Επιτέλους η διεθνής κοινότητα φαίνεται να ξυπνάει απ το λήθαργο που βρισκόταν και να αντιδρά, έστω καθυστερημένα, έστω υποτονικά ακόμα στη σφαγή που συντελείται στη Λιβύη.Το πόσο αποτελεσματική θα είναι θα φανεί.
Όμως για άλλη μια φορά οι ισχυροί της γης πιάστηκαν να στηρίζουν δικτατορίες των οποίων η κατάρρευση αποκάλυψε το, όχι και τόσο κρυφό, βρώμικο παιχνίδι των ισχυρών δημοκρατιών απέναντι στους λαούς της μέσης ανατολής.
Η ρητορική των ΗΠΑ κυρίως αλλά και των Ευρωπαίων για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα συνοδεύτηκε για πολλά χρόνια από την έμπρακτη υποστήριξη στυγνών δικτατοριών.
Και τώρα που αυτές καταρρέουν όλοι αυτοί μένουν χωρίς ισχυρούς φίλους στην περιοχή να τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις.
Η λαϊκή βούληση ποτέ δεν είχε αξία για την εξωτερική πολιτική των ισχυρών, αντίθετα στο όνομα της σταθερότητας και της ισλαμοφοβίας η δημοκρατία ήταν μάλλον ανεπιθύμητη.
Η ορθότητα αυτού του "δυτικού" τρόπου σκέψης και δράσης παρέμεινε αδιαμφισβήτητη για δεκαετίες, τόσο που ακόμα και οι λαοί των δυτικών δημοκρατικών κρατών έχουν πειστεί.
Ελάχιστοι αντέδρασαν για τα χαμόγελα του ΓΑΠ με τον Καντάφι λίγους μόνο μήνες πριν.
Όμως ποια ήταν πραγματικά η συνδρομή αυτής της πολιτικής.
Μπορεί κανείς να μιλάει για σταθερότητα στην περιοχή πια;
Αντί οι δικτάτορες να αποτελέσουν ανάχωμα στους ακραίους ισλαμιστές τους ανέδειξαν στους μοναδικούς εκφραστές της λαϊκής βούλησης.
Αντί να εγγυηθούν τη σταθερότητα οδήγησαν στην έκρηξη της λαϊκής οργής και την αβεβαιότητα.
Οι μετριοπαθείς φωνές δεν ακούγονται μέσα στην αναταραχή και οι πρώην προστάτες των καταπιεστών δεν έχουν ερείσματα στον λαό.
Τώρα προσπαθώντας να διασώσουν ό,τι μπορούν καταδικάζουν και απειλούν τους πρώην συνεργάτες τους και φυσικό είναι οι νέοι να τους αντιμετωπίζουν με καχυποψία.
Θα περίμενε κανείς να έχουν μάθει κάτι από το Ιράν και την ανατροπή του Σάχη ή από την στήριξη των δυτικών στον Σαντάμ Χουσεΐν, όταν αυτός θεωρήθηκε χρήσιμος για τα δυτικά συμφέροντα.
Όμως την ίδια στιγμή το ντόμινο απειλεί και άλλους "φίλους".
Η ρητορική για δημοκρατία, ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα φοβάμαι πως εξαντλείται στα σύνορα του Ιράκ.
Και εκεί φαίνεται ο λαός να αντιδρά στον "εκδημοκρατισμό του" και ας μη φτάνουν ως εδώ οι εξελίξεις.
Και κάτι μου λέει ότι οι φωνές των ισχυρών για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία και δημοκρατία δε θα φτάσουν εκεί ούτε ως ψίθυρος.
Τουλάχιστον μέχρι να χυθεί πολύ αίμα, ή μέχρι την επόμενη εξέγερση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου