Από τότε και μετέπειτα μια θεμελιώδης αρχή της δημοκρατίας είναι η διάκριση των εξουσιών.
Η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική.
Όταν η εξουσία του ενός ατόμου, ή της μίας ομάδας γιγαντώνεται το οικοδόμημα της δημοκρατίας καταρρέει και διολισθαίνει στο δεσποτισμό.
Άλλωστε αυτή είναι και η τάση της δημοκρατίας.
Τρέφει τη διαφθορά και ρέπει προς το δεσποτισμό με όχημα την απληστία των λίγων και την ανοχή των πολλών.
Στην Ελλάδα όμως σήμερα έχουμε άλλο ένα παράδειγμα της περίπου δημοκρατίας.
Οι 300 νομοθετούν, αλλά ταυτόχρονα κάποιοι από αυτούς ασκούν εκτελεστική εξουσία ως υπουργοί, υφυπουργοί και κυβερνητικά στελέχη, αλλά δεν αρκούνται σε αυτό.
Ταυτόχρονα νομοθέτησαν την ασυλία τους από την σημαντικότερη ίσως διακριτή εξουσία, την "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη.
Αφαίρεσαν από τη δικαστική εξουσία το θεσμικό της ρόλο να τους κρίνει κατ' ουσία.
Και όταν έκριναν ότι έπρεπε να έχουν τη νομιμοποίηση της κρίσης των πεπραγμένων τους, επέλεξαν από τους 300, κάποιους που θα υποδύονται τους δικαστές, για παραπτώματα τα οποία έχουν παραγραφεί.
Στο επικοινωνιακό αυτό παιχνίδι που λέγεται εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή υποκαθιστούν την δικαστική εξουσία με μια περίπου δικαστική εξουσία. Οι νομοθέτες υποδύονται τους δικαστές!
Τη νύφη θα πληρώσουν στα ποινικά δικαστήρια οι κομπάρσοι του έργου αυτού, αυτοί που δεν έχουν την ασυλία ή την παραγραφή.
Οι πρωταγωνιστές τα έχουν κάνει πλακάκια με το σκηνοθέτη και το πολύ να κατηγορηθούν για "πολιτικές ευθύνες"...
Άλλο πάλι και αυτό, ελληνική ανακάλυψη αποκλειστικά, αν και σε αυτό τον τόπο αποκτά κάποιο νόημα η έννοια.
Όλοι οι έλληνες ξέρουν ότι οι πολιτικοί στη χώρα αυτή είναι ουσιαστικά και τυπικά ανεύθυνοι, οπότε το να υπάρχουν και κάποιοι με "πολιτικές ευθύνες", η κακή εξαίρεση, οι λίγοι, αποκτά κάποιο νόημα.
Αλλά ακόμα και σαν δικαστές έχουν ήδη αποτύχει πριν καν ξεκινήσουν.
Άλλο ένα θεμελιώδες δικαίωμα του κατηγορούμενου είναι να παρουσιάσει τα επιχειρήματά του στο δικαστήριο, να παρουσιάσει στοιχεία, όχι μόνο για την αθωότητά του (που θεωρείται δεδομένη μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο) αλλά και πιθανά ελαφρυντικά. Χωρίς αυτή τη διαδικασία δεν υπάρχει δικαιοσύνη!
Γι αυτό όταν το παράπτωμα έχει παραγραφεί δεν γίνεται δίκη πουθενά στον κόσμο!
Μένουμε λοιπόν οι περίπου ισότιμοι πολίτες (αφού δεν μπορούμε να σύρουμε κάποιον πολιτικό στα δικαστήρια ενώ εκείνος μπορεί) μιας περίπου δημοκρατικής χώρας να παρακολουθεί μια περίπου δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση (μη ξεχνάμε ότι με τις αλχημείες των εκλογικών νόμων το 33% του εκλογικού σώματος μεταφράζεται σε 53% των βουλευτών) που περίπου κυβερνάει (ΔΝΤ, ΕΕ κλπ) να οργανώνει με την υποχρεωτική ανοχή της αδύναμης αντιπολίτευσης, περίπου δικαστήρια, για μια περίπου κάθαρση.
Σα να λέμε ολίγον έγκυος... δεν γίνεται!
ΥΓ. Αφού έγραψα το κείμενο αυτό βρήκα ένα σχετικό κείμενο του κου Μανωλεδάκη, καθηγητή νομικής στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο.
Διαβάστε το εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου