Καθήκον και φιλοδοξίες

Ο λαός λένε όλοι μίλησε στις τελευταίες εκλογές. Ένα από τα μηνύματα που με σαφήνεια έδωσε είναι τέρμα οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, συνεργαστείτε μεταξύ σας.

Όμως το σημερινό πολιτικό προσωπικό είναι σχεδόν αδύνατο να υπακούσει στην λαϊκή εντολή.

Από την μία έχεις την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, της παράταξης που οδήγησε την χώρα στο χείλος του γκρεμού το 2009 για να την παραδώσει στα χέρια του ΠΑΣΟΚ του Γ Παπανδρέου και την σίγουρη πορεία προς το ΔΝΤ.

Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ του Β Βενιζέλου, ενός από τους μακροβιότερους εκπροσώπους του παλιού πολιτικού κατεστημένου που όμως θέλει να πλασάρεται ως νέος. Το ΠΑΣΟΚ του Άκη, του Μαντέλη, του Τσουκάτου, με ένα σωρό στελέχη που εκπροσωπούν ότι πιο σάπιο έχει η Ελληνική πολιτική να επιδείξει.

Υπάρχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με αρκετά πρώην στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, ένα νέο κόμμα με αρχηγό έναν νέο στην ηλικία αλλά καθόλου νέο στην πολιτική. Ο ρόλος που θα παίξει μένει να φανεί, όμως οι αδιαμφισβήτητες σχέσεις του με την παλιά Νέα Δημοκρατία τον οδήγησαν αναγκαστικά προεκλογικά να δηλώσει πως ούτε και νεκρός δεν πρόκειται να συνεργαστεί με την Νέα Δημοκρατία.

Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται η Δημοκρατική Αριστερά, με ένα σωρό πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που για να διώξει από πάνω του την ρετσινιά του δεκανικιού του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε προεκλογικά να δηλώσει πως δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση που θα υπάρχει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Μετά, έχουμε την Ντόρα, πάλι ένα από τα παλιότερα στελέχη της δεξιάς, μία εκπρόσωπο του παλιού που προσπάθησε να κερδίσει τις καρδιές των δεξιών ψηφοφόρων δημιουργώντας ένα νέο κόμμα. Δεν πήρε το 3% και δεν κατάφερε να έχει παρουσία στην νέα βουλή.

Αρκετές ομοιότητες έχει η περίπτωση του Στέφανου Μάνου, που αν και προσπάθησε να πείσει πως αποτελεί μια φρέσκια πρόταση στελεχώνοντας τα ψηφοδέλτιά του με νέους ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με την πολιτική απέτυχε να μπει στην βουλή.

Στην ίδια περίπου κατάσταση η Κοινωνική Συμφωνία της Κατσέλη και του Καστανίδη που με παρόμοιο τρόπο βλέποντας την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ προσπάθησαν να πάρουν τους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς αλλά απέτυχαν. Ούτε αυτοί δεν θα είναι στην νέα βουλή.

Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα που σήμερα εκφράζει την αριστερά και που δεν μπορεί κανείς να του προσάψει τις κυβερνητικές ευθύνες ή σκάνδαλα, που όμως αποτελείται από 12 συνιστώσες με αντικρουόμενες συχνά απόψεις μεταξύ τους. Καρπώθηκε όπως έπρεπε να περιμένουν όλοι την φθορά του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος και κατάφερε να τριπλασιάσει τους ψηφοφόρους του και να είναι σήμερα δεύτερο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα, κατακεραυνώνοντας και τα δύο τα πρώην μεγάλα κόμματα για τα λάθη τους.

Για το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή δεν χρειάζεται να πούμε πολλά αφού ήταν εξ αρχής γνωστό πως δεν υπάρχει περιθώριο συνεργασίας με κανέναν. Δεν τους εξισώνω, και αναγνωρίζω πως υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων αλλά εδώ ασχολούμαι με τις δυνατότητες συνεργασιών στο νέο πολιτικό σκηνικό.

Άρα ποιος να συνεργαστεί με ποιόν και με ποιο πρόγραμμα και ποια κυβέρνηση να συγκροτήσουν;

Ακόμα και μεταξύ κομμάτων με παρόμοια προεκλογικά προγράμματα, η καχυποψία είναι εμφανής, και το παρελθόν των περισσοτέρων είναι εμπόδιο σε κάθε σκέψη συνεργασίας.

Όμως ίσως αν οι πολιτικοί μας έβαζαν το πατριωτικό τους καθήκον μπροστά από το προσωπικό τους συμφέρον και τις φιλοδοξίες τους τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Η Νέα Δημοκρατία, αν δεν είχε όλα αυτά τα παλιά στελέχη συμπεριλαμβανόμενου του Α Σαμαρά, αν όλοι αυτοί είχαν εξαφανιστεί από το πολιτικό πεδίο, αν είχαν πάει σπίτια τους να ζούνε με την βουλευτική τους σύνταξη ή σε κάποια δημόσια υπηρεσία να διοριστούν ως υπεράριθμοι τότε θα μπορούσε να συνεργαστεί με άλλα κόμματα χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Ίσως και να διαλύονταν το κόμμα ακόμα αλλά ο χώρος της δεξιάς, οι ψηφοφόροι θα απελευθερώνονταν από τα βαρίδια που την εμποδίζουν να συσπειρώσει και που αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε σκέψη για συνεργασίες.

Αν ο Β Βενιζέλος και τα άλλα παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αποφάσιζαν να πάνε σπίτια τους, μπορεί και το ΠΑΣΟΚ να διαλύονταν, αλλά ο κεντροαριστερός χώρος που κάποτε εξέφραζε και που τώρα μόνο καπελώνει θα μπορούσε να βρει τους νέους εκφραστές του σοσιαλισμού στην Ελλάδα και να συσπειρωθεί. Θα μπορούσε ότι έμενε από μία τέτοια διάλυση να συνεργαστεί με τον οποιονδήποτε πρότεινε μια πιο προοδευτική πολιτική από αυτή της δεξιάς και θα υπήρχε πεδίο για συνεννοήσεις και συνεργασίες.

Αν ο Κουβέλης έκανε στην πάντα τα παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αδιαφορώντας για τους ψηφοφόρους που εκείνοι περιφέρουν σαν αγέλη προβάτων και φρόντιζε να μην έχει σχέσεις με το παλιό αλλά να φτιάξει ένα πραγματικά νέο αριστερό κόμμα δεν θα είχε ανάγκη να απορρίψει προεκλογικά τις συνεργασίες.

Αν η Ντόρα και τα γιουσουφάκια της δεν έσπευδε να στρογγυλοκάτσει στο κέντρο συντηρητικού νεοφιλελεύθερου χώρου, κάποιοι νέοι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί θα είχαν ελπίδες να μπουν στην βουλή και την ευχέρεια να συνεργαστούν με άλλα κόμματα αυτού που λέμε κεντροδεξιά.

Αν η Κατσέλη με τον Καστανίδη καταλάβαιναν πως δεν εκφράζουν παρά το παλιό διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, τότε στον κεντρώο χώρο θα μπορούσε να υπάρχει ένα άλλο κόμμα που θα έπαιρνε τους απογοητευμένους κεντροαριστερούς.

Από όλα αυτά φυσικά τίποτα δεν έγινε.

Αντί αυτών είδαμε πολιτικούς να ελίσσονται μεταξύ κομμάτων, να μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο, να αλλάζουν άποψη και ιδεολογία και να προσκολλώνται σε κομματικά οφίτσια για να μπορέσουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.

Το πατριωτικό καθήκον των παλιών πολιτικών ήταν να αφήσουν την χώρα να πορευτεί χωρίς αυτούς.

Το ήξεραν πως αποτελούν βαρίδια, το ήξεραν πως η παρουσία τους και μόνο αρκεί για να κάνει κάθε συνεργασία δύσκολη και πως βλάπτει το κόμμα τους αλλά επέλεξαν να παραμείνουν κολλημένοι στις καρέκλες τους μέχρι κάποιος να τους διώξει.

Και τώρα εξακολουθούν να επηρεάζουν τις εξελίξεις, αρνούμενοι πεισματικά να δεχτούν πως πρέπει επιτέλους να το βουλώσουν και να αφήσουν άλλους να πάρουν τα ηνία και να παίξουν τον ρόλο τους.

Ακόμα και κάποιοι από εκείνους που ο λαός τους έδειξε την έξοδο από την πολιτικοί επιμμένουν να θέλουν να επηρρεάσουν τις εξελίξεις μέσα από την παρουσία τους στα τηλεοπτικά κανάλια και τις κομματικά τους αξιώματα.

Η νέα βουλή θα συγκληθεί στις 17/5, αλλά τα μέλη της ακόμα είναι σαν να μην έχουν εκλεχθεί, δεν παίζουν κάποιον σημαντικό ρόλο σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας μας.

Κουμάντο κάνει η πολιτική ηγεσία.

Ο Σαμαράς με μερικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας συζητάει με τον Βενιζέλο με μερικούς δικούς του, τον Κουβέλη και τον Τσίπρα.

Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, ο λαός έκρινε πως οι περισσότεροι βουλευτές του έπρεπε να πάνε σπίτια τους, πιθανότατα μόνιμα. Παρόλα αυτά, στις οθόνες των τηλεοράσεων είδαμε τον Μπεγλίτη, τον Σηφουνάκη και ένα σωρό άλλους πρώην πλέον βουλευτές που ως εκπρόσωποι του κόμματος μιλούσαν για τις πιθανές συνεργασίες και την προσπάθεια κυβέρνησης!

Η Νέα Δημοκρατία, έχασε σχεδόν τους μισούς της ψηφοφόρους. Παρόλα αυτά, ο υπεύθυνος για αυτή την συντριβή Αντώνης Σαμαράς με τα κομματικά του στελέχη είναι ο σημαντικότερος ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων, αφού λόγω του εκλογικού νόμου έχει την μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα με 108 βουλευτές, 17 περισσότερους από το 2009.

Καμμένος και Κουβέλης δύσκολα δεν μπορούν να συνεργαστούν με τους παραπάνω χωρίς να προδώσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους απλά και μόνο λόγω του παρελθόντος αυτών που στελεχώνουν τα κόμματά τους.

Η παρουσία και μόνο της Ντόρας, της Κατσέλη, του Καστανίδη, του Μάνου και τόσων άλλων σημαίνει πως ένας πολύ μεγάλος αριθμός ψήφων πήγαν χαμένοι και είναι εκτός παιχνιδιού.

Ένα από τα μεγαλύτερα λοιπόν προβλήματα για την δημιουργία κυβέρνησης είναι απλά και μόνο η παρουσία όλων αυτών που εκφράζουν το παλιό στην πολιτική.

Και αυτό το ήξεραν.

Αν ήταν πατριώτες όπως ισχυρίζονται θα είχαν κάνει στην άκρη ώστε να αφήσουν την χώρα να ανασάνει .

Ο μόνος που φαίνεται να το έχει καταλάβει αυτό είναι ο Β Βενιζέλος, έστω και αργά, προς τιμήν του. Προανήγγειλε ουσιαστικά την διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία ενός νέου κόμματος χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος. Δεν νομίζω πως θα μπορέσει όμως να το κάνει τόσο εύκολα, τα παλιά στελέχη δεν είναι έτοιμα να δεχτούν να κάνουν στην άκρη τόσο απλά. Θα δούμε.

Στο σύνολό του λοιπόν το πολιτικό προσωπικό της χώρας έβαλε το προσωπικό του συμφέρον πάνω από αυτό της χώρας.

Και ας κινδυνολογούν πως οι στιγμές είναι κρίσιμες και πως η ακυβερνησία είναι καταστροφή.

Επέλεξαν να παραμείνουν στην σκηνή και ας έβλεπαν πως μόνο κακό κάνει η παρουσία τους.
Οι προσωπικές τους φιλοδοξίες και ο εγωισμός τους δεν τους επιτρέπουν να το παραδεχτούν.

Και θα συνεχίσουν με πείσμα να θέλουν να παίζουν κεντρικό ρόλο στην πολιτική της χώρας.
Δεν έχουν πρόβλημα να επιλέξουν μεταξύ φιλοδοξίας και καθήκοντος, την φιλοδοξία τους την θεωρούν καθήκον τους.

Μέχρι να τους αναγκάσουμε να πάψουν, να το βουλώσουν επιτέλους και να πάνε σπίτια τους.
Ακούγεται ουτοπικό, αδύνατο να τους στείλεις όλους αυτούς σπίτια τους.

Όμως ήδη πολλοί εξ αυτών δε είναι βουλευτές, ενώ το ΠΑΣΟΚ πρώτο έχει πάρει τον δρόμο της ολικής αναδιάθρωσης.

Η ΝΔ κρατάει ακόμα μόνο και μόνο γιατί έπανεξελέγησαν αρκετοί βουλευτές λόγω του νόμου Παυλόπουλου.

Η Ντόρα, ο Μάνος, η Λούκα και πολλοί άλλοι είναι στο δρόμο για συνταξιοδότηση.

Η αρχή έγινε, γιατί να μην ολοκληρωθεί;

Διάβασε επίσης:
Ο Καμμένος συζητά συνεργασία με ΝΔ μόνο αν φύγει ο Σαμαράς
7 ημέρες
Ένοχοι!
Αυτούς ψήφισες;
Αλλάζουμε;
Πατριωτικό καθήκον...
Ούτε μία λέξη για τα «καρφιά» της Μέρκελ