Μετά το κώμα

Πολύ ωραίο το νέο προεκλογικό σποτ του ποταμιού.

Πραγματικά, καλογυρισμένο, σαν ταινία μικρού μήκους, με καλούς ηθοποιούς και έξυπνο σενάριο, περιγράφει αλήθειες με μια δόση έξυπνου χιούμορ.

Από την άλλη μοιάζει με τα ρεπορτάζ του Θεοδωράκη. Στο τέλος σου αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση χωρίς όμως να σου έχει δώσει κάτι άλλο. Δεν έχεις καμία νέα πληροφορία. Σου δίνει αυτό που ήδη ήξερες σε ένα όμορφο πακέτο. Τίποτε περισσότερο. Καμία πληροφορία για παράδειγμα τι θα έκανε το ποτάμι για όλα αυτά που περιγράφονται.

Αυτό όμως είναι και το μικρότερο πρόβλημα.

Το μεγάλο πρόβλημα με το σποτ αυτό είναι ότι πρόκειται για θρασύτατη διαστρέβλωση της ποταμίσιας πραγματικότητας. Που απευθύνεται σε όποιον ήταν σε κώμα τα τελευταία 5-6 χρόνια.

Το ποτάμι από την ίδρυσή του έχει ακραία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Έχει στηρίξει κάθε «μεταρρύθμιση» που έχει έρθει ή έχει προταθεί, και μερικές ακόμα που έβγαλε ο καταπληκτικός εγκέφαλος του Σταύρου Θεοδωράκη και μερικών στελεχών του.

Επομένως η ποταμίσια πραγματικότητα σε ένα αληθινό σποτ θα ήταν λίγο διαφορετική.

Επειδή όμως δεν είμασταν και οι υπόλοιποι σε κώμα ας πούμε ότι ο επιχειρηματίας δεν έπεσε σε κώμα το 2009 αλλά όταν ιδρύθηκε το ποτάμι για παράδειγμα, το 2014.

Ο χρεοκοπημένος επιχειρηματίας πιθανότατα δεν θα έβρισκε καν κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας και άρα θα είχε πεθάνει πολύ πριν τα 5 χρόνια που υποτίθεται ότι θα έμενε σε κώμα. Άλλωστε η ΜΕΘ είναι το ακριβότερο τμήμα που μπορεί να υπάρχει σε νοσοκομείο. Δεν μπορούμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Έχουμε περισσότερα κρεβάτια ΜΕΘ από όσα μπορούμε να πληρώνουμε.

Αλλά ας πούμε ότι ήταν τυχερός και βρήκε ένα κρεβάτι ΜΕΘ. Είναι πολύ πιθανό εκτός από χρεοκοπημένος να είναι και ανασφάλιστος. Και ξέρουμε ότι ο τζάμπας πέθανε προ πολλού, με τις ευλογίες και του ποταμιού. Έτσι και αλλιώς το πιθανότερο θα ήταν να βρει κρεβάτι σε ιδιωτική ΜΕΘ αλλά και στο δημόσιο να έβρισκε πάλι θα έπρεπε να πληρώσει. Πολλά.

Τα παιδιά λοιπόν του επιχειρηματία μάλλον θα είχαν ακόμα χειρότερα νέα να του πουν σε μια ποταμίσια πραγματικότητα, 5 χρόνια μετά από ποταμίσιες πολιτικές.

Ποια σπίτια; Τα σπίτια πουλήθηκαν για να πληρώσουν τα έξοδα νοσηλείας 5 ετών στην ΜΕΘ. Και δεν έφτασαν καν να καλύψουν όλο τον λογαριασμό. Στην πραγματικότητα ακόμα και μερικοί μήνες αρκούν για να εκτινάξουν τον λογαριασμό σε δυσθεώρητα ύψη. Για 5 χρόνια ας μην το συζητήσουμε καν.

Επίσης το σποτάκι δεν έχει τέλος.

Στο τέλος τα παιδιά παίρνουν τον πατέρα τους από το νοσοκομείο.

Ο γιατρός θα τους γράψει κάποια φαρμακευτική αγωγή την οποία όμως δεν θα μπορούν να πληρώσουν, και μια και ο τζάμπας πέθανε, απλά δεν θα την πάρει. Δεν γίνεται να ζει πάνω από τις δυνατότητές του. Ας πάει να δουλέψει.

Και θα πάνε όλοι μαζί να ζήσουν σε μια κούτα κάτω από κάποια γέφυρα.

Η επιχείρηση βλέπεις έκλεισε από τις πολιτικές που και το ποτάμι στηρίζει.

Τα παιδιά είναι άνεργα λόγω πολιτικών που και το ποτάμι στηρίζει.

Τα σπίτια πουλήθηκαν για να πληρώσουν την ακριβή περίθαλψη που σύμφωνα και με το ποτάμι θα πρέπει να πληρώνεται. Πιθανότατα εκεί υπήρξε κάποια εμπλοκή. Τραβιόντουσαν οι πιστωτές της επιχείρησης με το νοσοκομείο ποιος θα πρωτοπάρει την περιουσία της οικογένειας.

Ο πατέρας δεν μπορεί να πάρει σύνταξη εξαιτίας πολιτικών που και το ποτάμι στηρίζει. Χρεοκοπημένος και άνεργος δεν πρόκειται να πάρει ποτέ σύνταξη.

Όλη η οικογένεια είναι ανασφάλιστη λόγω πολιτικών που και το ποτάμι στηρίζει. Αν κάποιο μέλος έχει σύνταξη ή κάποια δουλειά των 300 ευρώ τον μήνα τυχερό είναι. Μάλλον δεν φτάνει όμως για να στηρίξει και τους υπόλοιπους.

Οι κοινωνικές δομές του κράτους και κάποια επιδόματα που θα μπορούσαν να στηρίξουν λίγο αυτή την οικογένεια και αυτές μας άφησαν χρόνους λόγω των πολιτικών που και το ποτάμι στηρίζει. Τα επιδόματα άλλωστε είναι για τους τεμπέληδες, άσε που έπρεπε να μειωθούν τα κρατικά έξοδα. Δεν είμαστε για τέτοια τώρα.

Κάπως έτσι λοιπόν έπρεπε να τελειώνει το σποτ του ποταμιού.

Κούτα κάτω από γέφυρα. Πλαστικό κυπελάκι από κάποιο συσσίτιο πεταμένο κάτω. Ο πατέρας κατάκοιτος μέσα ψάχνει το τελευταίο κουτάκι με παυσίπονα αλλά είναι άδειο.

Μπορεί να περάσει από το πλάνο και ο Σταύρος με το σακίδιό του.

Να πει ένα «κουράγιο», και να φύγει.

Fade out.

Μουσική.

Έξυπνο ποταμίσιο σλόγκαν.

The end.