Είναι μακρύς ο δρόμος του λαϊκισμού.

Σήμερα ο Χρυσοχοΐδης πήγε να μιλήσει στην γενική συνέλευση του επιμελητηρίου ξενοδόχων Ελλάδας.
Έναν από τους κλάδους που σύμφωνα με όλα όσα ακούμε τελευταία ανταπεξέρχεται στην κρίση ή τουλάχιστον δεν υποφέρει και τόσο πολύ αφού υποτίθεται πως αυξάνονται οι αφίξεις από το εξωτερικό κλπ κλπ κλπ...
Όμως ο κύριος υπουργός βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα οργισμένο ακροατήριο.
Μάλιστα από ότι είδα στο σχετικό βίντεο ένας εξ αυτών διέκοψε οργισμένος τον υπουργό φωνάζοντας εμφανώς εξοργισμένος ενώ ένας άλλος κινήθηκε προς αυτόν και απωθήθηκε από την ασφάλεια του υπουργού.
"Παντού υπάρχουν 5 ταραξίες οι οποίοι πάντα ανάγονται από τα κανάλια ως συνολική διαμαρτυρία μιας ομάδας. #ξενοδόχοι" έγραψε μετά από λίγο ο @zivas στο twitter.
Δεν τον ξέρω, δεν ξέρω τι πρεσβεύει και ποιός είναι, και ούτε αυτός με ξέρει, αφορμή ήταν η απάντηση της @ninemesis να μπω στην κουβέντα αλλά αυτό του το σχόλιο ξεκίνησε μια συζήτηση την οποία ο ίδιος τελείωσε με το "Αφού φτάσαμε να δικαιολογούμε αγανακτισμένους ξενοδόχους, είναι μακρύς ο δρόμος του λαϊκισμού."

Στην απάντησή μου στο αρχικό του σχόλιο "Ενώ οι υπόλοιποι που ήταν εκεί ήταν μέσα στην ευτυχία και πήγαν για να αποθεώσουν τον υπουργό ε;" απάντησε "όταν εκφράζεσαι φασιστικά βρίζοντας και χειρονομώντας δίνεις λύση στα προβλήματα και τονώνεις τη δημοκρατία ε?"
Δεν θέλω να γίνω βαρετός παραθέτοντας όλη την κουβέντα αν και δεν ήταν και τόσο μεγάλη αλλά με έβαλε σε σκέψεις.
Όχι τόσο για το ποιός έχει δίκιο, (δες το βίντεο και πες μου αν βλέπεις κανέναν "ταραχοποιό" ή "φασίστα") αλλά για την πόλωση που παρατηρώ τελευταία στις συζητήσεις.
Φυσικά αν και ο @zivas έδωσε αφορμή γι αυτές τις σκέψεις δεν τον γνωρίζω, δεν έχω τίποτα μαζί του, και δεν επιθυμώ να μπω σε κάποια προσωπική αντιπαράθεση μαζί του.


Η λέξη φασίστας αν υπήρχε στατιστική για τις "πολιτικές" συζητήσεις θα ήταν πολύ ψηλά στις "λέξεις κλειδιά".
Μάλιστα αν εξαιρέσουμε το προφανές όπως ας πούμε η λέξη αυτή να χρησιμοποιείται κοντά στα ονόματα του Πλεύρη, του Καρατζαφέρη ή του Γεωργιάδη θα δεις πως χρησιμοποιείται κατά κόρον για να περιγράψει ο καθένας αυτό με το οποίο διαφωνεί.
Η λέξη φασίστας στην πολιτική κουβέντα φαίνεται να χρησιμοποιείται όπως το μαλάκας στην καθημερινή μας κουβέντα.
Η λέξη αυτή έχει πια ξεπεράσει την πραγματική της έννοια και έχει αποκτήσει μια "συμβολική" και φυσικά χρησιμοποιείται από όλες τις πλευρές με την ίδια ευκολία.
Από την άλλη βέβαια στην καθημερινή ρητορική μας έχουν επικρατήσει άλλες δύο λέξεις, που ενώ σημαίνουν σχεδόν το ίδιο χρησιμοποιούνται και πάλι συμβολικά αλλά από διαφορετική ομάδα η κάθε μία.
Από τη μία είναι οι "μπαχαλάκιδες", οι "παρακρατικοί" αυτοί με άλλα λόγια που χαλάνε μια ειρηνική διαμαρτυρία με την βία, προκαλώντας επεισόδια.
Επεισόδια από λεκτικά που χαλάνε έναν αν και πολωμένο, πολιτισμένο διάλογο έως βίαια που γίνονται αφορμή για να διαλυθούν από την αστυνομία ειρηνικές διαδηλώσεις.
Σχεδόν όμως σαν συνώνυμο από την άλλη "πλευρά" χρησιμοποιείται ο όρος "ταραξίες" για όσους αντιδρούν πολύ "δυναμικά" για τα γούστα τους.
Ταραξίες χαρακτηρίζονται από τους απεργούς μέχρι τους αντιεξουσιαστές, ασχέτως αν η μεθοδολογία τους και η ιδεολογία τους διαφέρει κάθετα του ενός από τον άλλο.
Χρησιμοποιείται για κάποιον που διακόπτει τον λόγο ενός πολιτικού με μόνο όπλο τη φωνή του όπως και για εκείνον που προσπαθεί να βάλει φωτιά στο υπουργείο οικονομικών ή, ακόμα χειρότερο, για εκείνους που έβαλαν τη φωτιά στη Μαρφίν με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Η λέξη έχει χάσει το πραγματικό της νόημα όπως και οι προηγούμενες και φαίνεται να αποκτά συμβολική έννοια.
Και φυσικά υπάρχει και η λέξη δημοκρατία.
Ίσως η πιο κακοποιημένη λέξη της ανθρωπότητας που ο καθένας εδώ και, αν όχι χιλιάδες, εκατοντάδες χρόνια χρησιμοποιεί για να αιτιολογήσει τις απόψεις του, όποιες και αν είναι αυτές.
Στον αιώνα μας έχουν γίνει τεράστια εγκλήματα υπέρ της "προάσπισης της δημοκρατίας".
Και από την άλλη μεριά φυσικά τελευταία υπάρχει η λέξη χούντα.
Ακόμα και αυτοί που συμφωνούμε πως δεν ζούμε ακριβώς μια δημοκρατία στη χώρα μας δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε για το αν αυτό που ζούμε είναι μια χούντα.
Στις περισσότερες συζητήσεις η λέξη "χούντα" αποκτά και αυτή μια συμβολική αξία, δεν σημαίνει ακριβώς την χούντα που ξέραμε "των συνταγματαρχών" αλλά ούτε και μπορείς να πεις πως έχουμε μια δημοκρατία με το νόημα που αυτή η λέξη έχει στην πραγματικότητα.
Εδώ προσπαθώ να μην χρησιμοποιώ πολύ αυτές τις έννοιες αλλά οφείλω και εγώ να παραδεχτώ πως έχω χρησιμοποιήσει κατά κόρον τόσο τη λέξη δημοκρατία όσο και την λέξη χούντα και ίσως αυτό να είναι λάθος αν και έχω προσπαθήσει να εξηγήσω πως ακριβώς τις εννοώ αυτές τις δύο έννοιες.
Τελευταία όμως έχει αναπτυχθεί και μια ακραία επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί όλες αυτές τις έννοιες με τον συμβολικό τους πάντα χαρακτήρα σαν όπλα.
Όποιος αντιδρά σήμερα είναι ταραξίας, φασίζουσα μειοψηφία που επιβουλεύεται την δημοκρατία.
Τη δημοκρατία σε μια χώρα χωρίς εκλεγμένο πρωθυπουργό, στην οποία μπορείς να προτείνεις ότι θέλεις μέσω opengov αρκεί να μην φωνάζεις και πολύ για δικαιοσύνη ισότητα και... εκλογές.
Τελικά όμως όλες αυτές οι βαρύγδουπες και κακοποιημένες λέξεις αντί να μας βοηθάνε να συνεννοηθούμε μεγαλώνουν το χάσμα των απόψεών μας.
Δεν είναι φασίστας ο συντηρητικός, δεν είναι ταραξίας ο αγανακτισμένος, δεν είναι δημοκράτης αυτός που επιβάλλει χωρίς νομιμοποίηση πολιτικές και δεν είναι ακριβώς χούντα αυτό που ζούμε σήμερα.
Είναι όμως κιόλας.
Ναι, είναι φασίστας ο συντηρητικός που αγνοεί τον πόνο που προκαλεί στον αδύνατο η πολιτική που αυτός υποστηρίζει και που συνεχίζει προπαγανδίζοντας και λασπολογώντας ενάντια στον οποιονδήποτε αντιδρά.
Είναι χούντα η κυβέρνηση που δεν στηρίζεται σε καμία λαϊκή εντολή και που κρατιέται στην εξουσία μόνο μέσω εκβιασμών και τρομοκρατίας του λαού αλλά και σκληρής καταστολής των διαφωνούντων.
Και έχουν γίνει ταραξίες οι περσινοί/προπέρσινοι διαφωνούντες.
Εκείνοι που διαμαρτυρήθηκαν το καλοκαίρι, εκείνοι που διαμαρτύρονταν και νωρίτερα για όσα θα συνέβαιναν και πλέον έχουν επιβεβαιωθεί σήμερα δεν δικαιούνται να είναι εξοργισμένοι;
Τους λες όμως και ταραξίες, εξαρτάται από ποιά μεριά το βλέπεις...
Εκείνοι που διαδήλωσαν ειρηνικά κατά εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικά αλλά και με πείσμα και διάρκεια για να αντιμετωπίσουν την βία και την καταστολή δεν δικαιούνται πια όμως να είναι "ταραξίες";
Ή μήπως δεν δικαιούνται να είναι "ταραξίες" οι επιχειρηματίες;
Αν πραγματικά ήταν μία κοινωνική τάξη οι ταραξίες ίσως αυτή η άποψη θα μπορούσε να έχει κάποια βάση.
Αν οι ελεύθεροι επαγγελματίες εξεγείρονταν θα μπορούσε κάποιος να πει πως τα παράσιτα του καπιταλισμού αντιδρούν για να διατηρήσουν τα κεκτημένα.
Αν ήταν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι ίσως και να ήταν για να συνεχίσουν να απομυζούν τους τίμιους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
Αν ήταν οι γιατροί και οι δικηγόροι μόνο ίσως και να ήταν γιατί τους χαλάσανε το πάρτι της φοροδιαφυγής.
Αν ήταν, αν ήταν...
Τώρα που είναι όλοι, μέχρι και οι (αν είναι δυνατόν) ξενοδόχοι εξοργισμένοι, ακόμα μιλάμε για φασίστες και ταραχοποιούς αντιμέτωπους με την δημοκρατία;
Και στο τέλος για ποιά δημοκρατία μιλάμε;
Την δημοκρατία του διορισμένου τεχνοκράτη;
Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να απαντάμε με "συμβολισμούς" και θα δούμε την πραγματικότητα;
Όποτε κάποιος διαμαρτύρεται αποτελεί ασήμαντη μειοψηφία και ας υπάρχουν δημοψηφίσματα που δείχνουν πως πάνω από το 70% των πολιτών αποδοκιμάζει την ακολουθούμενη πολιτική!
Όσο δεν ακούγονται όλοι αυτοί ώστε να αλλάξει κάτι είναι επόμενο να βρεθούν κάποιοι που θα αντιδράσουν πιο "δυναμικά".
Αυτοί που διαμαρτύρονταν αλλά δεν εισακούστηκαν παρότι τελικά επιβεβαιώνονται, υψώνουν τον τόνο της φωνής τους αλλά και πάλι δεν "ιδρώνει" το αυτί κανενός.
Τι περιμένεις να κάνουν;
Δεν περιμένεις να αντιδράσουν κάπως;
Σε μια αίθουσα λοιπόν με μερικές δεκάδες ξενοδόχους (!!) υπήρξαν δύο που εξεγέρθηκαν πιο έντονα.
Όμως το σύνολο του κοινού του υπουργού, ακόμα και όταν πρόκειται για τον "χαϊδεμένο" κλάδο των ξενοδόχων είναι εξοργισμένοι και ας μην αντιδρούν τόσο έντονα.
Ας πάει ο υπουργός όμως και σε άλλους κλάδους, ας πάει σε βιοτέχνες, βιομήχανους, ιδιωτικούς υπάλληλους, δημόσιους υπαλλήλους, ας πάει όπου θέλει, να δούμε ποιός είναι εκείνος ο κλάδος που θα τον υποδεχτεί με θέρμη και "ευγένεια".
Το σύνολο του κόσμου είναι εξεγερμένος και όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι ανόητος.
Όποιος όμως επιπλέον χαρακτηρίζει όλους αυτούς "ταραξίες" και ξανά μαζί σχεδόν με εκείνον που τους "υπερασπίζεται" "φασίστες" είναι επιπλέον επικίνδυνος, τυφλός, ή φανατικός.
Η τυποποιημένη απάντηση που κατηγορείς τους "ταραχοποιούς" τους "φασίστες" τις "μειοψηφίες" και άλλα τόσα ως δήθεν αντίπαλους της "δημοκρατίας" θυμίζει άλλες εποχές, άλλα καθεστώτα, άλλες νοοτροπίες που όμως φαίνεται πως επιστρέφουν δυναμικά.
Μοιάζει τόσο πολύ με την πολύ πρόσφατη ρητορική του Καρατζαφέρη περί κομμουνιστών και ευρωπαϊστών που... πόσο πιο λαϊκιστής μπορείς να γίνεις;
Ελπίζω να μην υπάρχουν τέτοιοι νοσταλγοί, τουλάχιστον όχι εκτός των κόλπων του ΛΑΟΣ... γιατί τότε είναι όντως μακρύς ο δρόμος του λαϊκισμού.