Η δύναμη της δημοκρατίας...

Γελοιογραφία του Ιωάννου

Την ιδέα για αυτή την ανάρτηση την είχα καιρό τώρα, με πρόλαβαν οι εξελίξεις πριν την ολοκληρώσω.

Η δημοκρατία είναι ένα πολύ πιο σταθερό καθεστώς από την δικτατορία, ή τον δεσποτισμό.
Οι δικτατορίες ειδικά της μέσης ανατολής δεν είχαν καμία ελπίδα σωτηρίας από τη στιγμή που σύσσωμος ο λαός εξεγέρθηκε εναντίων τους.
Αυτό συνέβη εν μέρη γιατί η δικτατορία στηρίζεται εν πολλοίς στην τρομοκρατία, στην απειλή σωματικής βίας ενάντια σε κάθε αντιφρονούντα, ενάντια σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης του καθεστώτος.
Όσο ο φόβος κρατάει τον κόσμο ήσυχο στα σπίτια του η δικτατορία αντέχει, με την αστυνομία να αναλαμβάνει το ρόλο του τρομοκράτη.
Όταν όμως ο λαός έφτασε να εξεγερθεί, όταν μεγάλες μάζες πολιτών ξεπέρασαν τον φόβο τους τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τα καθεστώτα της Αιγύπτου και της Τυνησίας.
Τα απολυταρχικά αυτά καθεστώτα δεν μπορούσαν να ανεχθούν τον αντίλογο, δεν μπορούσαν να δείξουν ανοχή στην αντιπολίτευση και ο μόνος τρόπος αντίδρασης που ήξεραν ήταν η καταστολή.
Μοναδικό τους εργαλείο η αστυνομία με το στρατό.
Όμως αυτά τα μέτρα απέτυχαν, γιατί όταν η κυβέρνηση κλιμακώνει την αντίθεσή της με τους πολίτες, μοιραία η κυβέρνηση θα χάσει.

Η αντίδραση των πολιτών κλιμακώνεται και αυτή, η βία απέναντί τους διαμορφώνει όλο και πιο ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε αυτούς και τους κυβερνώντες.
Και τότε η μάζα των δυσαρεστημένων, μεγαλώνει καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες εξαγριώνονται, αν όχι από την έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας, από τον αποτροπιασμό που τους προκαλεί η κρατική βία.

Η δημοκρατία θεωρητικά δεν έχει αυτούς τους περιορισμούς, δεν πάσχει από αυτό το μειονέκτημα.
Η δημοκρατία μπορεί να δείξει ανοχή.
Απέναντι στους δυσαρεστημένους απαντά με διάλογο, με επικοινωνιακό αντίλογο μέσω των ΜΜΕ, με ανοχή, και τέλος με συγκατάβαση και λήψη μέτρων που μειώνουν τη δυσαρέσκεια όταν χρειάζεται.
Μοιραία, οι δυσαρεστημένοι θα κουραστούν, ή θα αναγκαστούν να κλιμακώσουν εκείνοι τη δράση τους.

Και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση βγαίνει κερδισμένη.
Αν κουραστούν και αραιώσουν οι αριθμοί τους, μια δημοκρατική κυβέρνηση μπορεί να τους αγνοήσει.
Αν κλιμακώσουν με δική τους πρωτοβουλία, απομονώνονται από την υπόλοιπη κοινωνία και νομιμοποιούν την εξουσία να χρησιμοποιήσει ήπια καταστολή.

Ακόμα και αν η δυσαρέσκεια γιγαντωθεί και οι οικονομικές συνθήκες δεν επιτρέπουν ελιγμούς κατευνασμού από την κυβέρνηση, η δημοκρατία δίνει πάλι τη λύση.
Αν ο λαός δεν πείθεται τότε οι εκλογές αποκαταστούν την ισορροπία, οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν εκείνοι για το μέλλον τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους
Έτσι αμβλύνονται οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας και επανέρχεται η κοινωνική ειρήνη.

Η δημοκρατία όπως λένε οι βουλευτές μας δεν έχει αδιέξοδα.
Η Ελληνική δημοκρατία όμως έχει πλέον μπει σε αδιέξοδο.

Η επικοινωνιακή πολιτική κατευνασμού της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων κομμάτων απέτυχε.
Ακόμα και φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ έχουν αρχίσει πλέον να ασκούν δριμύτατη κριτική στην κυβέρνηση.
Τα δε κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν καταφέρει να πείσουν, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία που θα μπορούσε θεωρητικά να είναι η βιώσιμη εναλλακτική αλλά φαίνεται εγκλωβισμένη στο παρελθόν της.
Αποτέλεσμα αλλά και απόδειξη αυτού είναι πως οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έχει δει η μεταπολίτευση έγιναν με κεντρικό σύνθημα την καταδίκη των κομμάτων γενικά. Όλων των κομμάτων, αλλά και όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που λειτουργούν σαν θυγατρικές αυτών.

Εκεί που η δικτατορία έχει σαν σύμμαχό της την αστυνομία και την κρατική βία, η δημοκρατία έχει ως σύμμαχο τα ΜΜΕ και την πειθώ.
Όμως άλλο ένα κεντρικό σύνθημα των αγανακτισμένων στρέφεται εναντίων των ΜΜΕ, τα οποία υπήρξαν εν πολλοίς φερέφωνα του δικομματικού πολιτικού συστήματος.
Πλέον κανείς δεν πιστεύει ούτε τους πολιτικούς, ούτε τους δημοσιογράφους.
Πως θα μπορούσε λοιπόν να πεισθεί να περιφρουρήσει αυτή τη δημοκρατία;

Μέχρι πριν από λίγο καιρό υπήρχε ίσως μια τελευταία εναλλακτική.
Ο πρωθυπουργός είχε πει "ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε"
Αν ο πολίτης έβλεπε έγκαιρα μια προσπάθεια αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος ίσως να έδινε τον χρόνο σε αυτό να εξελιχθεί, να προχωρήσει μπροστά κερδίζοντας ξανά την εμπιστοσύνη των εντολοδόχων του.
Όμως ,όπως έγραφα πριν λίγες ημέρες, ένα τέτοιο εγχείρημα θα απαιτούσε τον αυτοτραυματισμό του πολιτικού μας συστήματος προκειμένου να είναι πιστευτό.
Δεν αρκεί φυσικά η παραπομπή ενός τελειωμένου και από χρόνια ανενεργού πρώην στελέχους.
Θα έπρεπε να φανούν σοβαρές προσπάθειες θεσμοθέτησης μιας πιο διαφανούς λειτουργίας των ίδιων των κομμάτων, και μια προσπάθεια κατάργησης της ατιμωρησίας των στελεχών τους.
Τίποτε από αυτά δεν έγινε.
Δεν ξεκίνησε καν η συζήτηση, οι πολιτικοί όλων των κομμάτων προτίμησαν να αγνοήσουν το θέμα παντελώς.
Τα λόγια τους λοιπόν έχουν αποδειχτεί κενά περιεχομένου εδώ και χρόνια.
Τα ΜΜΕ έχουν χάσει το κύρος τους λειτουργώντας ως φερέφωνα και ελάχιστα πλέον επηρεάζουν τον λαό.

Πράξεις ουσιαστικές αυτοκριτικής, αυτοκάθαρσης ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν φαίνεται ούτε ως σκέψη στα μυαλά των πολιτικών μας.
Αντί αυτού η κυβέρνηση κατέφυγε σε ένα ζογκλερικό δήθεν ανανέωσης, δήθεν προσπάθειας συναίνεσης, ένα μίζερο πολιτικό ελιγμό που δεν έπεισε κανένα.
Και με δικαιολογία το (πραγματικό ή πλασματικό δεν έχει σημασία) δίλημμα μνημόνιο ή χρεοκοπία η δημοκρατία της Ελλάδας καίει και το τελευταίο χαρτί της κοινωνική συναίνεσης, τις εκλογές.

Μέχρι σήμερα έμενε ακόμα μία επιλογή.
Η επίκληση της σιωπηρής πλειοψηφίας που υποτίθεται πως στηρίζει τις επιλογές της κυβέρνησης.
Ακόμα και αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ελάχιστα ποσοστά αποδοχής της πολιτικής της κυβέρνησης, αυτή θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί πως αν και οι πολίτες δεν συμφωνούν με την παρούσα κατάσταση κυρίως λόγω της οικονομίας, οι περισσότεροι δεν επιθυμούν εκλογές, νέες περιπέτειες, πόσο μάλλον αλλαγή πολιτεύματος όπως πολλοί από τους αγανακτισμένους προτείνουν.

Θα μπορούσε να μπει στην ουσιαστική συζήτηση των αιτημάτων της πλατείας συντάγματος και να κερδίσει ίσως κάποιο χρόνο.
Να επικαλεστεί την υπέρτατη αρετή της δημοκρατίας που είναι η ανοχή.
Η ανοχή απέναντι στη διαφορετική άποψη, ακόμα και όταν αυτή εκφράζεται με έντονο τρόπο, ο διάλογος.
Από σήμερα όμως φαίνεται πως αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει ούτε καν αυτό.
Αφού απέτυχε η πειθώ και αφού έκαψε το χαρτί της ανανέωσης μέσω εκλογών, αντί να επικαλεστεί την ανοχή και το διάλογο που οφείλει να υπάρχει σε μια κοινωνία, επιστρατεύει τα όπλα της δικτατορίας.

Η κυβέρνηση αδιαφορεί για την όξυνση των αντιδράσεων και ρίχνει στη μάχη για την επιβίωσή της την κρατική αστυνομική βία.
μπάχαλους που έκαναν επεισόδια στα όρια της πλατείας.
Η επίθεση υπήρξε και στοχευμένη και μαζική.
Ήταν καθαρά μια επίθεση εκφοβισμού, βίαιη και παρατεταμένη με κύριο στόχο την διάλυση των αγανακτισμένων πλατεία συντάγματος, αλλά και τον εκφοβισμό όσων θα ήθελαν να συμμετάσχουν.
Ακόμα και στην τρομοκρατία κατά πολιτών που ουδεμία σχέση με τις συγκεντρώσεις είχαν κατέφυγαν.

Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας απορρίπτει όλες τις λύσεις του πολιτικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει και με κύριο υπεύθυνο τον Γ. Παπανδρέου και καταφεύγει στον φόβο.
Το πρώτο και τελευταίο καταφύγιο του κάθε δικτάτορα.
Οι διαχωριστικές γραμμές λοιπόν μεταξύ κοινωνίας και κυβέρνησης οξύνονται.
Μέχρι χτες διαφωνούσα σε πολλά με τους συγκεντρωμένους στην πλατεία συντάγματος.
Από σήμερα με τη βοήθεια της κυβέρνησης είναι πολύ πιο εύκολο να πάρω θέση.
Από χτες και  ειδικά μετά τα σημερινά ξέρω με ποιόν είμαι.
Είμαι με εκείνον που η κυβέρνηση καταχράται την εξουσία της προκειμένου να τον φιμώσει.
Πως θα μπορούσα να κάνω αλλιώς;
Οι διαχωριστικές γραμμές γίνονται όλο και πιο διακριτές και δεν μπορώ να είμαι από τη λάθος μεριά.

Η κυβέρνηση του Γ Παπανδρέου έχασε πλέον κάθε δημοκρατική νομιμοποίηση και οδηγεί το άρμα της δημοκρατίας, -με πρόθυμους ή όχι, πάντως σιωπηρούς- επιβάτες όλους σχεδόν τους πολιτικούς της χώρας στο γκρεμό.

Έχουμε πλέον περάσει σε νέο επίπεδο αντιπαράθεσης που σηματοδοτεί και ένα νέο πολίτευμα και αν σε κάποιους ακούγεται βαρύ το δικτατορία, το δεσποτισμός σίγουρα ταιριάζει.
Μόνη λύση της δημοκρατίας, το τελευταίο καταφύγιό της, η δύναμή της είναι η λαϊκή ετυμηγορία.
Και αν η κυβέρνηση συνεχίσει να αρνείται τις εκλογές, η δημοκρατία μπορεί να βρει άλλους, επώδυνους τρόπους να επανέλθει.
Αν πάλι δεν συμβεί αυτό μπορούμε να θεωρήσουμε τη δημοκρατία τελειωμένη στη χώρα.
Η κυβέρνηση του Γ Παπανδρέου αν συνεχίσει το δρόμο που έχει επιλέξει δεν θα αντέξει για πολύ.
Το ερώτημα είναι τι πολίτευμα θα τη διαδεχτεί αν αποτύχει η λαϊκή εξέγερση;

Διάβασε και αυτά:
Δημοσκοπήσεις προκλητικές αμετανοησίας