Η ισορροπία του τρόμου

Oι Αμερικάνοι στον ψυχρό πόλεμο χρησιμοποιούσαν την φράση mutual assured destruction.
Η φράση αυτή περιέγραφε την κατάσταση που επικρατούσε στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ.
Και οι δύο είχαν αρκετά πυρηνικά όπλα που μπορούσαν να είναι σίγουροι για την απόλυτη καταστροφή του αντιπάλου αλλά όχι και για την δική τους επιβίωση.
Έτσι υπήρχε μεταξύ των δύο αυτών πλευρών μια ισορροπία του τρόμου όπου κάθε άλλη λύση πλην του ήταν προτιμότερη από την άμεση αντιπαράθεση.
Αυτή θα είχε ως αποτέλεσμα την βέβαιη καταστροφή και των δύο αντιπάλων και έτσι δεν είχε κανένα νόημα.
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη όπως λένε στο χωριό μου.
Ίσως θα μου πεις πως είναι τραβηγμένο παράδειγμα αλλά κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα μεταξύ αγορών, κρατών και των λαών τους.
Οι αγορές ξέρουν πως αν τραβήξουν βίαια το χαλί κάτω από τις κυβερνήσεις και τα κράτη που ουσιαστικά ελέγχουν αυτά θα καταρρεύσουν με πάταγο.
Από την άλλη η οικονομική καταστροφή ενός κράτους δεν συμφέρει κανέναν.
Μπορεί η κατάρρευση της Ελλάδας να μην διαλύσει τις αγορές αλλά οι επιπτώσεις της δεν μπορούν να προβλεφτούν και αν, όπως προβλέπουν πολλοί, ακολουθήσουν σαν ντόμινο Πορτογαλία, Ιρλανδία και τελικά και Ισπανία η αμοιβαία καταστροφή αγορών-κρατών είναι μια αληθινή πιθανότητα.

Από την άλλη προκειμένου να κάνουν το χατίρι των αγορών οι κυβερνήσεις πιέζουν τους πολίτες να παραδώσουν και άλλα δικαιώματα, και να μειώσουν και άλλο το βιοτικό τους επίπεδο απειλώντας σε διαφορετική περίπτωση με την απόλυτη καταστροφή.
Θα πρέπει οι πολίτες να μάθουν να ζουν με λιγότερα, όχι μόνο στην σπάταλη και διεφθαρμένη Ελλάδα αλλά και στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, ακόμα και στην Γαλλία και την ίδια την Γερμανία, γιατί αυτό απαιτούν οι αγορές.
Ο τρόμος κάνει τους πολίτες σε όλη την Ευρώπη να ανέχονται ακόμα και την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, της παιδείας, την υγείας, της πρόνοιας για να μην υποστούν τα χειρότερα.
Για να μην καταντήσουν σαν τους Έλληνες.
Όμως και οι κυβερνήσεις, και η γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής ένωσης από την μεριά τους φοβούνται.
Φοβούνται πως αν οι απειλές τους πραγματοποιηθούν, αν τελικά είτε από το πείσμα των αγορών, είτε από την επιτυχία των πολιτικών να τις κατευνάσουν οι μισθοί και οι συντάξεις δεν πληρωθούν το πρώτο θύμα της αναρχίας και της έκρηξης της λαϊκής οργής θα είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που σήμερα απειλούν.
Ακόμα και αν απλά τραβήξουν το σκοινί των "δημοσιονομικών" μέτρων τόσο ώστε να αυξηθούν οι κοινωνικές εντάσεις και υπάρξει τελικά κάποια έκρηξη κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποιά θα είναι η κατάληξη και ο πρώτος στόχος της οργής των πολιτών θα είναι οι πολιτικοί.
Ζούμε λοιπόν μια ισορροπία του τρόμου, με τις αγορές να ζητάνε όλο και περισσότερα γνωρίζοντας πως τη στιγμή που θα ζητήσουν πάρα πολλά θα χάσουν και κάθε ισχύ, τους πολιτικούς προσπαθώντας να τις κατευνάσουν να πιέζουν όλο και περισσότερο τους λαούς γνωρίζοντας πως τη στιγμή που θα υπερβούν κάποιο ασαφές όριο θα πάψει να υφίσταται η ισχύς τους και πιθανότατα θα κινδυνέψουν αυτοί και οι οικογένειές τους άμεσα.
Μοιάζει με ένα τρίγωνο τρόμου, σαν γαϊτανάκι αλλά στην πραγματικότητα μου φαίνεται πως είναι απλά μια ζυγαριά.
Από την μια αυτό που λέγεται πολιτικοοικονομικό κατεστημένο και από την άλλη οι πολίτες.
Ναι, αν το δεις ξεχωριστά για την κάθε χώρα οι αγορές δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τους πολιτικούς αλλά συνολικά είναι ένα και το αυτό.
Πολιτικοί πρώην υπάλληλοι μεγάλων τραπεζικών ομίλων, μέλη οικονομικοπολιτικών λεσχών, ομοτράπεζοι μεγάλων επενδυτών και οι διαφόρων μεγεθών χορηγοί τους δύσκολα ξεχωρίζουν μεταξύ τους, σίγουρα όμως αποτελούν διακριτή οντότητα από τους απλούς εργαζόμενους, μικρομεσαίους, επιχειρηματίες, και συνταξιούχους.
Οι αγορές δεν απειλούν ουσιαστικά τους πολιτικούς αφού αποδεδειγμένα συνεργάζονται αρμονικά μαζί τους.
Χρησιμοποιούν τους πολιτικούς και χρησιμοποιούνται από αυτούς προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον απλό κόσμο να παραχωρεί συνεχώς δικαιώματα και εισόδημα για να μην πάθει τα χειρότερα.
Και τα χειρότερα διαφημίζονται με κάθε τρόπο από τον τρίτο πυλώνα αυτού του συστήματος, τα ΜΜΕ που δεν χάνουν ευκαιρία να τονίζουν την δυστυχία και την καταστροφή που θα έφερνε μία χρεοκοπία.
Αυτή είναι η δική τους πυρηνική βόμβα, με την οποία μπορούν να προκαλέσουν την καταστροφή του "αντιπάλου" τους.
Μια καταστροφή με την οποία όμως που ακόμα και αν ήταν χωρίς απάντηση, χωρίς αντίποινα από την άλλη μεριά δεν προσφέρει παρά ελάχιστο κέρδος στον θύτη και νικητή.
Αφήνει πίσω της καμένη γη, δυστυχία και τρόμο αλλά ελάχιστο ή καθόλου κέρδος για τις "αγορές", για το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.
Άλλωστε οι τελευταίες συμφωνίες αν και φαινομενικά εκβιαστικές το επιβεβαιώνουν.
Γιατί αλλιώς να συμφωνήσουν οι "εταίροι" μας να μας δανείσουν πάλι και να κουρέψουν το χρέος μας;
Γιατί ξέρουν καλά πως έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από την καταστροφή της χώρας από ότι από την επιβίωσή της.
Όμως αν και φαίνεται πως πιέζουν αφόρητα για περισσότερα μέτρα, λιγότερη δημοκρατία, λιγότερο κράτος κοινωνικό και άλλο αυτή η πίεση φαίνεται επίσης πως έχει κάποια όρια.
Γιατί αλλιώς να μην μένανε στο 20-30% PSI του καλοκαιριού και ακόμα βαρύτερα μέτρα αλλά προχώρησαν στο 50%+;
Γιατί και ο πολίτης έχει στα χέρια του άθελά του μου φαίνεται μια ανάλογη "πυρηνική" βόμβα.
Αν πιεστεί αρκετά, ακόμα χειρότερα αν καταρρεύσει η κοινωνική έκρηξη που θα προκληθεί είναι αυτό που φοβίζει το κατεστημένο, το σύστημα εξουσίας τόσο στη χώρα μας όσο και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όταν ο Βενιζέλος ή ο Γιουνκέρ απειλούν τον κόσμο πως δεν θα μπορεί να πληρωθεί ούτε την κουτσουρεμένη σύνταξη ή τον μειωμένο μισθό του ξέρουν πολύ καλά πως την στιγμή που αυτό θα συμβεί πρώτα του Βενιζέλου η εξουσία αλλά και η ίδια του η σωματική ακεραιότητα θα κινδυνέψουν και στην πορεία ο κίνδυνος μπορεί να φτάσει ακόμα και στον ίδιο τον Γιουνκέρ.
Και σίγουρα οι "αγορές" όχι μόνο δεν θα κερδίσουν αλλά θα χάσουν τεράστια ποσά αλλά και ισχύ από μία τέτοια εξέλιξη.
Το παράδειγμα μιας χρεοκοπημένης Ελλάδας θα έκανε πολύ πιο επιτακτικό το αίτημα να μπουν κανόνες στην λειτουργία των αγορών.
Έτσι, ακόμα και αν υποθέσουμε πως θα περιοριζόταν στην χώρα μας που κανένας παράγοντας της "αγοράς" δεν πιστεύω θα ήθελε να το ρισκάρει.
Όσο για το ντόπιο πολιτικοοικονομικό προσωπικό, εκείνο θα είχε να φοβάται όχι μόνο για τα προνόμιά του αλλά ακόμα και για την ίδια την ελευθερία του, ακόμα και για την σωματική του ακεραιότητα.
Αν αυτά που περιγράφει το πολιτικό προσωπικό της χώρας γινόταν πραγματικότητα, τι μέλλον θα είχαν εντός αυτής Παπανδρέου Καραμανλής, Σαμαράς, Βενιζέλος και όλοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια έχουν στα χέρια τους την εξουσία;
Οι ίδιοι περιγράφουν κοινωνική έκρηξη, αναρχία, χάος μέσα απ το οποίο κανείς δεν ξέρει τι θα έβγαινε, σίγουρα όμως τα παλιά τζάκια θα έχαναν μέρος, πιθανότατα και όλη την εξουσία τους.
Μπορεί ακόμα και να βρισκόταν κατηγορούμενοι για την κατάληξη αυτή, ή χειρότερα.
Ίσως κάποιοι να καταφέρνανε να δραπετεύσουν αλλά είμαι σίγουρος πως δεν ξεχνάνε πως και ο πρόεδρος της Αργεντινής δραπέτευσε με το ελικόπτερο από την οροφή του κοινοβουλίου της χώρας του μια ανάλογη ημέρα αλλά σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με βαρύτατες κατηγορίες και είναι πολύ πιθανό να καταλήξει στην φυλακή με την περιουσία του δημευμένη.
Φοβάται επομένως ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
Από τη μια οι πολίτες τρομοκρατημένοι δεν θέλουν με τίποτα την αναρχία που θα ακολουθούσε μια κοινωνική έκρηξη, από την άλλη το οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο ξέρει πολύ καλά πως επίσης πρέπει να προσεύχεται να μην φτάσουν εκεί τα πράγματα.
Και αν η Ευρωπαϊκή ένωση τείνει χείρα βοηθείας αυτή δεν είναι από τους λαούς της Ευρώπης προς τον λαό της Ελλάδας, αλλά από τα αντίστοιχα κατεστημένα προς αυτό της χώρας μας, και φυσικά όχι χωρίς ανταλλάγματα.
Όμως το δόγμα της αμοιβαίας καταστροφής δούλεψε στον ψυχρό πόλεμο γιατί και οι δύο πλευρές ήξεραν την ικανότητά τους να καταστρέψουν την άλλη και δήλωναν έτοιμες να το κάνουν αν πιεζόταν αρκετά.
Στην περίπτωσή μας αυτό δεν συμβαίνει είτε γιατί οι πολίτες απλά δεν το ξέρουν, είτε ακόμα και αυτοί που το σκέπτονται φοβούνται πολύ να το εφαρμόσουν.
Έτσι καταλήγουμε με δύο πλευρές με αντικρουόμενα συμφέροντα που η μία γνωρίζει τις δυνατότητές αλλά και τους περιορισμούς της και απειλεί την άλλη η οποία αδύναμη να αντιδράσει αν και έχει σχεδόν τις ίδιες δυνατότητες υποχωρεί διαρκώς.
Όμως το τίμημα τελικά όπως ξανα έχω πει είναι βαθύτερο από την οικονομική επιβίωση του καθενός μας.
Το τίμημα είναι τελικά ποιός θα επικρατήσει σε αυτή την σύγκρουση τρόμου, ο πολίτης ή ένα σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Αυτά τα δύο πάντα ήταν σε μία σχετική ανισορροπία, με το "σύστημα" να συγκεντρώνει εξουσίες αλλά να επιδιώκει να έχει τον πολίτη σύμμαχο και να επιζητά την νομιμοποίηση που του προσέφερε η δημοκρατία με τις εκλογές.
Όμως τελευταία τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη ευρύτερα η απόσταση των δύο αυτών μεγαλώνει με επιταχυνόμενους ρυθμούς.
Η πίεση των αγορών (που όπως έχω πει διατηρούν στενότατες σχέσεις με τους πολιτικούς) αναγκάζει το πολιτικό προσωπικό να απομακρυνθεί από τον θεωρητικά εντολέα του τον πολίτη και να αγνοήσει τις επιθυμίες του με κάθε τρόπο.
Το σύνταγμα λαστιχοποιείται, οι εκλογές αναβάλλονται, μυστικές συνεργασίες ετοιμάζονται, οι αντιδράσεις καταστέλλονται βίαια και φυσικά τα ΜΜΕ επιστρατεύονται για να πείσουν για την ορθότητα της μοναδικής ορθόδοξης άποψης.
Και η μόνη λύση που προβάλλεται ως ορθή είναι αυτή που επιβάλουν οι "αγορές".
Οποιαδήποτε άλλη παρουσιάζεται ως καταστροφική για τον ίδιο τον πολίτη τον οποίο η αγία τριάδα αγορές-πολιτικοί-ΜΜΕ προσπαθούν με νύχια και με δόντια να γλυτώσουν από την "καταστροφή".
Χαρακτηριστικές άλλωστε είναι οι δηλώσεις του Γιουνκέρ πως αν χάσουν την εξουσία Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ θα διακόψει το πρόγραμμα στήριξης της Ελληνικής οικονομίας.
Είναι όμως τα πράγματα έτσι;
Mε αυτό το σύστημα εξουσίας δεν θα μάθουμε ποτέ.
Πως άλλωστε μπορεί κανείς να βρει την βέλτιστη πορεία για την έξοδο από μία κρίση όταν αρνείται να ελέγξει ουσιαστικά τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτή και να καταμερίσει τις ανάλογες ευθύνες;
Και ποιός θα κάνει αυτή την κριτική, ποιός θα ψάξει σοβαρά τις εναλλακτικές επιλογές;
Αυτό το σύνολο πολιτικών, και διαπλεκόμενων με αυτούς που μας κυβερνάει σήμερα;
Με μία πολιτική ελίτ που ξεκάθαρα εφαρμόζει κάθε εντολή του οικονομικού κατεστημένου και τα ΜΜΕ να αποτελούν τον τρίτο πυλώνα αυτού του οικοδομήματος πως θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι αλλιώς;
Στην πραγματικότητα το "σύστημα" αυτό φαίνεται να έχει ως κύριο στόχο την επιβίωσή του.
Στην περίπτωση κατάρρευσης που τόσο γλαφυρά περιγράφεται αν όχι το πρώτο, ένα από τα πρώτα θύματα της αναταραχής που θα επέλθει θα είναι το ίδιο αυτό το σύστημα.
Ήδη η κρίση έχει προκαλέσει ρωγμές που παρά την προσπάθεια αγορών, ΜΜΕ και πολιτικού προσωπικού είναι πια εμφανείς.
Οι πολιτικοί ουσιαστικά κρύβονται, τα ΜΜΕ έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία και το αλάθητο των "αγορών" αμφισβητείται ανοικτά πλέον.
Και για να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή το "σύστημα" επιδεικνύει εξαιρετική ευελιξία.
Οι αγορές βάζουν νερό στο κρασί τους, τα ΜΜΕ επιστρατεύονται και οι πολιτικοί ξαφνικά φαίνονται ικανοί να για συνεργασίες που πριν από λίγο καιρό φαινόταν αδιανόητοι αλλά και έτοιμοι να παραχωρήσουν κάποιες από τις εξουσίες τους με αντάλλαγμα την βραχυπρόθεσμη επιβίωσή τους.
Εξουσίες που φυσικά απλά ανακυκλώνονται εντός του συστήματος εξουσίας, αφού δεν παραδίδονται προς τους πολίτες μέσω εκλογών ή δημοψηφίσματος έστω αλλά μέσω διορισμού σε ένα στέλεχος του οικοδομήματος αυτού, έναν τεχνοκράτη οικονομολόγο.
Έτσι σε Ελλάδα και Ιταλία οι πρωθυπουργοί αντικαταστάθηκαν από τεχνοκράτες αλλά το πολιτικό σύστημα που τους στηρίζει παραμένει αν και με τριγμούς στην θέση του και γενικά χωρίς ιδιαίτερες απώλειες.
Το σύστημα λοιπόν κερδίζει χρόνο και τελικά φαίνεται πως το πρώτο μέλημά του είναι η δική του επιβίωση παρά του πολίτη, αφού το να είσαι άνεργος με 20% ανεργία ή εργαζόμενος με ~450 καθαρό μισθό δεν το λες ακριβώς επιβίωση.
Από την άλλη τα προνόμια της πολιτικής-οικονομικής ελίτ ελάχιστα έχουν πληγεί και στο καθαρά επίπεδο της εξουσίας που ασκούν φαίνεται ακόμα και να έχουν ισχυροποιηθεί.
Όσο λοιπόν αυτό το σύστημα παραμένει σε ισχύ το μόνο που μπορεί κανείς να περιμένει είναι λύσεις που πρώτα εξασφαλίζουν την επιβίωσή του και τελευταία τα όποια συμφέροντα ή τις ανάγκες του πολίτη.
Το μόνο μέλημα αυτού του συστήματος είναι να μην πιέσει τα πράγματα τόσο πολύ ώστε η κατάσταση ξεφύγει και χάσει τον έλεγχο της κοινωνίας και επομένως και την εξουσία του, διατηρώντας ταυτόχρονα την πίεση στον πολίτη που χρειάζεται ώστε τόσο η εξουσία του να διατηρείται όσο και τα κέρδη από την ηγεμονία του στην οικονομία να συνεχίζουν να υφίστανται.
Εδώ γυρίζουμε στην υπόσχεση της αμοιβαίας καταστροφής.
Όσο δεχόμαστε την απειλή της καταστροφής μας χωρίς απάντηση τόσο αυτό το σύστημα θα απορροφάει πόρους και εξουσία από τους πολίτες στην προσπάθεια να επιβιώσει και να διαιωνίσει την ύπαρξή του.
Όταν όμως έρθει η στιγμή που ο πολίτης αποφασίσει πως δεν είναι διατεθειμένος να πιεστεί άλλο, όταν φανεί έτοιμος να απαντήσει δυναμικά τότε μόνο το σύστημα αυτό θα σταματήσει την ασφυκτική του πίεση.
Όχι από δημοκρατικό φρόνημα, ούτε από την αγάπη του για ηρεμία, ειρήνη και δηοκρατία αλλά γιατί αντιλαμβάνεται πως αν επικρατήσει αναρχία κινδυνεύει η ίδια του η ύπαρξη.
Το σύστημα αυτό έχει τα όπλα να αντιμετωπίσει ακόμα και μία γενικευμένη εξέγερση.
Χιλιάδες καλά εξοπλισμένους και πιστούς απ ότι φαίνεται αστυνομικούς, τεράστια οικονομική στήριξη αν την χρειαστεί, δυνατά εργαλεία προπαγάνδας, αλλά κάτι τέτοιο θα είχε τεράστιο ρίσκο.
Από την άλλη μεριά κανένας σοβαρός πολίτης δεν μπορεί να εύχεται κάτι τέτοιο.
Κανένας δεν μπορεί να ελπίζει σοβαρά σε μία ανατροπή μέσω αιματηρής και βίαιης εξέγερσης, που θα οδηγούσε σε βίαιη ανατροπή του συστήματος, αναρχία και κενό εξουσίας που κανείς δεν θα μπορούσε προβλέψει ποιός θα σπεύσει να συμπληρώσει.
Θα ήταν φυσικά προτιμότερο οι πολιτικοί ίσως με την ανοχή των αγορών και την συνδρομή των ΜΜΕ να προλάβουν τις εξελίξεις και να ελαφρύνουν την πίεση πριν η κατάσταση φτάσει εκεί.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με οικονομικά μέτρα σε μια κοινωνία που έχει πάψει να εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα αλλά απαιτεί μεταρρυθμίσεις ώστε η πολιτική να ανακτήσει την χαμένη της αξιοπιστία.
Κάτι τέτοιο όμως θα απαιτούσε πρωτίστως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό να καταλάβει πως θα πρέπει να αποσυρθεί αφήνοντας χώρο για άλλες δυνάμεις που θα μπορούσαν να αναδείξουν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις.
Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή οι ίδιοι οι άνθρωποι, τα ίδια κόμματα, το ίδιο οικονομικό κατεστημένο που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού θα συνεχίσουν να αφαιρούν δικαιώματα και πόρους από τους πολίτες υποσχόμενοι την σωτηρία τους.
Μια τέτοια αλλαγή όμως απαιτεί τον αυτοακρωτηριασμό του "συστήματος" και επομένως θα μπορούσε να έρθει μόνο όταν το σύστημα αυτό νιώσει πως πραγματικά απειλείται.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν οι πολίτες έχουν πιεστεί αρκετά ώστε να φαντάζει πιθανή η μετωπική σύγκρουση, η τρομοκρατία των πολιτών να γίνει αναποτελεσματική και η αμοιβαία καταστροφή των δύο αντιπάλων να μοιάζει αναπόφευκτη.
Τα τελευταία χρόνια πολίτες και πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο βρίσκονται αντιμέτωποι με το δεύτερο συνεχώς να κερδίζει έδαφος, χρόνο και εξουσία.
Είναι πια εμφανές πως καμία περίπτωση δεν υπάρχει αυτό το σύστημα να δώσει οικειοθελώς χώρο σε κάτι διαφορετικό να αναπτυχθεί και ας είναι πλέον εμφανές πως μόνο βάρος αποτελεί για το σύνολο και πως οι λύσεις που είχε να προτείνει έχουν αποτύχει.
Η απειλή της γενικής εξέγερσης που θα οδηγούσε σε αναρχία ακούγεται ακραία αλλά γνωρίζουμε πια πως τα "συμβατικά όπλα" έχουν αποτύχει.
Απεργίες, πορείες, καταλήψεις, συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων δεν φαίνονται να έχουν συγκινήσει το σύστημα που παραμένει ακλόνητο προσηλωμένο στην πορεία του.
Άλλωστε όπως στην θεωρία της εξασφαλισμένης αμοιβαίας καταστροφής, ο σκοπός είναι να γλυτώσεις την τελική λύση επιδεικνύοντας την ύπαρξή της.
Το δίλημμα λοιπόν δεν πρέπει να είναι άμεση χρεοκοπία ή μακροχρόνια εξαθλίωση αλλά άμεσες ουσιαστικές αλλαγές πολιτικής ή αναρχία.
Όταν οι πολίτες φέρουν την εξουσία σε αυτό το δίλημμα, μόνο τότε θα υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές που θα μπορέσουν να ανοίξουν τον δρόμο για ένα ρεαλιστικά καλύτερο μέλλον.

Ενημέρωση 28/5/2012: Όταν έγραφα αυτό το κείμενο δεν είχα στο μυαλό μου τις εκλογές, αλλά μετά την 6η Μαΐου διαβάζοντάς το μου φαίνεται όλο και πιο σχετικό με το τι συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας. Από την μία πλευρά ένας λαός που αποφάσισε πως δεν θέλει πια να κυβερνηθεί από το παλιό φθαρμένο σύστημα και του γύρισε μαζικά την πλάτη. Μαζί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που κυβέρνησαν την χώρα ανελλιπώς από την μεταπολίτευση πήραν αυτή τη φορά λίγο παραπάνω από το 20% του εκλογικού σώματος. Από την άλλη πλευρά, ένα πολιτικό σύστημα που βάζει το δίλημμα ή εμείς ή το χάος.
Απειλή αμοιβαίας εξόντωσης μεταξύ του λαού και του πολιτικοοικονομικού συστήματος.
Σαν δύο αυτοκίνητα σε τροχιά σύγκρουσης.
Και το ερώτημα είναι ποιός θα τρομάξει πρώτος ώστε να στρίψει το τιμόνι.

Διάβασε επίσης:
Ανεξίτρελο
Χούντα 2.0 beta version