Αντίθετα, αν είναι να πετύχει οφείλει να χρησιμοποιεί μικρές αλήθειες προκειμένου να στηρίξει μεγάλα ψέματα.
Και τρομοκρατία.
Ο δημοκράτης, σοσιαλιστής κύριος Γ Ραγκούσης μας προτρέπει να διαβάσουμε το άρθρο του Π Μανδραβέλη στην Καθημερινή.
Θα παραβλέψω τι σχέση μπορεί να έχει ένας σοσιαλιστής με τον Μανδραβέλη, δεν θα μπω καν στον κόπο να ψάξω τα παλαιότερα λεγόμενα του Γ Ραγκούση (και αν θα συμφωνούσε τότε με τον Π Μανδραβέλη) και θα ασχοληθώ απλά με το συγκεκριμένο άρθρο που φαίνεται να αποτελεί συνδετικό κρίκο μεταξύ ενός "σοσιαλιστή" και ενός θιασώτη της νεοφιλελεύθερης άποψης για την οικονομία.
Το κοινό στοιχείο που ενώνει τον δημοσιογράφο με τον σύντροφο στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να είναι ο φόβος που προσπαθούν να μεταδώσουν στους αναγνώστες τους.
Ο φόβος που προέρχεται από τις ομοιότητες που "βλέπουν" της σημερινής μας κατάστασης με την κατάσταση που επικρατούσε στην Γερμανία λίγο πριν την επικράτηση του Χίτλερ με τις γνωστές επιπτώσεις.
Υπάρχουν κάποια ψήγματα αλήθειας σε όλα αυτά.
Πράγματι οι Ναζί επικράτησαν στην Γερμανία μετά από μια περίοδο μεγάλης οικονομικής δυσχέρειας που οδήγησε σε πολιτική αστάθεια.
Όμως σύμφωνα με τον Π Μανδραβέλη (με τον οποίο συμφωνεί ο Γ Ραγκούσης) το σημαντικό στοιχείο ήταν ο κατακερματισμός των κομμάτων.
Φυσικά λέει υπήρχαν και άλλα προβλήματα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά αλλά αφήνει να αιωρείται η μικρή αλήθεια πως ο κατακερματισμός των κομμάτων τότε, μαζί με την δημοκρατική ανωριμότητα της Γερμανίας ευνόησαν την άνοδο του Χίτλερ.
Με πολλή τέχνη οφείλω να ομολογήσω ο Π Μανδραβέλης (με τον οποίο συμφωνεί ο σοσιαλιστής Ραγκούσης) κουνάει το δάχτυλο σε όποιον σκέφτεται να διαμορφώσει έναν νέο πολιτικό φορέα, αλλά και σε εμάς τους υπόλοιπους που σκεφτόμαστε να γυρίσουμε την πλάτη μας στα "κόμματα εξουσίας" και καταλήγει με το "ο κόσμος βυθίστηκε μερικά χρόνια αργότερα στη φρίκη γιατί κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι τα παιχνίδια στην πολιτική σκακιέρα έχουν νόημα, μόνο όταν αντικατοπτρίζουν πραγματικές κοινωνικές διεργασίες".
Με λίγα λόγια, πρόσεξε, τα μικρά κόμματα, ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού, ίσως και η αποδυνάμωση των "κομμάτων εξουσίας" είναι οι αίτιες που οδήγησαν την Ευρώπη ολόκληρη στην φρίκη του 2ου παγκοσμίου πολέμου.
Μικρές αλήθειες που οδηγούν σε μεγάλα ψέματα και καταλήγουν στην τρομοκρατία.
Μικρές αλήθειες γιατί αν υπήρχε πολιτική σταθερότητα στην Γερμανία εκείνη την περίοδο ίσως η άνοδος του Χίτλερ να μην ήταν τόσο εύκολη πράγματι.
Μεγάλο ψέμα όμως αφού όλοι ξέρουν πως αυτή η άνοδος του Χίτλερ, ήταν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που ζούσε εκείνη την περίοδο η Γερμανία, που είχε τεράστια σχέση με την παγκόσμια κρίση και την άνοδο του φασισμού τουλάχιστον στην Ευρώπη αλλά όχι μόνο και των οποίων αποτέλεσμα ήταν η πολιτική κρίση.
Μεγάλο ψέμα γιατί είναι περίπου σαν να λες πως αν δεν υπήρχαν τα μικρά κόμματα στην Γερμανία τότε θα είχε ανακοπεί η άνοδος του Ναζιστικού κόμματος στην εξουσία.
