Η Ελλάδα έχει φτάσει στην επίσημη χρεοκοπία πια και το μόνο ερώτημα εκεί είναι αν αυτή θα είναι ελεγχόμενη με την βοήθεια της ΕΕ και φυσικά βαρείς όρους αλλά και μόνιμη εγκατάσταση επιτρόπων που θα ελέγχουν την τήρησή της κάθε λεπτό, ή άτακτη που πιθανότατα θα συνοδευτεί από την έξοδο από το Ευρώ και ένα τεράστιο σοκ για την Ελληνική οικονομία.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή, ένα ακόμα αδιέξοδο με σοβαρότατες συνέπειες για τους Έλληνες πολίτες.
Ότι και αν συμβεί η Ελληνική οικονομία θα μπει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, χειρότερη από την σημερινή σε κάθε περίπτωση από την οποία υπάρχουν ελπίδες πως μπορεί και να βγει από το 2020 και μετά.
Αφού ξόδεψε τον χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας για να κλείσει μια συμφωνία με τους εταίρους μας για την έξοδο από άλλο ένα αδιέξοδο που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, θέτει αυτή την συμφωνία υπό αμφισβήτηση.
Κάποιοι θα πουν πως επιτέλους δίνεται η δυνατότητα στον λαό να αποφασίσει για την μοίρα του, όμως δεν υπάρχει κάποια επιλογή.
Αυτή η συμφωνία, αυτή η δανειακή σύμβαση είναι και η μοναδική που υπάρχει αυτή τη στιγμή, και καλώς ή κακώς η άμεση οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας εξαρτάται από αυτή.
Μάλιστα ο κύριος Παπανδρέου φάνηκε να βιάζεται. Πρόλαβε την εκταμίευση της 6ης αν δεν κάνω λάθος δόσης, ύψους 8 δισεκατομμυρίων και η οποία είχε εξαρτηθεί άμεσα από τους δανειστές μας από την συμφωνία που συντελέστηκε στη σύνοδο του γιούρογκρουπ πριν λίγες ημέρες.
Η εκταμίευση αυτών των χρημάτων ως αποτέλεσμα υπό αμφιβολία.
Σε αυτή την στιγμή και μπροστά στις ισχυρές αντιδράσεις τόσο του λαού όσο όμως και των περισσότερων κομμάτων ο Παπανδρέου επιλέγει άλλον ένα εκβιασμό, άλλο ένα αδιέξοδο.
Θα καλέσει ταυτόχρονα τους βουλευτές του να δηλώσουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση και τον λαό να ψηφίσει ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην δανειακή σύμβαση.
Εξακολουθεί δηλαδή να παίζει το ίδιο παιχνίδι, εξακολουθεί να σπρώχνει τα πράγματα στα άκρα και να ακροβατεί μεταξύ αδιεξόδων μη δεχόμενος να απαγκιστρωθεί από την εξουσία.
Με έναν πονηρό ελιγμό ο κύριος Παπανδρέου συνδέει την προσωπική του πολιτική επιβίωση με αυτή της οικονομικής επιβίωσης της Ελλάδας.
Αρνείται την δυνατότητα του πολίτη να επιλέξει ποιός θέλει να τον κυβερνήσει, και μεταλλάσει το ερώτημα στο Παπανδρέου ή δραχμή.
Ένας κυνικός εκβιαστής μέχρι τέλους, κρατώντας το τιμόνι του Τιτανικού όπως ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει την Ελλάδα, απειλεί να τον ρίξει κατευθείαν στο παγόβουνο αν τολμήσει κάποιος να τον αμφισβητήσει!
Ήδη την ανευθυνότητά του την πληρώνει η οικονομία με το χρηματιστήριο της Αθήνας να χάνει περίπου 5,88%, το ευρώ να πέφτει άμεσα αλλά και τα χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο να αντιδρούν με μεγάλες πτώσεις.
Αντί ο κύριος Παπανδρέου να προσφέρει είτε εκλογές, είτε με αυτή τη βουλή μια άλλη σύνθεση κυβέρνησης υπό καθεστώς σχετικής ηρεμίας και μετά από την εκταμίευση της αναμενόμενης 6ης δόσης, προτιμά να οδηγήσει την χώρα σε σίγουρη καταστροφή.
Εάν ο λαός επιλέξει το ΝΑΙ, δηλαδή επικυρώσει την δανειακή σύμβαση θα προσπαθήσει να το μεταφράσει αυτό σαν επιβράβευση της κυβέρνησης για να παραμείνει στην εξουσία για λίγο ακόμα. Μέχρι την επόμενη κρίση και τον επόμενο εκβιασμό.
Δηλαδή, την επιβράβευση αυτής της πολιτικής που ενώ υποτίθεται έσωσε την χώρα τόσες φορές από την χρεοκοπία τελικά την οδήγησε ακριβώς εκεί, στην χρεοκοπία και το "κούρεμα" του χρέους κατά 50%. Αν και είναι αλήθεια πως αυτό το "κούρεμα" θα μειώσει τα βάρη του τεράστιου χρέους της Ελλάδας, καθόλου σίγουρο δεν είναι πως το χρέος καθίσταται πλέον διαχειρίσιμο όπως καθόλου σίγουρες δεν είναι ούτε οι τελικές λεπτομέρειες της σύμβασης αλλά ούτε και αν τελικά θα εφαρμοστεί και κατά πόσο αφού ήδη ο οίκος fitch δήλωσε πως 50% "κούρεμα" θα το χαρακτηρίσει "default event" με άλλα λόγια χρεοκοπία.
Όλα αυτά τα αν φυσικά πιθανώς ήδη να έχουν γίνει καπνός αφού ακόμα η σύμβαση δεν έχει οριστικοποιηθεί και μετά από αυτή του την ανακοίνωση κανένας δεν μπορεί να προβλέψει πως θα αντιδράσουν οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ από τις οποίες οι πρώτες φωνές για προδοσία και αναξιοπιστία έχουν αρχίσει.
Πάνω που αυτή η κυβέρνηση παρουσιάζει μια συμφωνία με την ΕΕ ως σανίδα σωτηρίας την τορπιλίζει με αυτές της δηλώσεις του πρωθυπουργού και είναι πιθανό μέχρι τον Ιανουάριο που υποτίθεται πως θα γίνει το δημοψήφισμα το θέμα να μην υφίσταται αν οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ υπαναχωρήσουν.
Ακόμα και έτσι, ακόμα και αν οι χώρες της ΕΕ αποφασίσουν να κάνουν υπομονή και να στηρίξουν μια θεωρητική σύμβαση που βρίσκεται εντελώς στον αέρα, αν οι πολίτες αποφασίσουν να την καταψηφίσουν θα πέσει η κυβέρνηση παρασύροντας μαζί της στο χάος και τη χώρα.
Ένας ανεύθυνος αδίστακτος εκβιασμός, είτε με στηρίζετε, είτε πέφτω και σας παίρνω μαζί μου όλους δια χειρός Γεωργίου Παπανδρέου.
Δυστυχώς πολλές φορές σε αυτό το blog είχα πει πως κάπως έτσι θα καταλήξει αυτή η ιστορία.
Ο Γ Παπανδρέου συστηματικά και μεθοδικά οδήγησε την χώρα στο απόλυτο αδιέξοδο.
Πιστεύω πια πως θεωρεί τον εαυτό του θεόσταλτο ή κάτι τέτοιο με ιερό καθήκον να κυβερνήσει τους διεφθαρμένους και απαίδευτους Έλληνες με κάθε κόστος!
Για να κρατηθεί στην εξουσία, για να εκπληρώσει τον ρόλο αυτόν δεν δίστασε ακόμα και μπροστά στην καταστροφή.
Για να ικανοποιήσει την εγωπάθειά του επιλλέγει την κοινή καταστροφή από μια αξιοπρεπή αποχώρηση που θα έδινε την δυνατότητα ελιγμών στον "επόμενο".
Πέταξε και το τελευταίο χαρτί της σημαδεμένης τράπουλας και προανάγγειλε δημοψήφισμα.
Μπλόφα με σημαδεμένη τράπουλα.
Ξέρει πως δεν έχει φύλο αλλά ξέρει πως επίσης κανένας άλλος στο τραπέζι δεν έχει κάτι που θα τον πείσει να δεχτεί την μπλόφα του.
Αφού έχει στήσει τη χώρα στην γωνία, ένα βήμα από την άτακτη χρεοκοπία, θα ζητήσει πρώτα από την κοινοβουλευτική του ομάδα και μετά από τον λαό να απαντήσει σε άλλο ένα εκβιαστικό δίλλημα. Καταψήφιση της δανειακής σύμβασης και άμεση διάρρηξη των σχέσεων με όλους τους πιστωτές μας συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ΝΑΙ σε αυτή και νέα περίοδο χάρητος σε μια ανίκανη και χωρίς λαϊκό έρεισμα κυβέρνηση.
Ακόμα και με σημαδεμένη τράπουλα όμως κανένας δεν εγγυάται την νίκη.
Ειδικά όταν οι άλλοι παίκτες έχουν καταλάβει πια πως απέναντί τους έχουν κάποιον που το μόνο που κάνει είναι αυτό...
Μπλόφες!
Υγ (Σεντόνι υστερόγραφο δηλαδή...)
Κάποιοι λένε πως ήταν γενναίο και δημοκρατικό ο πρωθυπουργός να καταφύγει στο δημοψήφισμα. Εγώ λέω πως είναι ένας κοινός και αδίστακτος εκβιαστής.
Πράγματι έχει μιλήσει και παλιότερα για δημοψήφισμα. Το ζήτησε και τον Απρίλιο του 2008 για το ασφαλιστικό. Όμως όταν ήρθε στην κυβέρνηση το ξέχασε. Το αρνήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2010, όταν ένοιωθε ισχυρός λέγοντας: " Το δημοψήφισμα θα είχε το εξής ερώτημα: να πάρουμε όλα τα μέτρα, για να μπορούμε να επιβιώσουμε και να έχουμε τα απαραίτητα χρήματα για να λειτουργεί το κράτος και η κοινωνία - ή να χρεοκοπήσουμε; Νομίζω ότι θα βάζαμε την Ελλάδα σε μια περιπέτεια, όχι για ένα προφανές ερώτημα, αλλά και για μια προφανή απάντηση. Εμείς αναλάβαμε την ευθύνη, ως έχοντες τη λαϊκή εντολή, και ισχυρή λαϊκή εντολή, να βγάλουμε τη χώρα από τον κατήφορο τον οποίο έχει πάρει, χωρίς να τη βάλουμε σε μια νέα περιπέτεια."
Το ζήτησε όμως τις κρίσιμες στιγμές του Ιουνίου που μας πέρασε όταν ζητούσε την ψήφο εμπιστοσύνης της βουλής και όταν κινδύνεψε να πέσει η κυβέρνηση. Τότε έταξε νέο σύνταγμα και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα με δημοψήφισμα. Και τότε, όταν πέρασε η μπόρα προφανώς το ξέχασε.
Τώρα, πάλι σε μια στιγμή που φαίνεται να αμφισβητείται η ικανότητά του να κυβερνήσει το ξαναθυμήθηκε.
Όχι σε κάποιο μεσοδιάστημα μεταξύ κρίσιμων στιγμών, αλλά ίσως στην κρισιμότερη δυνατή στιγμή, λίγο πριν την εκταμίευση των 8δις της 6ης δόσης και την ώρα που η τρόικα δουλεύει πάνω στις λεπτομέρειες του νέου προγράμματος στήριξης.
Στυγνός καιροσκόπος αδίστακτος εκβιαστής!
Διάβασε και αυτά
Δικά μου:
Αδιέξοδο
Και άλλων:
Ο νικητής τα χάνει όλα
Αντίστροφη μέτρηση (Καρτέσιος)
Ανταρσία της ποιότητας (Χρήστος Γιανναράς)
Το δημοψήφισμα ως επικύρωση διεθνούς συμφωνίας
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το ακόλουθο άτακτο κείμενο κι ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Θεωρήστε το “under construction”. Here goes..
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκινώ με τη χρεοκοπία, γράφοντας, ότι οι βασικές θέσεις είναι:
α) σίγουρα δεν είναι καλό κι ευχάριστο, όπως όμως δεν είναι κακό, ταμπού, ασθένεια. Είναι κάτι που συμβαίνει τακτικότατα και δη όχι μόνον σε άτομα ή εταιρίες, αλλά και σε μεγάλες εταιρίες, καθώς επίσης και σε κράτη. Παραδείγματα πάμπολλα (από τον μπαταξή της γειτονιάς, μέχρι τη Γερμανία του μεσοπολέμου, αλλά και αυτήν προ της επανενώσεως).
β) όταν συμβαίνει, καλόν θα είναι να υπάρξει συνειδητοποίηση. Κακό είναι να υπάρξει απώθηση, που οδηγεί σε καταστροφικούς ελιγμούς αποφυγής, πανικό δόλιες κινήσεις από τον οφειλέτη και τους δανειστές και - εν τέλει - ποτέ δεν έχει οδηγήσει σε αποτελεσματική αποφυγή της προαναγγελθείσας χρεοκοπίας. Εξαιρέσεις; Μόνον όταν ο οφειλέτης διαθέτει δύναμη πυρός ή αποτελεί την κορυφή μιας χρεοκοπημένης πυραμίδας.
Συμμαχίες, συνενώσεις:
α) οι συμμαχίες είναι όσο συμπαγείς είναι οι λόγοι που τις υπαγορεύουν. εντός της εκάστοτε συμμαχίας ο αδύναμος τυγχάνει εκμετάλλευσης (βλ. λήμμα φτωχός συγγενής) και έναντι εχθρών ή εχθρικών συμμαχιών αποδιοπομπαίος τράγος.
β) οι συμμαχίες σχηματίζονται μόνον ενόψει της ανάγκης αντιμετώπισης ισχυρού εχθρού
γ) οι συμμαχίες διαλύονται όταν εκλείψει ο λόγος σχηματισμού τους
Άμεση δημοκρατία:
η συνεχής υποχρεωτική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων στα κοινά. Έχει εφαρμοστεί σε ολιγάριθμες κοινωνίες «τα παλιά χρόνια». Έκτοτε μνημονεύεται, μακαρίζεται και αγνοείται, για πρακτικούς λόγους, έχοντας δώσει τη θέση της στις σύγχρονες δι’αντιπροσώπων δημοκρατίες. Μοναδικό ψήγμα έκφρασης άμεσης δημοκρατίας στο σύγχρονο κόσμο αποτελεί το δημοψήφισμα, το οποίο γενικώς αποφεύγεται ή χρησιμοποιείται από ολοκληρωτικά καθεστώτα. Η περίπτωση της Ιρλανδίας, της οποίας οι πολίτες υποβλήθηκαν σε αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα, προκειμένου να αποδεχτούν τους όρους ένταξης αποτελούν ένα πρόχειρο παράδειγμα, που αναδεικνύει τους λόγους.
21ος αιώνας (και δη 2011)
Η τεχνολογία και η εξέλιξη και φιλικότητα των «ενδοπροσωπείων» (user interfaces) καθιστά τη χρήση της εφικτή, γρήγορη και οικονομική για το συντριπτικό αριθμό των καθημερινών συναλλαγών. Είναι πασιφανές παράλληλα, ότι είναι το απόλυτο εργαλείο για τον εξοβελισμό όλων των χρονοβόρων, κοστοβόρων και παρασιτικών ενδιάμεσων διαδικασιών σε κάθε σχέση. Έχει οδηγήσει στην παγκοσμιοποίηση, στην επικοινωνία, στη διάδοση ιδεών, στον εκδημοκρατισμό, την ελεύθερη έκφραση, έχει δημιουργήσει νέες μορφές επιχειρήσεων, έχει αλλάξει την οικονομία, αλλά δεν της έχει διανεμηθεί ρόλος στην διευκόλυνση της άσκησης εξουσίας από το λαό. Διαφωνίες;
Ελλάς (τώρα)
Ξεκινώ από τις ευθύνες, που μας βαρύνουν. Μαζί τα φάγαμε. Αφήνω τον μεταξύ πολιτών αυτής της χώρας αλληλόχρεο λογαριασμό και καταλογισμό (είναι εσωτερικό πρόβλημα και δεν αφορά τους αλλοδαπούς πιστωτές). Πού τα φάγαμε; Πάνω κάτω παντού, αλλά όμορφα, πολιτισμένα, χωρίς βία, χωρίς να ενοχλήσουμε κανέναν και φυσικά πληρώνοντας από ακριβά έως υπερβολικά (με δανεικά βεβαίως). Για παράδειγμα 1χλμ. Εθνικής οδού στη χώρα μας στοίχιζε 1δις δρχ., όταν ένα ιδίων (και καλύτερων) προδιαγραφών χλμ. στη Γερμανία κόστιζε περίπου το 1/3. Η εισαγωγή μιας μικρομεσαίας επιχείρησης στο ΧΑΑ απέφερε 1 δις/ημέρα στους μετόχους της, ενώ οπουδήποτε αλλού την ίδια στιγμή δεν άξιζε μία. Ένα πανέρι λουλούδια στο Ρέμο κάνει 3 Ευρώ (με το ψαλίδι), όταν αλλού δεν έχει σκεφτεί κανείς να το εμπορευτεί. Παράλληλα οι απολαβές του Έλληνα δεν είχαν να κάνουν με την εργασία (πολύ δε περισσότερο την παροχή υπηρεσίας), την υπεραξία, την ποιότητα, αλλά με το χρόνο. Άλλος καθόταν και δήλωνε αγρότης και είχε σίγουρη είσπραξη 100 χιλιάρικα το χρόνο. Άλλος παρουσιαζόταν καθημερινά για 8 ώρες «κάπου» και γι’αυτό πληρώνονταν. Γενικώς η κατάσταση περιγράφεται από τον Martin Knapp στο παραβολικό του άρθρο «Το σπίτι με τους υπηρέτες» (http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1103438).
