Πριν από μερικά χρόνια ένας δικηγόρος μου έλεγε πως η δικαιοσύνη οφείλει να λαμβάνει υπ' όψη της το λεγόμενο εθιμικό δίκαιο.
Δηλαδή, όταν πχ κάποιος ανάβει μια σαΐτα, αν και παράνομο το δικαστήριο οφείλει να λάβει υπόψη του ότι ο άνθρωπος το έκανε τηρώντας κάποια τοπικά έθιμα και δεν είναι εγκληματίας.
Έτσι μπορεί αν όχι να αθωωθεί, να αντιμετωπιστεί μα κάποια επιείκεια.
Για φανταστείτε ας πούμε να έκλειναν μια εφημερίδα γιατί την πρωταπριλιά διέσπειρε ψευδείς ειδήσεις.
Τον τελευταίο καιρό μαθαίνουμε για τα δωράκια των πολιτικών, την φοροδιαφυγή των γιατρών, τις off shore διαφόρων, και κάποιοι πέφτουν απ' τα σύννεφα.
Σε μια χώρα όμως με επισήμως 50% παραοικονομία, η διαφθορά έχει πάρει διαστάσεις εθίμου.
Ακόμα και όταν ένας γιατρός δεν πάρει το φακελάκι του πολλοί θα σπεύσουν να του κάνουν ένα δώρο γιατι... έτσι συνηθίζεται. Μη μας πάρουν και για γύφτους.
Η διαφθορά στην πολιτική ειδικά, απ' το διορισμό των δικών μας παιδιών μέχρι τις μίζες των δημοσίων έργων αποτελεί χρόνια τώρα φυσιολογικό φαινόμενο, ο αποδεκτός τρόπος λειτουργίας του Ελληνικού κράτους.
Ποιός μπορεί να το αρνηθεί;
Ακόμα και όταν δεν είσαι αποδέκτης του δώρου αλλά είναι ο προϊστάμενός σου, εκείνος σε υποχρεώνει να παρανομήσεις ή έστω να κάνεις τα στραβά μάτια για να εξυπηρετηθεί το πελατάκι.
Αυτά δεν είναι έθιμα;
Και μάλιστα όχι κάποιας τοπικής κοινωνίας, αλλά ολόκληρης της εληνικής επικράτειας μαζί με τα νησιά;
Τώρα λοιπόν απειλούν να σύρουν κάποιους άτυχους ή χαζούς (αυτούς που πιάστηκαν δηλαδή με στοιχεία) στη δικαιοσύνη.
Αυτοί δε δικαιούνται κάποια επιείκεια;
Δεν έκαναν στο κάτω κάτω κάτι παραπάνω από τους περισσότερους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου