Το μνημόνιο και η εξέγερση

Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο πριν η κυβέρνηση παρακάμπτοντας το σύνταγμα υπέγραψε μία σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Eurogroup και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο προκειμένου να μην προχωρήσει σε παύση πληρωμών.
Έκτοτε μπήκαν στη ζωή μας αλλά κυρίως στην πολιτική ζωή της χώρας οι όροι μνημόνιο, τρόικα και διεθνές νομισματικό ταμείο.
Τα Ελληνικά κόμματα ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν συμβολισμούς όταν απευθύνονταν στους πολίτες.
Έτσι και αυτοί οι όροι αναδείχτηκαν σε συμβολισμούς υψηλής αξίας στις κομματικές κοκορομαχίες κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων που όμως αποδέχτηκαν με ιδιαίτερη ευκολία και τα μικρότερα κόμματα με αποτέλεσμα οι δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν λίγο αργότερα να έχουν σαν κύριο χαρακτηριστικό τη διαμάχη υπέρ η κατά του μνημονίου.
Τα κόμματα χωρίστηκαν σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά, ακόμα και ανεξάρτητοι υποτίθεται υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι μικρών δήμων τάχθηκαν υπέρ ή κατά του μνημονίου. Λες και ο δήμος Άνω Μουσουνίτσας θα είχε να παίξει τον οποιονδήποτε ρόλο στην τήρηση ή όχι του "μνημονίου".
Μέσα σε αυτό το παραμύθι και με τα ΜΜΕ να σιγοντάρουν φαίνεται πως η λέξη μνημόνιο ξεπέρασε το πραγματικό της νόημα και απέκτησε άλλες ιδιότητες, συμβολικές που καθόριζαν και χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή της χώρας.
Σαν τον Θεοδωράκη ένα πράγμα.
Σε αυτή τη χώρα είναι σχεδόν αμαρτία να πεις πως δεν σου αρέσει η μουσική του Θεοδωράκη. Ο Θεοδωράκης έχει συμβολική αξία πολύ μεγαλύτερη από εκείνη ενός συνθέτη.
Έτσι και το μνημόνιο. Η συμβολική του αξία είναι πολύ μεγαλύτερη από μιας διεθνούς σύμβασης, συμβολίζει τη διαφθορά των κομμάτων, την χρεοκοπία της χώρας, την καταστρατήγηση του συντάγματος και χίλια δυο κακά της μοίρας μας.
Το να πεις πως το μνημόνιο είναι μια σύμβαση μοιάζει με αμαρτία.
Πόσο μάλλον να πεις πως είναι το μοναδικό που μας κρατάει στη ζωή και πως χωρίς αυτό θα σταματούσαν να πληρώνονται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και θα σταματούσαν όλες οι δημόσιες δαπάνες.
Και όμως τελικά είναι ακριβώς αυτό!
Τώρα, μέσα στη δίνη της εξέγερσης των αγανακτισμένων ο αποπροσανατολισμός συνεχίζεται και ακόμα και οι νέοι της λαϊκής συνέλευσης της πλατείας συντάγματος το έχουν αναγάγει σε μείζων ζήτημα.
Να ακυρωθεί το μνημόνιο, να καταδικαστούν για εσχάτη προδοσία αυτοί που το ψήφισαν, έξω το ΔΝΤ, troika go home και άλλα τέτοια είναι τα κυρίαρχα συνθήματα δεξιών, αριστερών και κεντρώων στις πλατείες.
Όμως θα το ξαναπώ.
Ο Ισπανός δεν έχει μνημόνιο, δεν έχει ΔΝΤ και δεν έχει τρόικα και όμως, όχι μόνο εξ εγέρθηκε πριν από εμάς, αλλά είναι κατά γενική ομολογία σε χειρότερη θέση από τον Έλληνα!
Όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας φωνάζουν οι δικοί μας, αλλά και ο Ισπανός, και ο Πορτογάλος πριν το δικό του μνημόνιο, και ο Ιρλανδός πριν το δικό του, πουλάνε.
Κυνηγάμε ένα φάντασμα, έναν συμβολισμό, παγιδευμένοι στην ψεύτικη ρητορική που μας σερβίρισαν τα κόμματα και τα ΜΜΕ, τη στιγμή που δηλώνουμε ακομμάτιστοι και σκεπτόμενοι ανεξάρτητοι πολίτες.
Το μνημόνιο δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της βαθιάς διαφθοράς του πολιτικού συστήματος που κυβέρνησε αυτή τη χώρα τα τελευταία 30+ χρόνια.
Πες πως το πετάμε στη φωτιά, διώχνουμε κακήν κακώς τους υπάλληλους της Τρόικας ,φτύνουμε στα μούτρα τους βιαστές του ΔΝΤ και ρίχνουμε την κυβέρνηση.
Αυτά δεν είναι τα βασικά αιτήματα της πλατείας συντάγματος;
Μετά; Πως θα πληρώσει τα έξοδά της η οποιαδήποτε κυβέρνηση βγει;
Η απάντηση είναι είτε με νέο μνημόνιο, είτε δεν πληρώνει!
Ίσως να είναι εσωτερικό, διαφορετικό, πάντως κάποιου είδους δέσμη μέτρα θα παρθεί.
Λίγα αλλάζουν αν αυτό δεν θα λέγεται μνημόνιο αλλά κοινωνική συμφωνία ή δέσμη μέτρων ή δεν ξέρω τι άλλο.
Και πως θα  βρεις μια καινούρια κυβέρνηση με αξίες που θα στηρίξει τον πολίτη σε βάρος του κερδοσκόπου;
Με άμεση δημοκρατία;
Πες πως οι σημερινοί προδότες δεν είχαν φτάσει τη χώρα σε τόσο τραγικό σημείο, και δεν υπέγραφαν καμιά διεθνή σύμβαση για στήριξη της οικονομίας.
Νομίζεις πως θα είχες γλυτώσει το μνημόνιο;
Απλά θα άλλαζε όνομα!
Πάλι θα έπρεπε να μπει η χώρα σε άγρια λιτότητα, πάλι η ανεργία θα κάλπαζε και πάλι το κοινωνικό κράτος θα κατέρρεε για να στηριχθούν οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι.
Και πως θα αντιμετώπισης τους διεθνείς κερδοσκόπους αν δεν ενώσεις τη φωνή σου με του Ισπανού, του Πορτογάλου, του Ιρλανδού και άλλων;
Με την Ελληνική σημαία και το σήμα των 300 στο φανελάκι;
Εκτός αν πιστεύεις πως η σωτηρία μας μπορεί να έρθει χωρίς μνημόνιο αλλά με Ζάππειο ΙΙ, οπότε τι δουλειά έχεις σε μια ακομμάτιστη διαμαρτυρία; Πήγαινε να γραφτείς στην ΝΔ να γουστάρεις και περίμενε την σωτηρία από τον Έλληνα Πούτιν-επαναστάτη με ονοματεπώνυμο!
Φυσικά, δεν πιστεύω πως το μνημόνιο είναι θείο δώρο, το πιστόλι στο τραπέζι η το απάνεμο λιμάνι που θα μας προστατεύσει από την καταιγίδα, όπως προσπάθησε για λίγο καιρό να μας πείσει ο μυαλοφυγόδικος πρωθυπουργός μας.
Το μνημόνιο είναι ένα κατάπτυστο κείμενο όπου υπεγράφη η κατάλυση της εθνικής μας ανεξαρτησίας στους εξωτερικούς μας δανειστές.
Όμως η κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας είχε συντελεστεί πολύ πιο πριν.
Απλά δεν υπήρχε ένα κείμενο που να περιγράφει την κατάσταση.
Υπήρχαν πολλά, που προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να το αποκρύψουν, όπως τα στατιστικά στοιχεία που στέλναμε στις Βρυξέλλες.
Η εθνική μας ανεξαρτησία είχε πάει περίπατο όταν με ένα κράτος που ξόδευε περισσότερα απ' όσα έβγαζε και ένα χρέος να καλπάζει εμείς κάναμε Ολυμπιακούς αγώνες.
Μεγαλύτερη προδοσία από την υπογραφή του μνημονίου είναι πως αυτή η διακομματική καμόρα σου έλεγε πως όλα πάνε καλά ενώ γνώριζε πως είμαστε στο χείλος του γκρεμού.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιος υπέγραψε το μνημόνιο, αλλά ποιος έλεγε πριν τις εκλογές λεφτά υπάρχουν; Δεν είναι αν θα μας σώσει το ΔΝΤ η ο Τσάκ Νόρις, αλλά πως αυτός που ανέλαβε αφιλοκερδώς να διαχειριστεί την τύχη σου έφτασε το έλλειμμα στο 14%, όταν σου έλεγε πως το πολύ να φτάσει στο 7%.
Συνταγματική εκτροπή ήταν κατά τη γνώμη μου η υπογραφή του μνημονίου, αλλά πολύ σημαντικότερη ήταν η συστηματική παραποίηση των προϋπολογισμών σχεδόν από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.
Προδοσία δεν είναι να θέλεις να πουλήσεις τον ΟΤΕ, αλλά να λες προεκλογικά πως θα επαναγοράσεις το ποσοστό που πούλησαν οι άλλοι, και ας γνωρίζεις καλά πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
Η βουλή μπορεί να είναι μπουρδέλο αλλά τα κόμματα που την απαρτίζουν είναι οι νταβατζήδες που την προμηθεύουν με πουτάνες.
Το μνημόνιο δε φταίει για την κατάντια μας, αλλά το χρέος που συσσωρεύτηκε!
Ξεκολλήστε λοιπόν όλοι από το μνημόνιο, το ΔΝΤ, την Τρόικα.
Το πρόβλημα είναι πως φτάσαμε εδώ, αλλά και πως θα βγούμε.
Και δεν θα βγούμε από αυτή τη σπηλιά αν σκοτώσουμε τον ψευτοδράκο που προσπαθούν να μας  πείσουν πως τη φυλάει και που λέγεται μνημόνιο.
'Όσο συνεχίζουμε να μιλάμε για αυτά αναμασάμε την ρητορική σχεδόν του συνόλου της αντιπολίτευσης και το καπέλωμα δεν αργεί.
Αν αυτό είναι το πρόβλημα, ποιός καλύτερος να σε βγάλει από το μνημόνιο από τους οικονομολόγους;
Αν το πρόβλημα είναι το μνημόνιο, ή οι αποκρατικοποιήσεις, τότε είναι θέμα τεχνοκρατών και κακώς μαζευόμαστε στις πλατείες!
Το μείζων, το σημαντικό είναι πως έχουμε ένα πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο, έχουμε θεσμοθετημένη ατιμωρησία των πολιτικών, δεν έχουμε σαφή διαχωρισμό εξουσιών, εν τέλη δεν έχουμε αληθινή δημοκρατία.
Και από 'πάνω έχουμε ένα παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο που είναι πιο ισχυρό από κυβερνήσεις και καταδυναστεύει τους λαούς αντί να διευκολύνει την ανάπτυξη.
Γι αυτό πρέπει να επιστρέψουμε στο αρχικό σύνθημα: "Αληθινή δημοκρατία τώρα"
Ποιος θα μπορούσε να μαζέψει 100.000 ανθρώπους στο σύνταγμα αν πραγματικά η κυβέρνηση εξέφραζε τη λαϊκή βούληση;
Αν μια κυβέρνηση ειλικρινής και σοβαρή με τη στήριξη του λαού, αντιμετώπιζε ας πούμε μια θεομηνία, ποιος θα μπορούσε να πει όχι σε ένα μνημόνιο στήριξης της οικονομίας;
Ακόμα και αν περιλάμβανε κάτω από συνθήκες άσχημες την πώληση περιουσίας, αν η κυβέρνηση είχε τη στήριξη του λαού, θα τη σταματούσε η ΓΕΝΟΠ;
Ποιος θα αντιδρούσε αν τα πακέτα στήριξης αντί για τις τράπεζες πήγαιναν στους άνεργους και τους φτωχούς;
Θα μπορούσε να μαζέψει η Εκάλη 100.000 αγανακτισμένους γιάπηδες αν αυξανόταν η φορολογία στις Λουί Βουιτόν;
Ο καθένας από τους 100.000 μπορεί να το σκέφτεται διαφορετικά αλλά τελικά αυτό που βγάζει τον κόσμο στους δρόμους δεν είναι το μνημόνιο, δεν είναι η ύφεση, αλλά ότι αυτές προέρχονται από ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο μάλιστα απαιτεί τις μέγιστες θυσίες από τους υπηκόους του και περιορίζεται στις ελάχιστες για τον εαυτό του.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να εστιάσουμε στο πραγματικό, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς που μας φόρεσαν τα κόμματα και τα ΜΜΕ περίπου ένα χρόνο πριν.
Το ζητούμενο είναι η δημοκρατία.
Η εξημέρωση των αγορών, η επιστροφή των τραπεζών στον πραγματικό τους ρόλο και η διάλυση των κομμάτων όπως τα ξέρουμε σήμερα.
Τότε ίσως να έχουμε ελπίδα για αληθινή δημοκρατία.