Βέβαια στις 4 τα ξημερώματα, αλλά καταλαβαίνω, τις άλλες ώρες έχουμε πιο σοβαρά θέματα, άσε που αν αρχίσουν να βάζουν τέτοια σε "prime time" μπορεί και να αρχίσει ο κόσμος να σκέφτεται...
Η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου λοιπόν, πριν μερικά χρόνια απέτυχε παταγωδώς να βοηθήσει τους πολίτες της Λουιζιάνα μετά από τον τυφώνα Κατρίνα.
Η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, η χώρα που έχει τη δυνατότητα να στείλει τον παντοδύναμο στρατό της στην άλλη άκρη της γης για να "υποστηρίξει τα συμφέροντά της" μέσα ώρες δεν μπορούσε για μέρες να στείλει τα βασικά σε μια πόλη χτυπημένη από την φύση.
Μια φυσική καταστροφή που δεν αιφνιδίασε, την παρακολουθούσαν να έρχεται επί μέρες οι μετεωρολόγοι.
Είναι η ίδια χώρα που αν δεν έχεις να πληρώσεις αδρά για την υγεία μπορεί να πεθάνεις από απολύτως ιάσιμες ασθένειες, αλλά αυτό δε θα το σχολιάσω, και εδώ κάπως έτσι είναι τα πράγματα...
Γενικά πάντως οι πολίτες είναι απροστάτευτοι, αφημένοι στη μοίρα τους.
Αν έχεις και μπορείς τότε μπορείς να απολαύσεις ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο πολιτισμός της γης.
Αν όχι, ή αν είσαι άτυχος μπορεί να πεθάνεις σα σκυλί παρατημένος όπως πολλοί φτωχοί κάτοικοι της Λουιζιάνα.
Ακόμα και χωρίς φυσικές καταστροφές, ο αριθμός των ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου αρκεί για να καταλάβει κανείς.
Το ότι είσαι πολίτης αυτής της υπερδύναμης ελάχιστη σημασία έχει.
Το να είσαι όμως πλούσιος εκεί έχει τεράστια.
Η δεύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου είναι πολύ, μα πολύ χειρότερη.
Εκεί 1.400.000.000 σκλάβοι συντηρούν το θαύμα μιας αναπτυσσόμενης με απίστευτους ρυθμούς οικονομίας.
Ένα δισεκατομμύριο τετρακόσια εκατομμύρια, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες και δουλεύουν κάτω από ακόμα χειρότερες.
Μια χώρα όπου η κάθε αμφισβήτηση του δίκαιου του ενός και μοναδικού κόμματος διώκεται με αυστηρότατες ποινές, μια χώρα που τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απλά μια ενόχληση, και ο πολίτης ασήμαντος, σχεδόν ανύπαρκτος.
Πριν αρκετά χρόνια εκεί, μια φοιτητική κυρίως, ειρηνική απόλυτα διαμαρτυρία πνίγηκε στο με συνοπτικές διαδικασίες και ακόμα κανείς δεν ξέρει πόσοι ήταν οι νεκροί εκείνο το βράδυ στην πλατεία Τιεν Ανμέν.
Όμως εκεί η οικονομία αναπτύσσεται με τεράστιους ρυθμούς, τα στελέχη του κόμματος όπως ο επικεφαλής της COSCO ή άλλοι που εξαργύρωσαν τις υπηρεσίες στο κόμμα με διοίκηση ή ακόμα και ιδιοκτησία μεγάλων βιομηχανιών βγάζουν μοιράζονται τα κέρδη της ανάπτυξης αυτής.
Την ίδια περίοδο οι εργάτες αυτών των βιομηχανιών έρχονται από τα βάθη της Κίνας ξυπόλητοι, δουλεύουν ατελείωτες ώρες, μένουν μέσα στο εργοστάσιο και πληρώνονται με το κομμάτι, για να βγάλουν τελικά... ένα κομμάτι ψωμί.
Και αν στην Αμερική η πολιτικοοικονομική ελίτ είναι αναγκασμένη να κρατάει κάποιο μίνιμουμ βιοτικού επιπέδου μόνο για να μπορεί να διατηρεί τα προνόμιά της, αυτό το πληρώνει με υφέσεις και εξωτερικό χρέος.
Στην Κίνα, από την άλλη ο πολίτης αντιμετωπίζεται σαν σκλάβος.
Δουλεύει για την επιβίωσή του.
Μέχρι πριν από λίγο καιρό, η δεύτερη οικονομία του κόσμου δεν ήταν η Κίνα, ήταν η Ιαπωνία.
Εκθρονίστηκε πριν από λίγο καιρό, πριν από το χτύπημα του γιγαντιαίου σεισμού και το τσουνάμι που ακολούθησε.
Η τρίτη πλέον χώρα του κόσμου έκανε το οικονομικό έγκλημα να έχει ένα πληθυσμό με ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, με αξιοπρεπείς μισθούς, αξιοπρεπείς συντάξεις και σοβαρές κοινωνικές υπηρεσίες.
Νοσοκομεία που λειτουργούν, σχολεία που διδάσκουν, σοβαρότατα πανεπιστήμια, γηροκομεία και όπως αποδείχτηκε πρόσφατα πολύ σοβαρή πολιτική προστασία και οργάνωση.
Όλα αυτά κοστίζουν με αποτέλεσμα η Ιαπωνία να αντιμετωπίζει ένα τεράστιο χρέος και να αναγκαστεί να ανακοινώσει μέτρα λιτότητας όπως η μείωση μισθών και συντάξεων...
Σίγουρα δεν φταίει για αυτό πως οι Ιάπωνες δε δουλεύουν αρκετά, ή ότι δεν είναι οργανωμένοι.
Ή μήπως φταίει η έλλειψη βαριάς βιομηχανίας, μεταλλουργίας, τεχνολογίας;
Το σφάλμα τους είναι ότι υπάρχει ένα σοβαρό κράτος με σοβαρές κοινωνικές παροχές.
Αυτό αποδείχτηκε από την οργάνωση και την ταχύτητα με την οποία αντέδρασαν στον γιγαντιαίο σεισμό που τους χτύπησε και το τσουνάμι που ακολούθησε.
Ήδη από την επόμενη ημέρα είδαμε στις ειδήσεις μέσα στην απίστευτη καταστροφή κάποιοι δρόμοι να έχουν καθαριστεί από τα συντρίμμια.
Φυσικά έχουν υποστεί ένα τεράστιο πλήγμα, έχουν και ένα τεράστιο πρόβλημα να αντιμετωπίσουν ακόμα με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες τους, αλλά φαντάσου να γινόταν κάτι ανάλογο στην Κίνα, ή την Αμερική...
Η ετοιμότητα, η ταχύτητα, η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν οι Ιάπωνες αυτή την καταστροφή είναι παραδειγματική.
Όλα αυτά όμως όπως είπαμε κοστίζουν.
Έτσι "οι αγορές" υποβάθμισαν τη χώρα αυτή και το λαό της.
Άν μάλιστα είχαν προσπαθήσει να ανεξαρτητοποιηθούν από την πυρηνική ενέργεια θα βρισκόταν πιθανότατα σε πολύ χειρότερη οικονομικά θέση.
Αποδεικνύεται πως έπρεπε να το έχουν κάνει.
Και τώρα που τους χτύπησε αλύπητα η φύση πως θα αντιδράσουν πάλι "οι αγορές";
Αντί να στηρίξουν ένα έθνος σε δυσκολία πιθανότατα θα τους υποβαθμίσουν πάλι.
"Οι αγορές" με αιχμή του δόρατος τους οίκους αξιολόγησης και τις μεγάλες τράπεζες έχουν αναδειχτεί στον βασικότερο και αυστηρότερο κριτή λαών και κυβερνήσεων και χωρίς αντίλογο ή κριτική από κανένα τιμωρούν ή επιβραβεύουν ολόκληρους λαούς.
Κανένας δεν τους αμφισβητεί, κανένας δεν προσπαθεί έστω να περιορίσει λίγο την αυτοδυναμία τους.
Και "οι αγορές" δεν τα πάνε καλά με έννοιες όπως κοινωνικό κράτος, ελευθερία βιοτικό επίπεδο.
"Οι αγορές" θέλουν λιγότερη ελευθερία και περισσότερη δουλειά, λιγότερο κράτος και περισσότερο ο πολίτης να βάζει το χέρι στη τσέπη του για τα κοινωνικά αγαθά όπως νοσοκομεία, σχολεία, γιατί όχι και δρόμους;
Σου θυμίζει κάτι ειδικά το τελευταίο;
Οι αγορές λοιπόν επιβραβεύουν την Κίνα με τους 1.400.000.000 σκλάβους και το ένα κόμμα και τιμωρούν την Ιαπωνία.
Και ο κόσμος τις ακολουθεί, οι ηγεσίες των υπολοίπων κρατών υποκλίνονται στην Κίνα για τα επιτεύγματά της και σπεύδουν να κλείσουν μαζί της οικονομικές συμφωνίες.
Όσο για τον πολίτη, όσο νοιάζονται οι ηγεσίες για τον Κινέζο, τόσο μου φαίνεται νοιάζονται για τη μοίρα του δικού τους πολίτη.
Το Global goverment που είπε και ο δικός μας δεν είναι άσχετο άλλωστε...
Αν οι αγορές εγκρίνουν την πολιτική τους αρκεί.
Αποτελεί λοιπόν παράδειγμα η Κίνα;
Αυτό τον κόσμο θέλουμε;
Αυτές τις ηγεσίες;
Αυτή είναι η μοίρα του πολίτη του μέλλοντος που διαμορφώνεται;
Διάβασε και αυτό:
John Holloway-Η αυριανή πορεία συνιστά πρόκληση για την κυριαρχία του χρήματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου