Το κόστος

Ξέρουμε από πολύ σοβαρές μελέτες πως η αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης συνδέεται άμεσα με αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας.
Τελεία.
Το ξέρουμε.
Ξέρουμε επίσης πως τζάκια και ξυλόσομπες ρυπαίνουν περισσότερο την ατμόσφαιρα από τους καυστήρες πετρελαίου.
Τελεία.
Το ξέρουμε.
Ξέρουμε επίσης πως, εκτός από το ορατό φαινόμενο της αιθαλομίχλης πάνω κυρίως από τις μεγάλες πόλεις (και όχι μόνο), υπάρχει αύξηση κυρίως μικροσωματιδίων αλλά και άλλων ατμοσφαιρικών ρύπων. 
Και τέλος ξέρουμε πως αυτή η αύξηση οφείλεται στην απότομη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, στην αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου και την αύξηση της τιμής των τιμολογίων της ΔΕΗ σε συνδυασμό με τα μειωμένα εισοδήματα που έχει φέρει η οικονομική κρίση.

Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι τελικά σε ποιό βαθμό έχει επηρεάσει αυτό την υγεία του πληθυσμού.
Αν αποκλείσουμε όμως την περίπτωση να μας φυλάει η Παναγία ελέω πρωθυπουργού, μπορούμε με βεβαιότητα να συμπεράνουμε πως και την έχει επηρεάσει και θα συνεχίσει να την επηρεάζει.

Κάποιοι, περισσότεροι από πέρσι τέτοιον καιρό, θα καταλήξουν στα νοσοκομεία και κάποιοι από αυτούς, είναι πολύ πιθανό να πεθάνουν "πριν την ώρα τους".
Και δεν αναφέρομαι καν στο κόστος της παράνομης υλοτομίας στο περιβάλλον.
Με άλλα λόγια ο καβγάς (από εκείνους που μας κουνάνε το δάχτυλο πως δεν έχουμε στοιχεία) δεν γίνεται στην πραγματικότητα για το αν αυτή η ηλίθια πολιτική απόφαση έχει κόστος, αλλά πόσο.
Αν, δηλαδή, αξίζει τον κόπο.

Αν αξίζει τον κόπο ένα μέτρο που κατάφερε δύο πράγματα ταυτόχρονα με μία υπογραφή.
Και να αυξηθεί η ρύπανση της ατμόσφαιρας και να μειωθούν τα έσοδα του κράτους από την φορολογία του πετρελαίου.
Αξίζει;
Φυσικά και όχι, το μέτρο απ' όποια μεριά και αν το δεις υπήρξε αποτυχία.
Και όμως, ακόμα και τώρα η κυβέρνηση δεν συζητάει την απόσυρσή του.
Και δεν την συζητάει γιατί μία τέτοια απόσυρση έχει ένα άλλο κόστος το οποίο αυτοί που μας κυβερνάνε σέβονται και υπολογίζουν πολύ περισσότερο από την ανθρώπινη δυστυχία, το περιβάλλον και άλλα τέτοια τετριμμένα.
Το πολιτικό κόστος.

Ο καβγάς δεν είναι για το κόστος σε ανθρώπινη δυστυχία, αλλά (όπως πάντα) για το πολιτικό κόστος.
Πόσο κοστίζει σε πολιτικό συνάλλαγμα η αύξηση της ρύπανσης και κατ' επέκταση των ασθενειών, που σχετίζονται άμεσα με αυτή, και των επιπτώσεων αυτών;
Είναι αυτό μεγαλύτερο από το κόστος, σε πολιτικό, πάντα, συνάλλαγμα, της παραδοχής πως το μέτρο απέτυχε;
Επικοινωνιακά, τι είναι ευκολότερα διαχειρίσιμο;
Η διάψευση των επιπτώσεων του μέτρου και η διατήρησή του ή η παραδοχή της αποτυχίας του και η απόσυρσή του;
Αυτό είναι το διακύβευα.

Τέτοιες μετρήσεις όμως (νοσηρότητας/θνησιμότητας ως τελικό αποτέλεσμα) ξέρουμε πως χρειάζονται χρόνο, σπάνια γίνονται και ακόμα πιο σπάνια είναι αξιόπιστες.
Στην Αγγλία, για παράδειγμα, κάθισαν και μέτρησαν πόσοι άνθρωποι πέθαναν από την  υποστελέχωση των νοσοκομείων τα Σαββατοκύριακα.
Εδώ είναι Ελλάδα όμως.
Η δε επικοινωνιακή διαχείριση των θεμάτων που προκύπτουν από το πολιτικό κατεστημένο είναι, μάλλον ανέξοδη. Η συνεργασία μεταξύ ΜΜΕ και πολιτικών είναι διαρκής και δεν "χρεώνεται" "με το κομμάτι".
Στην Ελλάδα, είπαμε, ζούμε και ξέρουμε.

Επομένως δύο πράγματα μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα.
Ποτέ δεν θα μάθουμε το κόστος της βλακώδους αυτής απόφασης, ούτε στην οικονομία, ούτε στην υγεία μας.
Ακόμα και αν υπάρξουν κάποια στοιχεία, αυτά από την μία θα αμφισβητηθούν ώστε να μην μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα και από την άλλη θα υποβαθμιστούν από το σύνολο των ΜΜΕ.
Οι νοικοκυραίοι άλλωστε δεν ενδιαφέρονται να ακούνε τέτοιες "κακές" ειδήσεις.
Στο Ευρώ να είμαστε και μπροστά στον κίνδυνο να μας πάρουνε τα σπίτια οι κομμουνιστές είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε κάθε μαλακία του Σαμαρά και της παρέας του.
Γι αυτό το πολιτικό κόστος τέτοιων αποφάσεων είναι μικρό.
Η ανοχή των νοικοκυραίων είναι φθηνή.

Από την άλλη το μέτρο δεν αποδίδει.
Πιθανότατα θα αποσυρθεί αθόρυβα σε κάποια φάση και τολμώ να προβλέψω πως κάποιος κυβερνητικός παράγοντας θα το παρουσιάσει ως απόδειξη της κοινωνικής ευαισθησίας της κυβέρνησης αυτής.
Παίζει μάλιστα να γίνει και με "εντολή Σαμαρά" υπό τις επευφημίες γνωστών παπαγάλων.
Εκτός και αν ετοιμάζουν φόρο και στα καυσόξυλα.
Κόστος βέβαια θα έχει υπάρξει.
Κόστος σε ασθενείς, ακόμα ίσως και σε νεκρούς που όμως κανείς δεν θα είναι σε θέση να μετρήσει.

Και αυτό το κόστος είναι "διαχειρίσιμο".

Διάβασε επίσης:
Ο βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει
Είναι ο Θεός φίλος του βλάκα;