Μεγάλο ψέμα αφού αγνοεί την παγκόσμια άνοδο του φασισμού ως ιδεολογία την εποχή εκείνη.
Μεγάλο ψέμα αφού ο Π Μανδραβέλης (με τον οποίο συμφωνεί όπως είπαμε ο σύντροφος Ραγκούσης) παραβλέπει το γεγονός πως ο Χίτλερ πρωτοέγινε καγκελάριος με την στήριξη των τότε συντηρητικών μετριοπαθών κομμάτων και μερίδα του βιομηχανοοικονομικού κατεστημένου που νόμιζαν πως θα μπορούσαν να τον ελέγξουν και που έκλεισαν τα μάτια στον κίνδυνο με την ελπίδα να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.
Ακόμα και μετά τις εκλογές του 32 που ο Χίτλερ με την ξενοφοβική και πατριωτική του ρητορική κατάφερε να κάνει το NSDAP πρώτο κόμμα δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία στην βουλή και χρειάστηκε την συνεργασία ενός άβουλου προέδρου και του κόμματος των σοσιαλδημοκρατών προκειμένου να αναστείλει το σύνταγμα και να λάβει υπερεξουσίες στο πρόσωπό του, υποτίθεται για δύο χρόνια.
Στην βουλή του 32 στην Γερμανία τότε μπήκαν 13 κόμματα γιατί δεν υπήρχε το δικό μας πλαφόν του 3%, ενώ αν υπήρχε και υποθέσουμε πως τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια θα έμπαιναν 6.
Οι διαφορές είναι πολλές και ποικίλες, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί και κάποιες ομοιότητες όμως.
Αυτές σίγουρα ήταν η οικονομική κρίση στην Γερμανία, η πολιτική κρίση που ήταν επόμενο να ακολουθήσει και η διάθεση των "μεγάλων" κομμάτων μαζί με το οικονομικό κατεστημένο να ανεχθούν και να συνεργαστούν με τον ακραίο λαϊκιστή Χίτλερ ΣΕ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ από ότι ο όποιος κατακερματισμός των κομμάτων.
Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς πως η άρνηση του κατεστημένου της Γερμανίας τότε να αποδεχτεί πως θα έπρεπε να αποσυρθεί αποδεχόμενη τις ευθύνες της για την κρίση και δίνοντας χώρο σε άλλες υγιέστερες δυνάμεις διευκολύνοντας πιο "ομαλές" εναλλακτικές, οδήγησε στην πολιτική κρίση και την άνοδο του Ναζισμού σε έναν λαό που είχε σιχαθεί τους παλιούς πολιτικούς του.
Σου θυμίζει κάτι αυτό;
Η οικονομική κρίση όμως, ο ρόλος του Γερμανικού κατεστημένου και η συνεργασία με έναν ακραίο λαϊκιστή για τον Π Μανδραβέλη (με τον οποίο φυσικά συμφωνεί ο σύντροφος Ραγκούσης) αποτελούν υποσημειώσεις στην ιστορία του Χίτλερ.
Χρησιμοποιεί ο δημοσιογράφος (με την συμφωνία του συντρόφου) δηλαδή, μία επί μέρους και μικρή αλήθεια και έτσι καταλήγει στο τεράστιο ψέμα πως τα πολιτικά παιχνίδια των μικρότερων κομμάτων και η πολυφωνία ήταν αυτά που οδήγησαν την Γερμανία και τον κόσμο όλο στον όλεθρο.
Η λέξη Ελλάδα φυσικά δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε πουθενά δεν κάνει μια ευθεία σύγκριση με την σημερινή οικονομική ή πολιτική κατάσταση στην χώρα μας, αλλά η σύνδεση είναι προφανής και οι συνειρμοί έρχονται αβίαστα.
Οι διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που δημιουργούνται, η διάθεση του κόσμου να γυρίσει την πλάτη στα κόμματα εξουσίας (ενός εκ των οποίων ο σύντροφος Ραγκούσης είναι γέννημα-θρέμμα) μπορούν να μας οδηγήσουν στην καταστροφή.
Όχι η προσπάθεια των "μεγάλων" κομμάτων, της ελίτ και των οικονομικών συμφερόντων εν μέσω οικονομικής κρίσης να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους συνεργαζόμενοι ακόμα και με ακραία στοιχεία της πολιτικής, αυτά αποτελούν μια απλή υποσημείωση, ο κίνδυνος έρχεται από τους "αντάρτες".
Πρέπει να παραδεχτώ τον Πάσχο Μανδραβέλη για την ικανότητά του να παρουσιάζει την άποψή του (ή μήπως πιο σωστό θα ήταν να πω την άποψη που υπηρετεί;) ως κοινή λογική.
Από την άλλη μεριά ελάχιστη εκτίμηση τρέφω για "συντρόφους" που ενώ καταπίνουν την κάμηλο της συνεργασίας με ακροδεξιά στοιχεία όπως μέχρι προσφάτως το ΛΑΟΣ και εσχάτως την ΝΔ των Βορίδη Γεωργιάδη και άλλων, ή των όσων λέγονται ακόμα και για αναθεώρηση του συντάγματος σύμφωνα με τις έξωθεν εντολές, εμφανίζονται να ανησυχούν για την "δημοκρατία".
Τουλάχιστον από όσο γνωρίζω ο Π Μανδραβέλης πάντα ήταν το εργαλείο που είναι και όσοι δεν το έχουν καταλάβει κακώς διάβασαν έως εδώ.
Δεν θα σου ζητούσα να σταματήσεις να τον ακούς ή να τον διαβάζεις, είμαι σίγουρος πως αν τον αντιμετωπίσεις με ελάχιστη κριτική διάθεση τα λόγια του θα έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει.
Όχι μόνο θα σε πείσει για τα αντίθετα από όσα λέει, αλλά θα σε οργίσει, θα σε προκαλέσει να αντιδράσεις.
Λίγη κριτική χρειάζεται μόνο.
Όταν βλέπεις όμως μέσα η ιστοσελίδα ενός "σοσιαλιστή" "συντρόφου" που ασκεί εξουσία και διεκδικεί να συνεχίσει να το κάνει είτε αρνούμενος τις εκλογές, είτε και μετά από αυτές ως "συνεργάτης" να προβάλλει τέτοιες απόψεις τότε γίνεται ξεκάθαρο ποιος είναι ο κίνδυνος.
Και ο κίνδυνος τώρα όπως και τότε έρχεται από ένα πολιτικό, δημοσιογραφικό και οικονομικό κατεστημένο που προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα του είναι διατεθειμένο να συνεργαστεί (ήδη το κάνει) και με τον διάολο ακόμα.
Εμένα πάλι μου φαίνεται σαν ευθεία απειλή!
Ή ευθυγραμμίζεσαι ή σε περιμένει η καταστροφή.
Μου φαίνεται πως είδαν πως η οικονομική τρομοκρατία έχει χάσει την ισχύ τους και το έχουν ρίξει στην τρομοκρατία της πολιτικής αστάθειας και της καταστροφής που θα φέρει.
Και όσο αυξάνεται η πίεση για εκλογές, όσο μεγαλώνει η αμφισβήτηση των κομμάτων εξουσίας, όσο βλέπουν τα κεκτημένα τους να κινδυνεύουν να χαθούν να είσαι σίγουρος πως θα δεις και άλλα, εξ ίσου ψεύτικα, εξ ίσου απλουστευτικά και εξ ίσου τρομοκρατικά διλήμματα.
Ο κίνδυνος τελικά δεν είναι ο κατακερματισμός, και η πολυφωνία της πολιτικής, ο κίνδυνος προέρχεται από την διατήρηση εκ μέρους των κομμάτων "εξουσίας" της ελάχιστης ισχύος που απαιτείται ώστε να μπορούν να επηρεάζουν τις εξελίξεις.
Η πρόσφατη ιστορία τους αλλά και παραδείγματα σαν αυτά του συντρόφου και του δημοσιογράφου μας δείχνουν πως πάνω απ' όλα βάζουν την επιβίωση του συστήματος μέσα στο οποίο έχουν μάθει να λειτουργούν.
Ξέρουμε πως είναι ικανά να προβούν σε κάθε είδους συνεργασίες ή στρεβλώσεις ακόμα και του συντάγματος προκειμένου να το πετύχουν, ακόμα και να απειλούν εμμέσως με τέτοιο χυδαίο τρόπο.
Ο μόνος τρόπος να γλυτώσουμε από τις απειλές τους είναι να τους αφαιρέσουμε αυτή την ισχύ.
Μόνο όταν τα πρώην "μεγάλα" κόμματα πάψουν να είναι σε θέση να καθορίζουν τις εξελίξεις, μόνο τότε τέτοιου είδους απειλές θα είναι κούφιες.
Μπροστά σε τέτοιες απειλές τι μπορείς να προτάξεις;
Θα σκύψεις το κεφάλι τρομοκρατημένος από έντεχνη την ρητορική τους και θα αποδεχτείς τις απειλές τους;
Σύντομα θα κληθείς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να αποφασίσεις.
Σκέψου το καλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου