Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα......
αυτονόητα.
Για κάποιους, για ΄΄ τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας΄΄, σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.
Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς. .. Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.
Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.
Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου ΄΄ To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία..μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση΄΄.
Έμμυ Χριστούλα
Πηγή "Δράκουλας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου