Τότε παρά τις επιτυχίες του δεύτερου στην εξωτερική πολιτική και το Ιράκ ο Κλίντον νίκησε γιατί κατάφερε να προβάλλει την οικονομία σαν κυρίαρχο θέμα.
Η οικονομία πάντα ήταν και πάντα θα είναι κυρίαρχο θέμα στη διαμόρφωση της πολιτικής.
Όμως τα τελευταία χρόνια ακόμα και όταν η παγκόσμια οικονομία είχε ανοδική πορεία, ακόμα και όταν όλοι οι δείκτες ήταν ανοδικοί, οι αδικίες, οι ανισότητες κάθε άλλο παρά αμβλύνθηκαν.
Στα περισσότερα κράτη του κόσμου οι πλούσιοι απλά γίνανε μεγιστάνες και οι φτωχοί στην καλύτερη περίπτωση παρέμειναν σε μια στάσιμη κατάσταση.
Τώρα δε που η παγκόσμια οικονομία φαίνεται να έχει μπει για τα καλά σε μια περίοδο στασιμότητας ή και ύφεσης που θα κρατήσει πολλά χρόνια η "οικονομία" δεν φαίνεται να δίνει πολιτικές λύσεις.
Οι ανισότητες οξύνονται, η μέση τάξη συμπιέζεται αλλά οι πολιτικοί φαίνεται πως δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τις επιπτώσεις που αυτό έχει στην κοινωνία.
Η οικονομία έγινε εργαλείο των λίγων και βραχνάς για τους πολλούς, ένα εργαλείο που πνίγει τη δημοκρατία μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Όμως όσο ακόμα έδινε την "ευκαιρία" για ανάπτυξη, άνοδο του βιοτικού επιπέδου αυτό δεν ήταν τόσο εμφανές.
Η οικονομία μας όπως και όλου του δυτικού κόσμου βασίστηκε στην ανάπτυξη με κάθε κόστος, ειδικά τα τελευταία χρόνια σε μια πλαστή ανάπτυξη, σε μια φούσκα που τώρα έσκασε.
Τώρα πια φαίνεται πως δεν έχουμε όχι μόνο στη Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο τη δυνατότητα για άλλη ανάπτυξη και μπαίνουμε σε μια περίοδο συρρίκνωσης που κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει πόσο θα κρατήσει.
Τα λεφτά τελείωσαν και η οικονομία δεν δίνει πλέον τις λύσεις, αλλά φαίνεται να αποτελεί το πρόβλημα.
Οι πολιτικοί ηγέτες της γενιάς μας σπάνε το κεφάλι τους ψάχνοντας να βρούνε τρόπους να ξαναβάλουν την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης και τα μούτρα τους πέφτοντας από αποτυχία σε αποτυχία.
Ίσως είναι που όπως ισχυρίζονται κάποιοι στερεύει το πετρέλαιο, ίσως πως ο καπιταλισμός απέτυχε, η κλιματική αλλαγή, ο ανάδρομος Ερμής, δεν ξέρω.
Το γεγονός είναι πως "παρά γιοκ" και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα όλοι μας.
Η πίτα μίκρυνε, αλλά ο κόσμος που περιμένει να φάει κάθε άλλο.
Φέτος ο παγκόσμιος πληθυσμός ξεπέρασε τα 7 δις.
Ταυτόχρονα η κλιματική αλλαγή αλλά και τα παιχνίδια των ισχυρών οικονομιών οδηγούν τους λαούς της Αφρικής και όχι μόνο στον θάνατο από πείνα.
Η Αμερική με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο κινδυνεύει από το δημόσιο χρέος της ενώ οι πολίτες της πιέζονται όλο και πιο πολύ από τον φόβο της ανεργίας.
Στην Ισπανία, μια χώρα θεωρητικά οικονομικά αλλά και πολιτικά, και στρατιωτικά ισχυρή, οι διαδηλώσεις κατά της ακρίβειας και της ανεργίας είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, όπως και σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό Νότο.
Η μέση ανατολή φλέγεται για περισσότερη δημοκρατία, αλλά η αφορμή και γενεσιουργός αιτία των ταραχών είναι όπως και αλλού η πείνα και η εξαθλίωση.
Με λίγα λόγια όλος ο κόσμος σχεδόν αντιμετωπίζει λιγότερο ή περισσότερο ταραχές που προκαλούνται από την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαών.
Άλλος απλά χρειάζεται να σφίξει το ζωνάρι και να μειώσει τα έξοδά του και άλλος φτάνει να πεθάνει από πείνα και δίψα, αλλά τελικά κοινός παρονομαστής είναι η μείωση, η επιδείνωση, η ύφεση.
Πιο παλιά αρκούσε μια "ένεση ρευστότητας", "αναπτυξιακά κίνητρα", ακόμα και διεθνής οικονομική βοήθεια ίσως αλλά τελικά η οικονομία έμπαινε ξανά σε "τροχιά ανάπτυξης", η ανεργία μειώνονταν, ο φτωχός έτρωγε μια φραντζόλα ψωμί και οι αντιδράσεις αμβλύνονταν
Τα εργαλεία αυτά φαίνονται πλέον σκουριασμένα, αδύνατα να φέρουν τη λύση.
Τελικά τα χρήματα στέρεψαν και όσα και αν τυπώσει η FED, όσο και αν στηρίξει το EFSF λύση δεν φαίνεται στο μέλλον.
Σίγουρα περικοπές μπορούν να γίνουν στις σπατάλες του δημοσίου, αλλά είναι σπατάλη τα υψηλής ποιότητας προσθετικά μέλη ενός ανάπηρου;
Είναι σπατάλη τα ερευνητικά προγράμματα για την ιστορία του πολιτισμού;
Είναι σπατάλη η ύπαρξη κέντρου αποκατάστασης χρονίως πασχόντων, η έρευνα για τη θεραπεία σπάνιων ασθενειών;
Ακόμα και με άγριες περικοπές, η συνταγή δεν φαίνεται να δένει, το σχέδιο δεν βγαίνει.
Μετά την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία φαίνεται να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις πιέσεις αυτής της οικονομίας.
Αυτό φαίνεται και από την πορεία των χρηματιστηρίων διεθνώς, και από την τιμή πετρελαίου και χρυσού.
Χρήμα τέλος, από εδώ και για πολύ καιρό, άγνωστο πόσο δεν θα υπάρχει αυτή η ανάπτυξη που μάθαμε μέχρι σήμερα.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα μας λένε, όμως πόσο λιγότερα;
Πόσο μπορείς να κόψεις από τον εργαζόμενο των 700 ευρώ πριν σου κάψει το μέγαρο;
Πόσο μπορείς να μειώσεις τις συντάξεις, τα φάρμακα, πόσο μπορείς να συμπίεσης τη δημόσια υγεία και τη δημόσια παιδεία χωρίς σοβαρές παρενέργειες;
Το σύστημα καταρρέει και χρειάζεται νέες λύσεις, χρειάζεται κάποιοι να σκεφτούν "έξω από το κουτί" μπας και βρεθεί μια λύση.
Η όποια λύση δεν θα περιλαμβάνει περισσότερα χρήματα, περισσότερη ανάπτυξη, τελικά περισσότερη οικονομία γιατί αυτά απλά δεν υπάρχουν!
Αντί όμως οι πολιτικοί του κόσμου να αλλάξουν οπτική και να καταλάβουν πως το πράγμα δεν βγαίνει συνεχίζουν να σπρώχνουν το γέρικο αυτό άλογο στην ανηφόρα καταλήγοντας στο βάρος του κάρου να προσθέτουν το βάρος του ψοφιμιού που λέγεται παγκόσμια οικονομία.
Αντί να προσπαθήσουν να προστατεύσουν τους πολίτες από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας ύφεσης τον βάζουν να την πληρώσει με κάθε τίμημα.
Για να στηρίξει τις πτωχυμένες τράπεζες, τις παραπαίουσες βιομηχανίες και τις άχρηστες γραφειοκρατίες.
Η συνεισφορά των πλουσίων σε αυτή την κρίση είναι φανερά ελάχιστη, αντίθετα αυτοί σπεύδουν να βρουν καταφύγιο για τις περιουσίες τους στον χρυσό, με αποτέλεσμα την υψηλότερη τιμή αυτού στην ιστορία αν δεν κάνω λάθος.
Αντί δηλαδή να βάλουν πλάτη σε αυτές τις προσπάθειες ουσιαστικά τις δυναμιτίζουν, αλλά αυτό είναι και νόμιμο και προβλέψιμο.
Επομένως η λύση δεν θα έρθει από την οικονομία, αυτές οι εποχές πέρασαν.
It's not the economy stupid, it's the democracy!
Η λύση μπορεί να είναι μόνο μια πιο δίκαιη μοιρασιά του υπάρχοντος πλούτου και όχι στην αύξησή του που δεν πρόκειται να έρθει.
Αν οι πολίτες πιεστούν περισσότερο θα αντιδράσουν βίαια με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια για συμπίεση της μέσης τάξης, πόσο μάλλον των χαμηλότερων στρωμάτων.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει ήδη γίνει παγκόσμια πολιτική κρίση, κρίση θεσμών και σε πολλά μέρη του κόσμου έχει μετατραπεί σε κοινωνική κρίση, ακόμα και σε ανθρωπιστική κρίση.
Ήρθε η ώρα αυτό που λέγεται παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης, αλλά και σε τοπικό επίπεδο οι κυβερνήσεις να καταλάβουν πως πλέον βαδίζουν σε τεντωμένο σχοινί.
Αν όχι από καλές προθέσεις, τουλάχιστον από κάποιο αίσθημα αυτοσυντήρησης θα πρέπει να σταματήσουν να δοκιμάζουν τις αντοχές του οικοδομήματος στο οποίο στέκονται.
Και θα πρέπει επιτέλους να βρουν τους τρόπους να μοιραστεί πιο δίκαια η πίτα.
Αντί αυτού βλέπω παντού αλλά και εδώ να ψάχνουν νέους τρόπους καταστολής.
Νέα οχήματα, στρατιωτικές ασκήσεις, παραγγελίες δακρυγόνων, προετοιμάζονται για την σύγκρουση που βλέπουν να έρχεται.
Προετοιμάζονται για την αντιπαράθεση με τον λαό αντί να προσπαθούν να την αποτρέψουν.
Όμως αν αυτή συμβεί, αν αφήσουν την οργή να ξεχειλίσει θα πληρώσουν πολύ υψηλό τίμημα όλοι.
Και το αποτέλεσμα θα είναι εντελώς απρόβλεπτο.
Στην Ελλάδα ο Αύγουστος ήταν πάντα μήνας με ελάχιστες εξελίξεις, με τον κόσμο στις παραλίες να χαλαρώνει και την κυβέρνηση σε απραξία.
Όμως ο Σεπτέμβριος δεν αργεί, και θα ακολουθήσει φοβάμαι ένα θερμό Φθινόπωρο.
Πρέπει λοιπόν επειγόντως να βρεθεί τρόπος να λειτουργήσει η μοναδική ισχυρή ασπίδα της κοινωνίας σε κρίσιμες στιγμές, και αυτή είναι η δημοκρατία.
Περισσότερη δημοκρατία, ισχυρότεροι θεσμοί, δικαιότερος καταμερισμός βαρών.
Πρέπει επιτέλους οι πολιτικοί να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στους πολίτες, και όχι σε μερικούς, όχι στις τράπεζες, όχι στις απρόσωπες αγορές.
Η οικονομία στέρεψε από λύσεις έτσι όπως είναι δομημένη και χρειάζεται ο εκδημοκρατισμός της.
Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί κάποια κοινωνική ειρήνη στο άμεσο μέλλον, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον "πολιτισμένο" κόσμο.
Αντί για έλεγχο, χειραγώγηση και καταστολή του λαού χρειάζεται έλεγχος, χειραγώγηση και καταστολή της ασυδοσίας των αγορών.
Και πρέπει να στηριχτούν οι λιγότερο προνομιούχοι παντού.
Γι αυτό σου λέω:
It's the democracy stupid!
Διάβασε και αυτά:
Ο πλούτος επιτίθεται…
Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια...
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΤΥΦΛΩΝΕΙ Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ;
Συναίνεση Εκλογές Κάθαρση
Οι παπαγάλοι των Hayek και Keynes ή λάθος διάγνωση σε λάθος κρίση
Συμφωνώ απολύτως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά για περισσότερη Δημοκρατία, χρειαζόμαστε άλλο πολιτικό προσωπικό ή ακόμα καλύτερα, καθόλου πολιτικό προσωπικό: Άμεση Δημοκρατία δηλαδή.
Όλα τα συστήματα διακυβέρνησης όπως και η άμεση δημοκρατία απαιτούν πολλούς συμβιβασμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εννοείς άμεση δημοκρατία σαν της πλατείας συντάγματος δεν συμφωνώ καθώς δεν τη θεωρώ λειτουργική.
Αν όμως εννοείς μια δημοκρατία σαν της Ελβετίας όπου ο πολίτης μπορεί πολύ εύκολα να ανατρέψει έναν άδικο νόμο, ή σαν την Ισλανδία όπου μέσω διαδικτύου έχει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση του συντάγματος τότε σίγουρα ναι!
Το σίγουρο είναι πως προς αυτή την κατεύθυνση δεν πρόκειται να κινηθούμε με αυτό το "κοινοβουλευτικό" σύστημα ούτε με αυτό το πολιτικό προσωπικό.