Ο Νίκος Παπάζογλου "έφυγε" σήμερα.
Νιώθω πως πρέπει να γράψω κάτι περισσότερο αλλά μιλάει
πιο δυνατά το έργο που αφήνει πίσω.
Δεν τον κλαίω, τον ευχαριστώ!
Δεν έχω ζητήσει μέχρι τώρα σχόλια σε αυτό το blog.
Γράψτε τώρα, αν κάποιος διαβάσει αυτό, αν κάποιος ενδιαφέρεται, γράψε για τον Παπάζογλου.
Εν τω μεταξύ, διαβάστε τι γράφουν άλλοι για αυτόν και θυμηθείτε τον:
Είναι μερικοί άνθρωποι που έρχονται σε αυτόν τον κόσμο για να θυμίσουν κάτι απ’ το κοινό μας Φως. Είναι άνθρωποι πραγματικοί, με πάθη, με εντάσεις, με στιγμές δύσκολες, πικρές, λάθη κι εγωισμούς…
Και τώρα; Ορφανέψαμε κι άλλο...
Μακάρι να την αγαπούσαν την Ελλάδα μας και όσοι (ντόπιοι και ξένοι) την κυβερνούν.
Ο φετινός Αύγουστος θα ‘ναι λειψός. Εδώ, κανείς δεν τραγουδά… Σήμερα όλοι κοιτιόμαστε. Βουρκωμένοι.
Δεν λυπάμαι που πέθανες… Χαίρομαι που έζησες και μας άφησες όλη αυτή την ομορφιά!!Στο καλό και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…
Δεν υπάρχουν κοσμοκαλόγεροι στη δισκογραφία και ο Παπάζογλου δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος. Για αγιογραφίες καλλιτεχνών, ας περάσει καλύτερα ο επόμενος. Αυτός εδώ να μείνει. Έχει όλες τις αμαρτίες που χρειάζεται ένας τραγουδοποιός για να στήνει κάθε φορά όμορφες ιστορίες και προπάντων για να συνεχίσει να μας παραμυθιάζει.
“Καφέ τέτοια ώρα; Ρακές θα πιούμε”...
Οι ποιητές φεύγουν, χάνονται στον λυγμό τους, οι συγγενείς μειώνονται... οι άλλοι συνωστίζονται σε ουρές αναμονής χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάθε αγκωνιά που ρίχνουν για να βρεθούν πιο μπροστά (;!) είναι γροθιά στη δική τους κοιλιά.
«ας μείνουμε λίγο ακόμα σιωπηλοί…» λένε οι οικείοι του ν. Παπάζογλου
ΥΓ προς bloggers και δημοσιογράφους... αν δεν έχετε κάτι να πείτε, αφήστε μια απλή ανακοίνωση. Δε χρειάζεται, δε σας τιμά, και κυρίως δεν τιμά τον Παπάζογλου το copy-paste, ούτε είναι αυτός ο ρόλος των blogs και του internet.
Κρίμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου