Ένα αεροσκάφος σύμβολο της ικανότητας του ανθρώπου να προοδεύει με τη βοήθεια της τεχνολογίας.
Ένα πολιτικό αεροπλάνο που πρωτοπέταξε το 1969 ως πρωτότυπο, και αποσύρθηκε το 2003.
Πέρα από ένα αμφιλεγόμενο οικονομικά πρόγραμμα το Concorde αποτελεί και ένα σύμβολο μιας εποχής που πέρασε.
Ένα αεροπλάνο που 40 χρόνια πριν πέταγε ψηλότερα και ταχύτερα απ' ότι έχει να επιδείξει η σημερινή τεχνολογία. 40 χρόνια μετά αντικαταστάθηκε από το φορτηγό των αιθέρων, το Α380, ένα αεροπλάνο που μπορεί να κουβαλήσει 500 ανθρώπους και που θεωρητικά είναι πολύ πιο βιώσιμο οικονομικά για τους ιδιοκτήτες τους.
Όμως τόσα χρόνια το Concorde, αν και οικονομικά προβληματικό ήταν ένα σύμβολο, μία νότα αισιοδοξίας, οτι δεν μετράει σε αυτή τη ζωή μόνο η οικονομία, αλλά και ο συμβολισμός, το κύρος και για αυτό ακριβώς το κύρος η British Airways και η Air France ανέχοταν την οικονομική επιβάρυσνη που έφερνε η χρήση του.
Δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα...
Την ίδια περίοδο ο άνθρωπος πατούσε στο φεγγάρι, το διαστημικό λεωφορείο έκοβε βόλτες σε τροχιά και επέστρεφε στη γη, ο κόσμος προσπαθούσε και κατάφερνε να δημιουργεί, να εξερευνεί, να μεγαλουργεί.
Μπορεί πολλά από τα επιτεύγματα της εποχής να είχαν ως κίνητρο τον πολιτικό ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων, ακόμα και τον ψυχρό πόλεμο, αλλά υπήρχε όραμα, υπήρχαν ηγέτες.
Υπήρχαν άνθρωποι που δούλευαν για την Ευρωπαϊκή εννοποίηση για παράδειγμα, όχι μόνο ως έναν οικονομικό παράγοντα, αλλά ως μια πολιτική δύναμη ισορροπίας.
Ιδεολογίες, ιδέες, οράματα.
Πολίτες ενεργοί, πολιτικές φιλόδοξες, ακτιβισμός, ακόμα και η μουσική φαίνεται ότι είχε μεγαλύτερη σημασία, με τους ακτιβιστές τραγουδιστές σε πρώτη γραμμη.
Οι ίδιοι οι εξημερωμένοι τώρα U2, φίλοι του εκάστοτε προέδρου της αμερικής ή έστω του πολιτικού κατεστημένου έγιναν γνωστοί μεταξύ άλλων με τον πολιτικό στίχο του Sunday Bloddy Sunday!
Ακόμα και το πολιτικό κατεστημένο τολμούσε να προκαλέσει ή έστω να επιτρέψει αλλαγές όπως η τπώση του τοίχους του Βερολίνου ενώ οι λαοί απαιτούσαν ελευθερία και έστελναν στο απόσπασμα δικτάτορες σαν τον Τσαουσέσκου.
Τώρα τι;
Το Concorde αντικαταστάθηκε από ένα άνετο φορτηγό μεταφοράς, η ανάγκη για πρόοδο πνίγεται στα χρέη της παγκοσμιοποίησης, οι ιδεολόγοι οραματιστές συνατξιοδοτήθηκαν από τη νέα τάξη πραγμάτων.
Οικονομίες σαν της Αγγλίας και της Γαλλίας τρέμουν τι θα πουν οι τραπεζικοί οίκοι αξιολόγησης.
Ο πολιτικός στίχος αντικαταστάθηκε από τις ενδυματολογικές ακρότητες, οι πολιτικοί έδωσαν τη θέση τους στους διαχειριστές.
Το ευρωπαϊκό όραμα για αλληλεγγύη και ενότητα βάλλεται από τον ρατσισμό που σε προοδευτικά κράτη βρίσκει το δρόμο της ακόμα και σε νόμους που απαγορεύουν για παράδειγμα τη μπούρκα.
Φανταστείτε να πρότεινε κάποιος τέτοιο νόμο το 70 τι θα γινόταν στη Γαλλία.
Ακόμα και το όραμα, οι μάχες για μια ευτυχισμένη εργατική τάξη, για τη σιγουριά της σύνταξης, για εξασφαλισμένη ανθρώπινη εργασία πάνε περίπατο μπροστά στις εντολές των τραπεζιτών για μείωση του κόστους της δημόσιας και ιδιωτικής εργασίας.
Όλοι οι γερογκρινιάριδες του κόσμου νοσταλγούν την εποχή που ήταν νεότεροι αλλά μου φαίνεται ότι δεν είναι τόσο απλό το πράγμα δυστυχώς.
Οι αλλαγές που ζούμε είναι σαρρωτικές και προς το χειρότερο.
Οι αγώνες του παρελθόντος πάνε περίπατο.
Κάποτε μπορούσαμε, ήταν πανάκριβό, αλλά μπορούσαμε, να πάμε από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη σε 3,5 ώρες...
Σε λίγο καιρό θα λέμε ότι κάποτε είχαμε πολιτική, ηγέτες, ιδέες, δικαιώματα, αλληλεγγύη, ισότητα και άλλα τέτοια;
Περασμένα μεγαλεία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου