Ποιος είναι ο πολιτικός της πενταετίας;

Την περίοδο 2010 – 2015 αναδείχτηκαν κάποιοι νέοι ή «νέοι» πολιτικοί ενώ πολλοί παλιοί εξαφανίστηκαν. Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο οι κωλοτούμπες των κομμάτων, το ασταθές πολιτικό σκηνικό υπήρξε μεταξύ άλλων πεδίο ανάδειξης ενός νέου τύπου πολιτικού.

Του καταφερτζή. Του επιτυχημένου που με κατάλληλες στρατηγικές κινήσεις κατάφερε να βγει στον αφρό από την αφάνεια στην οποία βρίσκονταν ή που κινδύνευε να βρεθεί.

Μέχρι και τις εκλογές του 2009 τα πράγματα πηγαίνανε σχετικά στρωτά. Θα έπρεπε κάποιος να έχει κάποια οικογενειακή σχέση με το κόμμα, ή ισχυρούς φίλους εκεί, ή να λιώσει κάμποσα ζευγάρια παπούτσια στον δρόμο ως αφισοκολλητής για να έχει την οποιαδήποτε πιθανότητα να βγει βουλευτής, πόσο μάλλον να γίνει υπουργός. Ακόμα και αν το κατάφερνε, με την παραμικρή στραβοτιμονιά η διαγραφή του περίμενε μόνο την υπογραφή του προέδρου του κόμματος.
Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι συνθήκες ευνοούν την ανάδειξη ενός λιγότερο συμβατικού τύπου πολιτικού.

Με το 2016 να έρχεται σε λίγες ημέρες έχει έρθει η ώρα για ένα αφιέρωμα σε αυτούς τους ξεχωριστούς πολιτικούς.

Η προσωπική μου επιλογή είναι ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος.

Άγνωστος ουσιαστικά μέχρι χθες, χαμηλού προφίλ πολιτικός που εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την διάλυση της ΔΗΜΑΡ και κατάφερε να είναι από τους πολύ λίγους πολιτικούς, όχι μόνο της ΔΗΜΑΡ, αλλά όλων των κομμάτων, που είχαν σίγουρη την είσοδό τους στην βουλή τον Ιανουάριο του 2015. Αφού κατάφερε, το όχι και τόσο δύσκολο τελικά, να εκλεγεί πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ (με 312 ψήφους), κανόνισε με την Φωφάρα του επίσης ψιλο-διαλυμένου ΠΑΣΟΚ να κάνουν την «δημοκρατική συμπαράταξη» με τον ίδιο να μπαίνει στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας. Η ΔΗΜΑΡ ουσιαστικά έτσι διαλύθηκε και τυπικά, κάποια σοβαρά στελέχη που είχαν μείνει, όπως η Γιαννακάκη, πήραν τα μπογαλάκια τους και την έκαναν αλλά ο ίδιος είχε εξασφαλίσει την είσοδό του στην βουλή. Οι υπόλοιποι, στελέχη, πρώην βουλευτές, υποστηρικτές και ψηφοφόροι ας πρόσεχαν. Ευφυής και ευέλικτος νέος που έδειξε από νωρίς ότι σε ένα τέτοιο φαύλο πολιτικό σύστημα έχει μέλλον.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους θα πρόκρινα και την Ντόρα Μπακογιάννη.

Η Ντόρα, αφού έχασε πανηγυρικά τις εσωκομματικές στις οποίες εμφανιζόταν ως ακλόνητο φαβορί και διαγράφτηκε τελικά από τη ΝΔ_ του Αντώνη Σαμαρά έφτιαξε για ένα φεγγάρι το δικό της κόμμα, την Δημοκρατική Συμμαχία. Μετά την συντριβή της και στις εκλογές του Μαΐου του 2012 κάνει στα γρήγορα ένα ωραίο ντιλ με τον Σαμαρά, διαλύει το κόμμα, κανονίζει για την πάρτη της και λίγους εκλεκτούς να μπούνε σε εκλόγιμες θέσεις στις λίστες (με την ίδια στην 1η θέση του επικρατείας), και εξασφαλίζει έτσι την προσωπική της πολιτική επιβίωση. Όπως και με την ΔΗΜΑΡ, στελέχη, υποστηρικτές και ψηφοφόροι… ας πρόσεχαν.

Γερή υποψηφιότητα βάζει όμως και ο Βασίλης Οικονόμου.

Ο κύριος παρών του ΠΑΣΟΚ, του Άρματος Πολιτών, της ΔΗΜΑΡ και της ΝΔ και βλέπουμε. ΠΑΣΟΚος από νεολαίος, εκλέγεται διαδοχικά βουλευτής από το 2000 μέχρι και το 2009 με το ΠΑΣΟΚ, γέννημα θρέμμα ΠΑΣΟΚ θα έλεγε κανείς. Όταν όμως ήρθαν τα ζόρια του μνημονίου ο Βασίλης δεν έμεινε άπραγος. Αφού ψήφισε παρών στο πρώτο μνημόνιο και διαγράφηκε γι αυτή την «γενναία» του στάση (ούτε όχι ούτε ναι). Μαζί με τον Δημαρά ίδρυσαν το άρμα πολιτών, έφτιαξε και μια «πολιτική κίνηση» που ονόμασε «Ελεύθεροι πολίτες», και κατέληξε για λίγο στην ΔΗΜΑΡ, με την οποία εκλέχθηκε τελικά βουλευτής το 2012 την εποχή που το ΠΑΣΟΚ φυλλορροούσε. Όταν όμως η ΔΗΜΑΡ άρχισε να φαίνεται ότι δεν τραβάει ο Βασίλης τράβηξε τον δικό του δρόμο, μένοντας βέβαια στην βουλή ως ανεξάρτητος. Στο ενδιάμεσο ξεχάστηκε στο καφενείο της βουλής κατά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου στο οποίο τελικά αφού ήταν σίγουρο ότι περνούσε και χωρίς την δική του ψήφο ψήφισε πάλι… παρών. Μετά ήρθε η προεδρική εκλογή στην οποία μέχρι την τελευταία στιγμή δήλωνε ότι θα ψηφίσει … παρών. Σύντομα μεταπείστηκε από το διάγγελμα Σαμαρά, ψήφισε υπέρ του Δήμα και βρέθηκε τελικά σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΝΔ. Η πορεία του Βασίλη θυμίζει κάτι ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου ο πρωταγωνιστής πηδάει από πετρούλα σε πετρούλα η οποία αμέσως βυθίζεται στο ποτάμι αλλά ο ίδιος προλαβαίνει την τελευταία στιγμή να φτάσει στην επόμενη. Επιβίωσε από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την εξαφάνιση του Άρματος Πολιτών και της ΔΗΜΑΡ για να προσγειωθεί σε εκλόγιμη θέση στην μνημονιακή ΝΔ ελισσόμενος αριστοτεχνικά. Σίγουρα τον περιμένει λαμπρό μέλλον στην πολιτική, σε κάποιο κόμμα. Οποιοδήποτε.

Δυνατός και ο Κώστας Μαρκόπουλος.

Αν και έχει λιγότερες μετακινήσεις από τους προηγούμενους, ο γιατρός ήταν από τους εντυπωσιακότερους. Από υπουργός κυβερνήσεων της ΝΔ, αφού μπήκε στην βουλή με τη ΝΔ και το 2012 και ενώ είχε υπερψηφίσει το 1ο μνημόνιο, το 2ο του μύριζε και δεν το ψήφισε. Το αποτέλεσμα ήταν να διαγραφεί από τον Αντώνη Σαμαρά. Κανένα πρόβλημα, ο Κώστας βρήκε αμέσως στέγη στους αντιμνημονιακούς (τότε) ΑΝΕΛ και έγινε Σαμαροκυνηγός. Το τι έχει πει κατά του Σαμαρά (και του Βενιζέλου) την περίοδο που ήταν στους ΑΝΕΛ δεν περιγράφεται. Το «αρχιερείς του ψεύδους και οι χοροδιδάσκαλοι της κωλοτούμπας» είναι ένα μόνο παράδειγμα. Όμως φαίνεται το κλίμα στους ΑΝΕΛ δεν του πήγαινε και επέστρεψε στη ΝΔ ένα χρόνο μετά, όπου επέδειξε την αξιοθαύμαστη ελαστικότητα της ράχης του αναδεικνυόμενος σε περιφερόμενο θαυμαστή και υμνητή του Αντώνη Σαμαρά. Ναι, του ίδιου που ελάχιστους μήνες πριν χαρακτήριζε «αρχιερέα του ψεύδους». Η διαδρομή ΝΔ-ΑΝΕΛ-ΝΔ που έκανε ο γιατρός δεν είναι και η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών αλλά ο τρόπος με την οποία την έκανε τον βάζουν σίγουρα στην 1η δεκάδα. Σίγουρα όχι τόσο επιτυχημένος όσο οι προηγούμενοι, αφού δεν κατάφερε τελικά να μείνει στην βουλή αλλά τέτοιοι πολιτικοί δεν πάνε χαμένοι. Θα τον ξαναδούμε σύντομα.

Για περίπου τους ίδιους λόγους με τον Μαρκόπουλο σε αυτή την λίστα πρέπει να είναι και ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Ο άνθρωπος που δεν διεκδικεί κανένα ρεκόρ αλλαγής κομμάτων αλλά έχει μεταβάλει εντυπωσιακά τις θέσεις του τα τελευταία χρόνια. Από «Σαμαροκυνηγός» και διώκτης του κάθε νεοδημοκρατικού η πασοκικού ο Άδωνις τα τελευταία χρόνια έγινε θερμότατος θαυμαστής του Σαμαρά, όλων των Καραμανλήδων, ακόμα και του Βενιζέλου. Ο άνθρωπος που έλεγε ότι ο Σαμαράς κρύβεται και δεν απαντάει στο τηλέφωνο για να μην κυβερνήσει, εκείνος που έλεγε ότι η χρεοκοπία της χώρας έχει και την υπογραφή Σαμαρά, ο ίδιος που έλεγε ότι όποιος ψηφίσει ΝΔ (και ΠΑΣΟΚ) ψηφίζει κλέφτες, έγινε ένθερμος οπαδός της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά. Την εντυπωσιακή έλλειψη οστικού ιστού στην σπονδυλική του στήλη την έδειξε καλύτερα λίγο πριν τις εκλογές του 2012, όταν σε εκπομπή του με φοβερό οίστρο παρομοίασε τον Σαμαρά με τον στρατηγό Μιλτιάδη και τους ψηφοφόρους με την φάλαγγα. Ο πολιτικός τον οποίο το ίδιο το κεντρικό ισραηλιτικό συμβούλιο χαρακτήριζε αντισημίτη τώρα, ενόψει εσωκομματικών εκλογών έχει δύο προβεβλημένους εβραίους να τον στηρίζουν και προσκυνάει σε μνημεία εβραίων θυμάτων του ναζισμού. Μέχρι και το σύμφωνο συμβίωσης δήλωσε ότι θα ψηφίσει ο πρώην(sic) ακροδεξιός βουλευτής του εθνικοπατριωτικού ΛΑΟΣ. Θυμίζω ότι ακόμα και για το 1ο μνημόνιο, ο «μνημονιακότερος πολιτικός» όπως θέλει να λέει, δεν έχανε ευκαιρία ότι ως ΛΑΟΣ το ψήφισε μόνο επί της αρχής. Η υπουργοποίησή του από μόνη της μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, ακόμα μεγαλύτερη θα έλεγα επιτυχία του είναι το ξέπλυμα του παρελθόντος του από ΜΜΕ και κόμματα (όπως τα πάντα πρόθυμα να συνεργαστούν με αυτόν και τον Βορίδη ΠΑΣΟΚ και ποτάμι). Οι εσωκομματικές φαίνεται ότι θα είναι το Βατερλό του αλλά θα δούμε. Αξίζει όμως τόσο για την ευελιξία του όσο και για την επιτυχημένη πορεία του μία αναφορά.

Μην ξεχνάμε όμως τον Παναγιώτη - 80% - Μελά.

Από τα ιδρυτικά στελέχη της ΝΔ, στο κόμμα από το '74, ο παλιός της παρέας μας, με τις καραμπόλες της κρίσης κατέληξε στους ΑΝΕΛ την κρίσιμη περίοδο της προεδρικής εκλογής. Ο γιατρός Παναγιώτης Μελάς αμφιταλαντευόταν για το αν θα ψηφίσει τον Δήμα. Ιστορικές θα μείνουν οι δηλώσεις του στις οποίες έδινε ποσοστά, 80% να ψηφίσει, 50% να ψηφίσει, το ποσοστό έπαιζε. Τελικά τον ψήφισε τον Δήμα για πρόεδρο και ταυτόχρονα προσχώρησε στη ΝΔ. Τυχαία στις επόμενες εκλογές με τη ΝΔ κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής ο υιός του Γιάννης Μελάς. Αν δεν κάνω λάθος τόση ευελιξία πήγε χαμένη γιατί ο υιός Μελάς τελικά δεν κατάφερε να μπει στην βουλή αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τόσο την προσπάθεια όσο και τις ευφάνταστες δηλώσεις με τα ποσοστά και να βάλουμε τον Παναγιώτη Μελά σε αυτή την λίστα.

Μια τέτοια λίστα θα ήταν ατελής χωρίς την Θεοδώρα Τζάκρη.

Η Θεοδώρα με το ακριβό γούστο ήταν το τυπικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που στην κυβέρνηση του ΓΑΠ έγινε και υπουργός (εσωτερικών, αποκέντρωσης και τα ρέστα), ψήφισε με πόνο καρδιάς το 1ο μνημόνιο, αλλά κάπου εκεί τερμάτισε και κατέληξε να ψηφίσει υπέρ της πρότασης μομφής της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου για να διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ και να μείνει ανεξάρτητη βουλευτής. Δεν ξαφνιάστηκε κανείς όταν η Θεοδώρα κατέληξε βουλευτής του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, για να ψηφίσει με ακόμα μεγαλύτερο πόνο το 3ο μνημόνιο, το αριστερό. Και μόνο για τον πόνο αξίζει μια τιμητική αναφορά αλλά θα πρέπει να εκτιμήσει κανείς και την επιτυχία της τακτικής της. Η Θεοδώρα παραμένει βουλευτής και σήμερα όταν άλλα, τρανταχτά ονόματα του ΠΑΣΟΚ έχουν πάει, επιτέλους, στο σπιτάκι τους. Εδώ που τα λέμε για τους ίδιους λόγους θα μπορούσαν να μπουν σε αυτή την λίστα και πολλοί ακόμα ΠΑΣΟΚοι που τελικά επέστρεψαν στην πολιτική μέσω της πλαγίας οδού του ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως βουλευτές είτε ως εξωκοινοβουλευτικά στελέχη. Ας πούμε ότι η Θεοδώρα είναι απλά ένα από τα γνωστότερα και πιο καλοντυμένα παραδείγματα. Δες την και σαν τυπικό δείγμα. Ας πούμε ότι στο πρόσωπό της εκφράζεται και ο ανώνυμος ή και επώνυμος ευέλικτος πρώην ΠΑΣΟΚος νυν ΣΥΡΙΖΑίος.

Αναφορά αξίζει και ο Αχμέτ Ιλχάν.

Από τη ΝΔ όπου "στεγάζονταν" μέχρι το 2009, βρέθηκε στην Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας τον Μάιο του 2012 και στην ΔΗΜΑΡ τον Ιούνιο, για να κατέβει στις εκλογές του 2015 με το ποτάμι. Δεν μπορεί κανείς να μην εκτιμήσει τον αριθμό κομμάτων και ιδεολογικών ρευμάτων που άλλαξε, αλλά και την ταχύτητα. Από τους λίγους που μέσα σε ένα μήνα πρόλαβε να αλλάξει από ένα καθαρά φιλελεύθερο και μάλλον δεξιό κόμμα σε ένα θεωρητικά έστω σοσιαλιστικό και ολίγον αριστερό. Επίσης η ευελιξία του ήταν επιτυχημένη αφού είναι σήμερα βουλευτής με το ποτάμι.

Ξεχωριστή θέση διεκδικεί, φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας (αν και στην λίστα αυτή δεν ήθελα να βάλω προέδρους κομμάτων αφού είναι λίγο άδικο να τους ανταγωνιστούν απλοί βουλευτές ή υπουργοί).

Όχι για τις κωλοτούμπες περί μνημονίου. Αν και υπήρξε εκείνος που συνέδεσε περισσότερο από όλους την πολιτική του με το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί σε αυτό το θέμα έχουν να δείξουν λαμπρό έργο. Ο Αλέξης ξεχωρίζει για άλλα. Για τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο άδειασε το κόμμα του από Λαφαζάνη Κωνσταντοπούλου και ΣΙΑ χωρίς να χρειαστεί να συγκρουστεί ευθέως με κανέναν από αυτούς. Ή έστω χωρίς να το κάνει θέμα ο ίδιος. Με χαμόγελο και εκλογές. Εκπληκτική τακτική ευελιξία έδειξε και με το δημοψήφισμα. Κίνηση υψηλού ρίσκου έλεγαν αναλυτές. Τι θα κάνει αν του βγει ανάποδα από ότι θέλει ανησυχούσανε. Κανένα πρόβλημα. Ο Αλέξης βάπτισε το όχι… κάτι σαν ναι και προχώρησε χαμογελαστός στο ξεκαθάρισμα του κόμματος από περίεργους. Και το ναι να έβγαινε θα το βάπτιζε κάτι σαν όχι πιθανότατα. Όπως βολεύει κάθε φορά. Και του βγήκε. Μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα κανείς δεν τον αμφισβητεί. Και με τη ΝΔ να παίζει τον χαβά της θα περάσει γιορτές ζάχαρη. Δεν άλλαξε κόμμα ο Αλέξης όπως οι άλλοι της λίστας μας, άλλαξε το κόμμα. Δεν άλλαξε απόψεις, άλλαξε το νόημα των απόψεων. Ιδιοφυές! Και τώρα βάζει το κόμμα να διαδηλώνει κατά των μέτρων που ο ίδιος υπογράφει. Μεγαλειώδες. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι την πρωτιά θα έπρεπε να πάρει ο Θεοχαρόπουλος πάντως. Αν και όσα έχει κάνει ο ΔΗΜΑΡίτης είναι σαφώς μικρότερης εμβέλειας και μας επηρεάζουν πολύ λιγότερο τα κατάφερε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στο οποίο δεν «έπαιζε» μόνος όπως ο Αλέξης. Σαν γενικό αποτέλεσμα βέβαια ο Αλέξης δεν έχει αντίπαλο.

Οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι πρώτα από όλα παρασιτικοί οργανισμοί. Το πρώτο τους μέλημα είναι να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

Λίγοι πολιτικοί κατάφεραν να αναδειχτούν στα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Πολλοί εξαφανίστηκαν, άλλοι απλά επιβίωσαν ως κεντρικά στελέχη πρώην μεγάλων κομμάτων. Κράτησαν το κεφάλι τους χαμηλά, γραπώθηκαν γερά στο σύστημα και επιβίωσαν.
Άλλοι ως νεόφερτοι, όπως για παράδειγμα οι ποταμίσιοι, βρέθηκαν στο κατάλληλο όχημα που τους οδήγησε στην επιτυχία.

Κάποιοι όμως, κατάφεραν να ελιχθούν με τον κατάλληλο τρόπο ώστε την στιγμή που τα κόμματά τους κατέρρεαν κατάφεραν να βελτιώσουν την θέση τους στην πολιτική σκακιέρα. Αδειάζοντας πρώην συνεργάτες, αδιαφορώντας για ιδεολογίες και τέτοια χαζά, απέδειξαν ότι έχουν θαυμαστή ευελιξία και προσαρμοστικότητα.
Απέδειξαν δηλαδή ότι είναι φτιαγμένοι από εκείνο το σπάνιο όσο και απεχθές υλικό που χρειάζεται για να είσαι επιτυχημένος πολιτικός στην Ελλάδα. Αυτές είναι οι προτάσεις μου.

Η λίστα σίγουρα δεν μπορεί να είναι πλήρης, έχουμε μπόλικους τέτοιους.
Είμαι ανοικτός σε προτάσεις λοιπόν και λέω στο τέλος να κάνουμε ένα διαδικτυακό δημοψήφισμα να δούμε ποιος θα αναδειχτεί ο πολιτικός της πενταετίας. Μόνο παρακαλώ να είναι στο πνεύμα της ανάρτησης αυτής και να είναι σχετικά τεκμηριωμένες γιατί δεν προλαβαίνω να ψάχνω. Επίσης να μπορούν να ανταγωνιστούν στα ίσια τις προτάσεις μου. Τέτοιους έχουμε πολλούς, οι κορυφαίοι είναι το θέμα.

Update 16/12/2015:
Το "τεφτέρι" παρατήρησε ότι εδώ θα πρέπει να μπει και ο Βασίλης Λεβέντης.
Θεωρώ ότι ένα δίκιο το έχει, αλλά μπαίνει εκτός συναγωνισμού, ως τιμητική αναφορά. Ο Βασίλης Λεβέντης παίζει σε δική του κατηγορία, μόνος. Ως ο μακροβιότερος πολιτευτής, ο πιο επίμονος που στο τέλος τα κατάφερε να μπει  στην βουλή και μάλιστα ως αρχηγός κόμματος. Όχι τόσο όμως από δικές του ενέργειες ή ελιγμούς όπως οι υπόλοιποι της ανάρτησης αυτής, αλλά επειδή ευνοήθηκε από τις συνθήκες και τα ΜΜΕ. Παρ' όλα αυτά,  αξίζει μία τιμητική αναφορά. Ως ο απόλυτος ρέκορντμαν σε αριθμό συμμετοχών στις Ελληνικές εκλογές, που ακόμα και παγκοσμίως λίγους αντιπάλους θα είχε.