Έχουμε φτάσει, μου είπε, σε ένα σημείο που ο άνθρωπος, είναι ανίσχυρος και μάλιστα παντελώς αδιάφορος μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα της όποιας πολυεθνικής.
Οι μεγάλες εταιρίες αυτονομούνται και λειτουργούν αδιάφορα προς τον πολίτη, άσχετα προς το συμφέρον όχι μόνο των υπαλλήλων τους, όχι μόνο των πελατών τους αλλά ακόμα και εις βάρος των οργανώσεων των πολιτών που λέγονται κυβερνήσεις, κράτη, λαοί.
Οι κανόνες που διέπουν το οικονομικό σύστημα είναι ισχυρότεροι από τους κανόνες του δικαίου.
Η επιβίωση της εταιρίας και η ανάπτυξη είναι σημαντικότερη από την επιβίωση ακόμα και του ιδρυτή της εταιρίας,
Σημαντικότερη ακόμα και από την επιβίωση λαών και κυβερνήσεων.
Κανένα εμπόδιο, κανένας φραγμός.
Η μόνη σημαντική μονάδα ή ομάδα είναι αυτή που προσφέρει στην ανάπτυξη της εταιρίας.
Δεν υπάρχει καλό ή κακό.
Δέν υπάρχει δίκαιο ή άδικο.
Φυσικά η εταιρία δεν επιδιώκει να κάνει κακό σε κανένα.
Δεν επιδιώκει να αδικήσει κανέναν.
Άν όμως ο αφανισμός σου, η εξαθλίωσή σου, ακόμα και ο φυσικός σου θάνατος βοηθήσει στην ανάπτυξή της, so be it...
Αν πάλι η ευημερία σου προσφέρει στην εταιρία, τότε είσαι τυχερός.
Όσο αυτό κρατήσει απόλαυσέ το...
Όταν κάποιος άνδρας από μια από τις τελευταίες άγριες φυλές της Παπούα βρέθηκε στο Λονδίνο και κοίταξε γύρω ρώτησε για τα μεγάλα κτήρια, αν είναι ναοί.
Του απάντησαν ότι είναι ναοί του χρήματος, και σπίτια πλουσίων.
Και αυτός απάντησε ότι εκεί που ζει θεωρείται αμαρτία να φτιάξεις κάτι μεγαλύτερο από το ναό του θεού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου