Τα αυτονόητα...

Έλεγα να μην τιμήσω τον χοντρο#@!!^&*!, ξέρετε ποιόν, τον "αντιπρόεδρο" επαγγελματία προβοκάτορα.
Οι μπουρδολογίες του δεν έχουν αντίλογο.
Αυτά που λέει είναι αυτονόητα ανοησίες που δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν με επιχειρήματα.
Φυσικά αναφέρομαι στις δηλώσεις περί αντιπαραγωγικών ενόπλων δυνάμεων.
Όμως έπεσα πάνω σε άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη ο οποίος ένοιωσε την ανάγκη να υπερασπιστεί τον χοντρό και τις δηλώσεις του.
Με επιχειρήματα...
Ναι, λοιπόν κύριε Πετρουλάκη, ίσως οι ένοπλες δυνάμεις κατά την αυστηρά οικονομική "αντιπαραγωγικές". Είναι αυτονόητο...
Άλλωστε "Μιλάμε για μια κατηγορία ανθρώπων που διάλεξαν ένα συγκεκριμένο επάγγελμα. Δεν μιλάμε για τα ιερά και όσια της φυλής" καταλήγει στο άρθρο.
Με την ίδια έννοια, την αυστηρά οικονομική τότε, "αντιπαραγωγικά" είναι τα ορφανοτροφεία.
Τα γηροκομεία;
Οι κοινωνικές υπηρεσίες;
Η σχολή τυφλών;
Τα κέντρα θεραπείας τοξικομανών;
Γιατί όχι το χαμόγελο του παιδιού;
Αντιπαραγωγική είναι η δημιουργία γέφυρας για ένα χωριό 50 κατοίκων στην άκρη του πουθενά... δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις απόσβεση του κόστους.
Η αστυνομία, γιατί όχι;
Η λίστα μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη.
Όλα τα παραπάνω μπορούν με τη μία ή την άλλη έννοια να χαρακτηριστούν αντιπαραγωγικά, αλλά τα χρειαζόμαστε, και το κυριότερο, τα θέλουμε.
Θέλουμε να υπάρχει αστυνομία, και ευχόμαστε να μην την χρειαστούμε ποτέ, όπως θέλουμε να υπάρχει κοινωνική πρόνοια, υπηρεσίες που αν κάποτε βρεθούμε σε μια δύσκολη κατάσταση θα μπορούμε να πάρουμε κάποιου είδους βοήθεια.
Θέλουμε να υπάρχει και ο στρατός, δυνατός, και αποτρεπτικός και μακάρι να μην τον χρειαστούμε ποτέ.
Και τελικά αντιπαραγωγικός με την ουσιαστική έννοια του όρου δεν είναι ο στρατός, αλλά αυτός που ξεστομίζει άχρηστους και αναίτιους χαρακτηρισμούς για έναν ολόκληρο κλάδο.
Αντιπαραγωγικός είναι εκείνος που δεν κάνει τη δουλειά του.
Τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης τον πληρώνουμε για να εκτελεί τον θεσμικό του ρόλο, και όχι να μπουρδολογεί αυθαίρετα.
Δηλαδή, να στηρίζει το κράτος εκεί που χρειάζεται και να το αλλάζει εκεί που πρέπει

Ο φλοέρας που λέγαμε...

Ναι, τα έλεγα σε παλιότερη ανάρτηση...
Ένας άνθρωπος που δεν ψηφίζει ναι, αλλά ούτε όχι.
Ένας άνθρωπος που δεν διαφώνησε με τον αρχηγό του γιατί "ντράπηκε" να τον πάρει τηλέφωνο...
Αυτός ήταν που κατά κύριο λόγο εξέφρασε το αντιμνημόνιο στις τελευταίες εκλογές και μετά με στόμφο ανακοίνωσε ότι «από 1η Ιανουαρίου, μένοντας πιστός στην υπόσχεσή μου, παραιτούμαι από το βουλευτικό μου αξίωμα».
Διαβάζω σήμερα στους πρωταγωνιστές ότι ο Γιάννης το μετάνιωσε...
Το κακό είναι ότι αυτός ήταν ίσως ο μοναδικός υποψήφιος στις πρόσφατες εκλογές που υποτίθεται ότι εξέφρασε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που ήθελε να στείλει αντιμνημονιακό μήνυμα...

Το πόρισμα...

Περί εξεταστικής ο λόγος, και ναι, αισθάνομαι δικαιωμένος για αυτά που έγραφα παλαιότερα.
Σήμερα, και μετά από μήνες δουλειάς, τα ξεφτέρια της βουλής αποφάσισαν να παραπέμψουν 3 συναδέλφους τους στον ανακριτή.
Μετά από μήνες που προσποιούνταν τους δικαστές, το θέατρο συνεχίζεται.
Παραπέμπουν Δούκα, Μπασιάκο και Κοντό για το αδίκημα της απιστίας...
Αδίκημα που, σύμφωνα με όλους τους νομικούς που έχω ακούσει ή διαβάσει, έχει παραγραφεί.
Στέλνουν λοιπόν την υπόθεση στον ανακριτή για να αποφανθεί... ότι δεν μπορεί να διώξει.
Οι διώκτες έχουν καθαρή τη συνείδησή τους και εμφανίζονται στο λαό ως αδιάφθοροι που επιδιώκουν την κάθαρση.
Τιμωρία φυσικά δεν θα υπάρξει, αλλά το κυριότερο δεν θα υπάρξει ούτε δίκη...

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία...

37 χρόνια μετά το σύνθημα ξαναγίνεται επίκαιρο... Η γενιά του πολυτεχνείου απέτυχε σε τέτοιο βαθμό που και τα τρία αιτήματα του τότε συνθήματος λείπουν σήμερα, και ζητούν ξανά θυσίες.
Τα απλά, τα αυτονόητα, αυτά για τα οποία έγιναν θυσίες ετών εξανεμίστηκαν.
Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω τις αιτίες.
Όμως νομίζω ένα φαινόμενο είναι ενδεικτικό...
37 χρόνια πριν κάτω από μια σημαία ελληνική και ένα απλό σύνθημα φοιτητές διαφορετικών ιδεολογικών αφετηριών, ενωμένοι αντιστάθηκαν στον κοινό εχθρό, τη χούντα για να φέρουν πάλι τη δημοκρατία.
37 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει μια ενιαία φοιτητική οργάνωση.
Δεν έχει καταφέρει να ανακοινώσει ούτε μία φορά κοινά αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών!
Όσο για τη σημαία εκείνη, τη βαμμένη με το αίμα κάποιων αγωνιστών ακόμα, 37 χρόνια μετά δεν έχουν καταφέρει να συνεννοηθούν ώστε να βρει τη θέση της σαν κειμήλιο του πολυτεχνείου.
Τη φυλάει η ΠΑΣΠ αν δεν κάνω λάθος, στην ουσία κάποια μέλη της και την μεταφέρει στο πολυτεχνείο τις ημέρες των εορτασμών.
Δεν έχει σημασία ποια οργάνωση κρατάει τη σημαία, είναι όμως ενδεικτικό σαν φαινόμενο.
37 χρόνια δημοκρατικών διαδικασιών στο πολυτεχνείο, ακόμα δεν έχουν μπορέσει να συνεννοηθούν ούτε για τα πιο αυτονόητα!
37 χρόνια μετά...

Διαβάστε επίσης:
Πολυτεχνείο-Cola του Κώστα Γιαννακίδη

Τα ποσοστά της νίκης...

Εικόνα από το
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/

Μικρή παρένθεση, επέστρεψα μετά από μικρή απουσία για προσωπικούς λόγους, κλείνει η παρένθεση...

Εκλογές λοιπόν και όλοι νίκησαν, όλοι θριαμβολογούν.
Δε θα το σχολιάσω, είναι γνωστό συνήθειο των πολιτικών μας, είναι αντανακλαστικό η μπουρδολογία.
Ειδικά όταν δεν έχουν κάτι θετικό να πουν (συνήθως δηλαδή), η μπούρδα και το παραμύθι βγαίνει αυτόματα από το στόμα τους. Είναι σαν το σκυλί του Παυλώφ, εξαρτημένο αντανακλαστικό.
Θα σταθώ όμως στον τρόπο που ανακοινώνονται τα ποσοστά της νίκης...
Ο κάθε εκλεγμένος περιφερειάρχης καμαρώνει για το κατιτίς παραπάνω από το 50%, το υπουργείο εσωτερικών συμφωνεί, οι δημοσιογράφοι υπερθεματίζουν και κανείς μα κανείς δεν αναφέρει τα πραγματικά ποσοστά.
Τα ποσοστά είναι μαθηματικά κυρίες και κύριοι, δεν είναι λάστιχο να τα λέτε όπως θέλετε...
Ίσως παλαιότερα με μικρά ποσοστά άκυρων, λευκών και αποχής να μην είχε και τόσο μεγάλη σημασία, αλλά ειδικά στην τελευταία εκλογή έχει τεράστια.
Κάθισα λοιπόν και έφτιαξα ένα excelάκι με τα ποσοστά που ανακοινώνει το υπουργείο εσωτερικών.