Εν τούτοις η διαδρομή του χρήματος ήταν: εξωτερικός δανεισμός-> Ελλάς -> διανομή -> γούστα. Το πρόβλημα δεν ήταν, ότι το όλο σύστημα είχε μεγάλα έξοδα ή το ότι ήμασταν larger than large (βλ. Μονακό), αλλά οι πολλές διαρροές προς τα έξω (βλ. Βελγικό Κογκό, χωρίς τους Κογκολέζους), οπότε χρειαζόταν συνεχή ανατροφοδότηση. Αυτά τα αναίμακτα για τους απ’έξω δάνεια επέστρεφαν συνεχώς στους δανειστές, οι οποίοι κάποια στιγμή αποφάσισαν να τα ζητήσουν με ολοένα και πιο πιεστικό τρόπο πίσω εντόκως, μη δεχόμενοι και να συνεχίσουν την κανονική τους ανατροφοδότηση. Φυσικά κι έχουν δίκαιο, πλην όμως κι εμείς απλώς δεν τα έχουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή(to be continued...)
Ευχαριστώ για το σχόλιο και δεν πειράζει που είναι μεγάλο, χαίρομαι όταν γίνομαι κατά κάποιον τρόπο αφορμή για έκφραση ιδεών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και λίγο εκτός θέματος ανάρτησης το βρίσκω χρήσιμο.
Στο κομμάτι περί άμεσης δημοκρατίας συμφωνώ απόλυτα. Θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε ένα τέτοιο σύστημα αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει η βούληση.
Θα χρειαζόταν όμως πριν συμφωνήσουμε στις λεπτομέρειες να γραφτεί ένα νέο σύνταγμα και αυτό δεν το βλέπω με τις παρούσες πολιτικές δυνάμεις. Ελπίζω κάποια τέτοια δύναμη, κάποια τέτοια τάση να δυναμώσει στο άμεσο μέλλον και να ανοίξει αυτή την ουσιαστική συζήτηση.
Δες και αυτό: Προτάσεις ενός γερογκρινιάρη για την κρίση
Όσο για το μαζί τα φάγαμε εν μέρη μόνο συμφωνώ.
Αν και φταίει ο πολίτης συλλογικά, δεν μπορείς αυτός δεν είναι το πρόβλημα.
Αυτός καλείται να πληρώσει, να αλλάξει και βίαια ακόμα και αυτό θα γίνει, είτε το θέλει είτε όχι.
Απλά δεν θα έχει τη δυνατότητα πλέον να κάνει όλα αυτά που γράφεις, με όποια κυβέρνηση υπάρξει, ότι και να γίνει.
Θα χρειαστεί να μαζευτεί και θα μαζευτεί.
Οι εξαιρέσεις θα υπάρχουν βέβαια όπως πάντα για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όμως από την άλλη μεριά του νομίσματος τι άλλαξε ή τι φαίνεται να αλλάζει;
Τα κόμματα διατηρούν την αδιαφάνειά στις χρηματοδοτήσεις τους, τα στελέχη που τα απαρτίζουν εξακολουθούν να είναι οι ίδιοι άνθρωποι και να εφαρμόζουν τις ίδιες πρακτικές.
Δες και αυτό: Αλλάζουμε;
Και αυτό: It's the democracy stupid!