηλίθιε!


Διάβασε επίσης:
Δικά μου:
It's the democracy stupid!
Χούντα 2.0 beta version
Φταίει μάλλον ο ανάδρομος Ερμής 
Καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους
Αν όλα πάνε καλά...
Αλλάζουμε;
Νομοσχέδια


Και άλλων:
Συναίνεση Εκλογές Κάθαρση
Η Δημοκρατία και το ποδήλατο