Ας μάθουμε από τα σφάλματά μας

Θα γυρίσουμε στο 2004 είπε ο Βενιζέλος.
Ο Βενιζέλος πιστεύω εξέφρασε μια ευχή.
Το 2004 θα είναι καλά αν γυρίσουμε, σε μια χώρα με ανάπτυξη έστω και πλασματική, με σχετικά χαμηλή ανεργία και σε μεγάλο ποσοστό αξιοπρεπείς μισθούς.
Η πραγματικότητα θα τον διαψεύσει σύντομα όπως το λεφτά υπάρχουν και αν δεν κάνουμε κάτι θα διαψεύσει και τον Σαμαρά που θέλει να μας πείσει πως αν "διαπραγματευτεί" αυτός με την τρόικα όλα θα αλλάξουν και θα βαδίσουμε ξαφνικά τον δρόμο της ανάπτυξης.
Όπως έχω ξαναπεί οικονομολόγος δεν είμαι και τα νούμερα με έχουν κουράσει, όμως δεν χρειάζεται πια κανείς να αραδιάσει νούμερα για να αποδείξει πως η ζημιά που έχει γίνει στην Ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια δεν είναι πια αναστρέψιμη.
Ότι καν να συμβεί από εδώ και πέρα το μόνο σίγουρο είναι πως θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα χρήματα, και το κυριότερο με περισσότερη ανεργία, λιγότερη κοινωνική πρόνοια, χειρότερο σύστημα υγείας χειρότερη παιδεία.

Όποτε και αν έρθουν οι επόμενες εκλογές αυτές δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα.
Οι υποψήφιοι για άλλη μια φορά θα επιδοθούν στην στείρα αντιπαράθεση μεγάλων λόγων και την πλειοδοσία ελπίδας και "πατριωτικού καθήκοντος".
Ποιός αμφιβάλλει;
Οι ίδιοι είναι που είτε μας έλεγαν χονδροειδέστατα ψέματα για την οικονομική κατάσταση είτε μας έλεγαν λεφτά υπάρχουν.
Εκτός σημαντικού απροόπτου ακόμα και αν δεν κυβερνήσουν οι κύριοι υπεύθυνοι της κατάντιας της χώρας μετά τις επόμενες εκλογές θα είναι σε θέση έστω και με συνεργασίες έστω και με συμμαχίες να ελέγχουν τις όποιες εξελίξεις με μόνη τους ελπίδα και επιδίωξη στο μέλλον να επιστρέψουν στην εξουσία.
Τους έχουμε δει τόσα χρόνια, τους ξέρουμε πια.
Δεν πιστεύω πως όλοι αυτοί είναι γεννημένα λαμόγια (αν και δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά), αλλά φαίνεται πως οποιοσδήποτε έχει πλεχτεί με την εξουσία σε αυτό τον τόπο μεταλλάσσεται απόλυτα και άμεσα.
Οι πρώην αγωνιστές της χούντας σαν τον Παπουτσή σήμερα φιλοδωρούν τους "αντιφρονούντες" με ξύλο από τα μοαντρόσκυλά τους τα ΜΑΤ.
Πρώην αγωνιστές σαν την Δαμανάκη ξεστομίζουν πως "το ευρώ είναι η μεγαλύτερή μας κατάκτηση".
Πρώην συνδικαλιστές πρωτοστατούν χωρίς ντροπή στην εξάρθρωση των εργατικών δικαιωμάτων και την εξαθλίωση των εργαζομένων.
Παραδείγματα πολλά, μου φαίνεται όσα οι πολιτικοί αυτής της χώρας, ελάχιστοι, ίσως, έχουν διατηρήσει την ακεραιότητά τους.
Η εθνική μειοδοσία έγινε εθνικό σπορ των πρωταγωνιστών του πολιτικού μας συστήματος και εκείνοι αντί να σιωπούν αντεπιτίθενται με ατάκες του στυλ μαζί τα φάγαμε και άλλα τέτοια όμορφα.
Όμως δεν τα φάγαμε μαζί.
Και αν κάποιοι έφαγαν τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι της διαπλοκής πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών σε αυτό τον τόπο η ευθύνη βαρύνει τους πολιτικούς πρώτα.
Ακόμα και αν σήμερα με κάποιο μαγικό ραβδί σβήναμε όλο το παρελθόν μας και ξαφνικά νέοι άνθρωποι άφθαρτοι αναλάμβαναν να κυβερνήσουν κάποιος πρώτος θα διόριζε την γυναίκα του ή το μπατζανάκη του απλά γιατί μπορεί.
Και σύντομα θα ακολουθούσε και όλο το χωριό του, όλη του η εκλογική περιφέρεια και πάει λέγοντας και φτου κι απ την αρχή.
Φυσικά θα είχε προηγηθεί κάποιος τραπεζίτης που θα βοηθούσε το υπερχρεωμένο κόμμα του να μην καταρρεύσει ή κάποιος μεγαλοεπιχειρηματίας που θα βοηθούσε την προεκλογική του εκστρατεία.
Με το αζημίωτο φυσικά, και φτου κι απ την αρχή.
Τα υπερχρεωμένα κόμματα με τους υποχρεωμένους πολιτικούς τους σύντομα θα μας ζητήσουν ξανά την ψήφο μας.
Μερικά ονόματα με βεβαιότητα θα εξαφανιστούν, θα αντικατασταθούν από "νέους" υποψήφιους.
Νέους στη βουλή, γιατί για να πάρουν το χρίσμα από το κόμμα σημαίνει πως δεν τους βρήκαν ξαφνικά στον δρόμο και τους συμπάθησαν, αλλά έχουν περάσει εξετάσεις.
Είναι λίγο έως πολύ κλώνοι εκείνων που καλούνται να αντικαταστήσουν.
Το σύστημα αυτοαναπαράγεται, και... φτου κι απ την αρχή.
Το μόνο που μένει όμως είναι αυτό το φτου κι απ την αρχή να μην το αφήσουμε να συνεχιστεί.
Θα ζήσουμε χειρότερα από το παρελθόν, ας έχουμε τουλάχιστον ένα καλύτερο μέλλον.
Και αυτός ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται να κλείσει με νουθεσίες και ευχολόγια.
Δεν μπορούμε να στηριχτούμε ούτε στις διαβεβαιώσεις των μελλοντικών υποψηφίων ούτε στις εκκλήσεις προς τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και τραπεζίτες για διαφάνεια και τιμιότητα.
Η μόνη ασφαλιστική δικλείδα που μπορεί να υπάρξει πια απέναντι σε ένα διεφθαρμένο ως το κόκκαλο πολιτικό προσωπικό είναι ο φόβος.
Όχι ο φόβος μην πάνε σπίτι τους να ζούνε στα στην πολυτέλεια σαν τον Άκη ή τον Μαντέλη, ο φόβος μιας αμείλικτης δικαιοσύνης.
Ο φόβος πως θα καταλήξουνε σε ένα κελί του κορυδαλλού.
Ναι, σαν τους ηγέτες που κυρίως ευθύνονται για την κατάντια μας, αλλά όχι μόνο αυτούς.
Ας δούμε επιτέλους πραγματικά τον ρόλο των υπουργών οικονομικών, των κεντρικών τραπεζιτών και ας καθίσουν και μερικοί από αυτούς στο σκαμνί να απολογηθούνε.
Ας δούμε ποιοί μεγαλοεπιχειρηματίες επωφελήθηκαν από τις λαμογιές αυτών και ας κληθούν και αυτοί να λογοδοτήσουν.
Δεν ξέρω πόσο βαθειά θα πρέπει να προχωρήσει ένας τέτοιος καταμερισμός ευθυνών, άλλωστε μέχρι και οι γραμματείς δήμων και κοινοτήτων έχουν βάλει το δάχτυλο στην χύτρα και έχουν έστω και λίγο γευτεί τα καλά της διαπλοκής, αυτό μπορεί να είναι θέμα διαπραγμάτευσης, διερεύνησης.
Σίγουρα όμως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, και το ψάρι που λέγεται Ελλάδα ζέχνει.
Θέλει κόψιμο το κεφάλι, χρειάζεται παραδειγματισμός και εδραίωση της πεποίθησης πως η ατιμωρησία τελείωσε.
Η επόμενη κυβέρνηση (τουλάχιστον) θα είναι υπό της εντολές κάποιας τρόικας όπως και η σημερινή.
Τα λεφτά τελείωσαν και μαζί και κάθε πίστη στις υποσχέσεις για μελλοντική ευημερία.
Μόνη μου ελπίδα πια για ένα καλύτερο μέλλον δεν βασίζεται σε αυτά που θα μου τάξουν ότι θα κάνουν οι επόμενοι "κυβερνήτες" μας αλλά σε αυτά που θα φοβούνται να κάνουν.
Δεν ξέρω πως θα με πείσει κάποιος από τους σημερινούς ή αυριανούς πολιτικούς ηγέτες αλλά ο μόνος που θα ψηφίσω και θα στηρίξω με θέρμη είναι αυτός που θα με πείσει πως θα κάνει ακριβώς αυτό.

Να δεσμευτεί κάποιος πως θα ψάξει να βρει τις ευθύνες των ηγετών των τελευταίων τουλάχιστον 10 ετών.
Να στηθούν δικαστήρια, άμεσα, χωρίς καμιά δικαιολογία και χωρίς χρονοτριβές, δικαστήρια όχι έκτακτα αλλά τακτικά.
Να είναι εκεί και να ελέγχουν τις τόσες καταγγελίες πολιτών και δημοσιογράφων ώστε κανένας πούστης να μην κοιμάται ήσυχος όταν έχει βάλει χέρι στη δημόσια περιουσία άμεσα ή έμμεσα.
Οι Ισλανδοί σέρνουν τον πρώην πρωθυπουργό στο δικαστήριο, οι δικοί μας γιατί όχι;
Μόνο τότε, μόνο όταν οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τις ζωές μας νοιώσουν ευάλωτοι, μόνο όταν δουν τους κολλητούς τους με χειροπέδες ή πίσω από τα σίδερα θα μπορούμε να ελπίζουμε από αυτούς κάτι καλύτερο.
Το κύριο σφάλμα μας τόσα χρόνια, ακόμα και σήμερα ήταν η ατιμωρησία των πολιτικών και των συνδαιτυμόνων τους.
Ας μάθουμε λοιπόν από τα σφάλματά μας.
Και ας τα διορθώσουμε.
Γι αυτό ακόμα δεν είναι αργά.

Διάβασε (ή άκου) επίσης:
Ένα όνειρο
Βασ. Κόκκινος> Αρκούν 30 βουλευτές για να καθήσει στο σκαμνί ο Παπανδρέου!
Η συνείδηση ποτέ δεν έχει άδικο
Δικαιοσύνη